Συνάντηση – συζήτηση είχε τη Δευτέρα 18 Δεκέμβρη αντιπροσωπεία του ΜΕΤΑ, με επικεφαλής το γραμματέα της παράταξης Γιώργο Χαρίση, με την γραμματέα των συνδικάτων (DGB) της βιομηχανικής περιοχής της Νοτιοανατολικής Έσσης, Ulrike Eifler. Η αντιπροσωπεία του ΜΕΤΑ αποτελούνταν, από το χώρο της εκπαίδευσης, οι Βάσια Χιώτη (που έκανε και τη μετάφραση), Νίκος Καλόγηρος και Ανδρέας Ζαφείρης, από το χώρο της υγείας, οι Χρήστος Κόνιαρης και Θανάσης Σέρμπος, από το χώρο των ασφαλιστικών ταμείων, ο Χρήστος Βαγενάς, και από τον ιδιωτικό τομέα (ΕΥΔΑΠ), ο Μανώλης Μαστοράκης.
Κατά τη συνάντηση, συζητήθηκαν διεξοδικά οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία, αλλά και οι εξελίξεις στις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων σε Γερμανία και Ελλάδα. Κοινά χαρακτηριστικά και στις δύο χώρες; Ο κλυδωνισμός της μισθωτής εργασίας, με την επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, οι χαμηλές συντάξεις, η απαξίωση των συνδικάτων (με αφορμή τον εργοδοτικό συνδικαλισμό αλλά και την επισφάλεια στην εργασία) και η χαμηλή συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτά (είναι χαρακτηριστικό πως στη Γερμανία των 43 εκατ. εργαζομένων μόνον το 14% συνδικαλίζεται, ενώ στην Ελλάδα -με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της ΓΣΕΕ- κινείται περίπου στο 10%), αλλά και τα ακροδεξιά στοιχεία που κινούνται στους χώρους εργασίας, με σκοπό τα χαμηλά μεροκάματα και τη διάσπαση των εργαζομένων.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΡΙΣΗΣ
Κατά το καλωσόρισμά του, ο γραμματέας του ΜΕΤΑ Γιώργος Χαρίση, αφού ευχαρίστησε την Ulrike Eifler για την αποδοχή της πρόσλησης, σημείωσε μεταξύ άλλων ότι μετά το 2015 και τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζεται κάμψη στους αγώνες των εργαζομένων, που οφείλεται στην απογοήτευση και σε ένα κλίμα ηττοπάθειας που επικρατεί στις γραμμές τους.
Τον τελευταίο όμως χρόνο παρουσιάζονται ενθαρρυντικά σημάδια ανάκαμψης κυρίως σε τοπικό, επιχειρησιακό και κλαδικό επίπεδο, διεκδικώντας τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, την τήρηση του ωραρίου, τις προσλήψεις προσωπικού και την αύξηση των μισθών.
Η παράταξή, μας συμμετέχοντας στους αγώνες, προσπαθεί να πάρουν αυτοί οι αγώνες γενικά χαρακτηριστικά, να συνδεθούν μεταξύ τους και να εκφραστούν σε κεντρικό επίπεδο, μέσα από γενικές πανεργατικές κινητοποιήσεις, που θα βάζουν στο επίκεντρό τους την ανατροπή των βάρβαρων νεοφιλελεύθερων πολιτικών της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων, των μνημονίων και της ΕΕ.
Αναφέρθηκε στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, που κυριαρχούν πλέον έναντι της πλήρους απασχόλησης, στη μετανάστευση του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού (και κυρίως της νεολαίας) αλλά και στις δυσκολίες που υπάρχουν για τη δημιουργία ενός κοινού μετώπου αγώνα, λόγω της απαξίωσης των συνδικάτων από τις μνημονιακές πλειοψηφίες τους αλλά και της μικρής πυκνότητας που συγκεντρώνουν σε εργαζομένους. Ωστόσο, όπως υπογράμμισε, η Γενική Απεργία της 14ης Δεκέμβρη έδειξε ότι ο κόσμος της εργασίας μπορεί να επανακάμψει στους αγώνες, μέσα από την προσπάθεια που γίνεται να οργανωθούν στους χώρους δουλειάς και στα Πρωτοβάθμια Σωματεία.
Τέλος, στηλίτευσε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία -όπως είπε- είναι αυτή που έφερε δύο μνημόνια και εφαρμόζει ό,τι δεν τόλμησαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις λόγω της αντίστασης λαού και εργαζομένων, όπως, για παράδειγμα, τις απανωτές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και των συνδικαλιστικών, με πρόσφατο παράδειγμα την τροπολογία για τον περιορισμό – κατάργηση της απεργίας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την υφαρπαγή της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας κτλ.
ULRIKE EIFLER
Από την πλευρά της, η γραμματέας των συνδικάτων (DGB) της βιομηχανικής περιοχής της Νοτιοανατολικής Έσσης τόνισε πως τα προβλήματα των γερμανών εργαζομένων με αυτά των εργαζομένων στη χώρα μας είναι παρόμοια, αλλά σε άλλη ένταση και σε άλλο επίπεδο. Σημείωσε ότι τα τελευταία 20 χρόνια, μετά την ανάλυψη της καγκελαρίας από το Σρέντερ, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας επεκτείνονται, οι εργαζόμενοι γίνονται πιο φτωχοί (όπως είπε, σε σχέση με το 2000, σήμερα αμείβονται με μείον 40% λιγότερα), παρουσιάζουν επαγγελματικές ασθένειες εξαιτίας της υπερεντατικοποίησης της εργασίας (φυσική και ψυχολογική πίεση), τα συνδικάτα αποδυναμώνονται, ενώ όσον αφορά στην κοινωνική ασφάλιση έφερε το παράδειγμα μιας γερμανίδας συνταξιούχο που παίρει μέση σύνταξη 500 ευρώ.
Είναι, δε, χαρακτηριστικό αυτό που ανέφερε, όσον αφορά στην εντατικοποίηση της εργασίας, καθώς έχουν καταγραφεί 1,8 δισ. ώρες σε υπερωρίες, που για να καλυφθούν απαιτείται η πρόσληψη 600.000 εργαζομένων, κάτι που δε γίνεται.
Τα δε συνδικάτα, όπως είπε, «υποφέρουν» από πολιτικό προσανατολισμό, ενώ την ίδια ώρα περιχαρακώνονται στα συντεχνιακά αιτήματά τους, μη δείχνοντας κανένα ενδιαφέρουν να αναπτύξουν ένα κοινό μέτωπο. Εμείς, υπογράμμισε, τα αριστερά συνδικάτα ασκούμε έντονη κριτική σε αυτό, διότι πιστεύουμε, όπως κι εσείς, σε ενοποίηση των αιτημάτων και των αγώνων, με τη συμμετοχή όμως και της κοινωνίας και του λαού, προκειμένου να αναπτυχθεί η αλληλεγγύη που θα οδηγήσει σε νίκες.
Δεν παρέλειψε να στηλιτεύσει και το ναζιστικό κόμμα, το AFD, το οποίο -όπως σημείωσε- με έξυπνο τρόπο κρύβει την ταυτότητά του και διαχωρίζει τους εργαζομένους, λέγοντας, για παράδειγμα, ναι στην αύξηση των μισθών, αλλά για τους γερμανούς εργαζομένους. Όσον αφορά στους πρόσφυγες και τους οικονομικού μετανάστες, είπε πως χρησιμοποιούνται ως φθηνό εργατικό δυναμικό από το γερμανικό κεφάλαιο, το οποίο όμως από την άλλη πλευρά θέλει και… εξειδικευμένο φθηνό εργατικό δυναμικό.
Πιστεύω, κατέληξε, ότι πρέπει να κάνουμε μαζί περισσότερα. Να συζητήσουμε σε βάθος την κοινή στρατηγική που πρέπει να έχουμε για να ενισχύσουμε τον αγώνα από τα κάτω, από τα Πρωτοβάθμια Σωματεία. Είναι υπαρξιακό ζήτημα για τα συνδικάτα που πρέπει να καλλιεργούν τον αγώνα από τη βάση τους, είναι υπαρξιακό ζήτημα για την Αριστερά, διότι χωρίς κίνημα και αγώνες μεταλλάσσεται σε ρεφορμιστικός «χώρος» και πηγαίνει προς την Δεξιά. Κι αυτό είναι το καθήκον των αριστερών συνδικαλιστών, των αριστερών γενικώς, τόσο σε τοπικό επίπεδο, όσο και σε πανευρωπαϊκό.
