Η επιτροπή Πισσαρίδη προτείνει και η κυβέρνηση της ΝΔ, σαν έτοιμη από καιρό, προωθεί, ξεκινώντας άμεσα από τις επικουρικές συντάξεις, την αντικατάσταση των όποιων αναδιανεμητικών στοιχείων έχουν απομείνει στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα στη χώρα μας από ατομικά – κεφαλαιοποιητικά με βασικό ρόλο της ιδιωτικής ασφάλισης.
Σύμφωνα με τις προτάσεις Πισσαρίδη και το κυβερνητικό σχέδιο, οι νεοεισερχόμενοι στην εργασία – και όσοι από τους ήδη εργαζόμενους επιθυμούν – θα αναθέτουν την αξιοποίηση των ατομικών λογαριασμών τους, που θα σχηματίζονται από τις ασφαλιστικές εισφορές τους σε κερδοσκοπικά κεφάλαια, ασφαλιστικές εταιρείες και τράπεζες.
Ισχυρίζονται ότι η ιδιωτική ασφάλιση μπορεί ποιο ευέλικτα και αποδοτικά να επενδύει τα αποθεματικά της από τις εισφορές των ασφαλισμένων – «πελατών» της και επομένως με τις υψηλές αποδόσεις τους να εξασφαλίζει σε αυτούς μεγαλύτερες συντάξεις, μερίσματα ή εφ’ άπαξ.
Αποσιωπούν, όμως, το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η επίτευξη υψηλών αποδόσεων των «ατομικών κουμπαράδων» της ιδιωτικής ασφάλισης προϋποθέτει την ανάληψη υψηλού κερδοσκοπικού ρίσκου και μεγάλων, απρόβλεπτων και μη αναστρέψιμων κινδύνων, που ενέχουν οι χρηματαγορές και οι κεφαλαιαγορές.
Επομένως, τα κεφαλαιοποιητικά συστήματα και γενικά η ιδιωτική ασφάλιση επιδιώκοντας όλο και μεγαλύτερες επενδυτικές αποδόσεις, οι οποίες προϋποθέτουν συνεχή αύξηση των περιουσιακών στοιχείων τους, ωθούν τους ασφαλισμένους τους να αυξάνουν τις εισφορές τους προς αυτά, χωρίς πολλές φορές να τους εξασφαλίζουν ούτε καν τη σύνταξή τους.
Με αυτό τον τρόπο τα κεφαλαιοποιητικά – ατομικά, ιδιωτικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης εξατομικεύουν την ασφαλιστική προσδοκία και στηρίζονται αποκλειστικά στους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς. Έτσι, δημιουργούν ασφαλισμένους, που δεν αγωνίζονται για την συλλογική βελτίωση των δικαιωμάτων τους, αλλά ένα άθροισμα ανθρώπων, που σκέφτονται ο καθένας τους ξεχωριστά μόνο την επενδυτική συμπεριφορά των ταμείων τους ή την τύχη εκείνων των μετοχών, που θα τους διασφαλίσουν το ατομικό ασφαλιστικό τους μέλλον.
Με αυτό τον τρόπο οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις μειώνουν τις δημόσιες δαπάνες, δίνουν ως δώρο αποθεματικά της κοινωνικής ασφάλισης σε τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες και υπονομεύουν τους συλλογικούς αγώνες των εργαζομένων και συνταξιούχων.
Όλοι, όμως, αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι αποσιωπούν ότι οι πολυδιαφημισμένες δήθεν υψηλές αποδόσεις των κεφαλαιοποιητικών συστημάτων ή των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών προϋποθέτουν όχι μόνο πολύ υψηλότερες εισφορές των ασφαλισμένων αλλά και υψηλή κερδοφορία τους. Έτσι, δημιουργούνται παγκόσμιες τεράστιες χρηματοοικονομικές φούσκες, που συχνά εκρήγνυνται με πάταγο, σπέρνοντας την καταστροφή σε πολλούς και κέρδη σε λίγους κερδοσκόπους.
Η εμπειρία από χρεοκοπίες μεγάλων ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών στις ΗΠΑ, στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, που συμπαρέσυραν αντίστοιχα ασφαλιστικά σχήματα, και οδήγησαν στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των ασφαλισμένων τους είναι τραγική και διδακτική.
Επομένως, τα δημόσια, καθολικά και διανεμητικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης παρέχουν πιο μεγάλη ασφάλεια στους απόμαχους της εργασίας, γιατί συνδέονται με την εργασία, την πραγματική οικονομία και με τη δημόσια χρηματοδότηση και βασίζονται στην αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης (γενεών, εργαζομένων – ανέργων, εργαζομένων – συνταξιούχων, ασθενών – υγιών κλπ).
Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι το νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα δεν θα επηρεάσει τις επικουρικές συντάξεις των σημερινών ασφαλισμένων και συνταξιούχων είναι έωλο. Το Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής σύνταξης, αφού δεν θα έχει έσοδα από τους νέους ασφαλισμένους, σιγά – σιγά θα μαραζώνει και τελικά θα οδηγηθεί σε μειώσεις των συντάξεων και των σημερινών ασφαλισμένων και συνταξιούχων.
Γι’ αυτούς τους λόγους δεν πρέπει να προωθηθεί το συνταξιοκτόνο σχέδιο της κυβέρνησης για ατομική – ιδιωτική επικουρική ασφάλιση.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ενταθούν οι αγώνες για να αποκατασταθεί και να στηριχθεί το δημόσιο αναδιανεμητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Χρειαζόμαστε ασφαλισμένους, οι οποίοι να λειτουργούν ως ενεργοί πολίτες, που διεκδικούν μέσα από τους συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες δημόσιες, συλλογικές και καθολικές κοινωνικές υπηρεσίες και παροχές και όχι ως καταναλωτές των ιδιωτικών υπηρεσιών ασφάλισης.
