Το πτυχίο των ΠΤΔΕ εγγυάται την επάρκεια των αποφοίτων τους να ασκήσουν το επάγγελμα του δασκάλου. Στην οποία επάρκεια προστίθεται και η εμπειρία από την προϋπηρεσία. Τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά στοχεύουν στην εξειδίκευση και την ερευνητική ικανότητα του κατόχου τους. Άλλο όμως ειδικός, άλλο ερευνητής και άλλο δάσκαλος.
Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί κλήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια να “κλείσουν τις τρύπες” της πολιτικής των “μηδενικών διορισμών” που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις της κρίσης. Από την Ορεστιάδα έως τη Γαύδο και από την Κέρκυρα έως το Καστελόριζο, με μια βαλίτσα στο χέρι και μισθό της πείνας, άνοιγαν τα σχολεία μας και εκπαίδευαν τα παιδιά μας, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα και την πολυτέλεια να κάνουν μεταπτυχιακό ή να εκπονήσουν διατριβή.
Ποιος αλήθεια δίνει το ηθικό δικαίωμα στο κράτος να αγνοήσει τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι επί χρόνια ταλαιπωρούνται στις εσχατιές της χώρας μας για να προσλάβει άλλους, οι οποίοι θεωρούνται – χωρίς να είναι στην πραγματικότητα – πιο προσοντούχοι για τη δουλειά που θα κληθούν να κάνουν;
Αλλά και οι τελευταίοι είναι επίσης θύματα μιας στρεβλής αντίληψης που τους ωθεί στη συλλογή τίτλων σπουδών, οι οποίοι δεν τους κάνουν απαραίτητα καλύτερους εκπαιδευτικούς, αλλά τους δημιουργούν την προσδοκία για πιο σύντομο διορισμό. Χώρια που στρέφει τη μία κατηγορία εκπαιδευτικών απέναντι στην άλλη, διαρρηγνύοντας την αλληλεγγύη και τη συνοχή τους.
Τη στιγμή που η πραγματοποίηση μεταπτυχιακών ή διδακτορικών σπουδών απαιτεί οικονομική επιβάρυνση και αποκλειστική διάθεση χρόνου, το νέο σύστημα διορισμών καθίσταται αυτομάτως απολύτως ταξικό και αυτό είναι το τελευταίο που θα περιμέναμε από μία αριστερή κυβέρνηση.
