Πώς σχολίασε ο γερμανικός τύπος τη γενική απεργία των εργαζομένων στις 17 Απρίλη και την απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΕ μια ημέρα νωρίτερα, στις 16 Απρίλη • Πηγή: Deutsche Welle/Γιώργος Πασσάς
Τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη ελληνική επικράτεια δεν κινείται τίποτα σήμερα Τετάρτη (17 Απριλίου) – όλα τα μέσα σταθερής τροχιάς απεργούν, το ίδιο και τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ, ενώ τα ταξί ανακοίνωσαν και αυτά πως θα συμμετάσχουν στην απεργία.
Οι εργαζόμενοι αντιδρούν στον καλπάζοντα πληθωρισμό, ο οποίος έφτασε τον Μάρτιο στο 3,2% σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. «Ωστόσο πολλοί άνθρωποι δεν εμπιστεύονται τα επίσημα στοιχεία και η αισθητή άνοδος των τιμών είναι πολύ μεγαλύτερη, ιδίως στα τρόφιμα», παρατηρεί ο ανταποκριτής του Γερμανικού Δημοσιογραφικού Δικτύου (RND) στην Αθήνα, Γκερντ Χέλερ.
«Πριν από έναν χρόνο ένα πακέτο μακαρόνια 500 γραμμαρίων κόστιζε περίπου 95 λεπτά του ευρώ – τώρα η μέση τιμή έχει ανέβει στα 1,21 ευρώ. Τα φρούτα και τα λαχανικά έχουν ακριβύνει κατά 13% σε σύγκριση με πέρυσι, ενώ η τιμή του ελαιόλαδου, που δεν μπορεί να λείπει από κανένα ελληνικό τραπέζι, έχει αυξηθεί κατά 67% συγκριτικά με πέρυσι».
Αν και η ελληνική κυβέρνηση επαινείται συχνά για την οικονομική της πολιτική, «πολλοί άνθρωποι δεν αισθάνονται την ανάκαμψη», σχολιάζει ο Γερμανός ανταποκριτής. «Σε δημοσκόπηση της διαΝΕΟσις το 49% των ερωτηθέντων απάντησε πως αυτό που ανησυχεί περισσότερο είναι η οικονομική κατάσταση. Σε άλλη έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών το 45% των συμμετεχόντων δήλωσε πως το 2024 βρίσκεται σε χειρότερη οικονομική θέση συγκριτικά με πέρυσι».
Την ίδια στιγμή, ενώ η αγοραστική δύναμη στην Ελλάδα βρισκόταν στο 71% του μέσου όρου της ΕΕ το 2013, «σήμερα έχει υποχωρήσει μόλις στο 67%. Η μόνη χώρα στην οποία οι άνθρωποι μπορούν να αγοράσουν ακόμη λιγότερα πράγματα είναι η Βουλγαρία (64%). Ταυτοχρόνως η Ελλάδα έρχεται πρώτη στις εργατοώρες. Σύμφωνα με τη Eurostat ένας Έλληνας εργαζόμενος δούλεψε πέρυσι 2.000 εργατοώρες, […] ενώ ο αντίστοιχος μέσος όρος της ΕΕ τοποθετείται στις 1.604 ώρες – ο χαμηλότερος αριθμός παρατηρείται στη Γερμανία (1.342 εργατοώρες)».
Ο Γερμανός δημοσιογράφος εκτιμά τέλος πως «η αυξανόμενη δυσαρέσκεια πολλών Ελληνίδων και Ελλήνων θα μπορούσε να γίνει αισθητή για τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη στις ερχόμενες ευρωεκλογές. Και ο μεγάλος ωφελημένος ενδέχεται να είναι το δεξιό λαϊκιστικό κόμμα “Ελληνική Λύση”, που στις τελευταίες δημοσκοπήσεις έχει υπερδιπλασιάσει το ποσοστό του από 4,4% στις τελευταίες εκλογές σε 9%». Και πολλοί ειδικοί προβλέπουν πως το κόμμα θα μπορούσε τελικά «να λάβει και σημαντικά περισσότερο από 10% – πρωτίστως εις βάρος της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας».
Υπονομεύεται η πολυφωνία των ΜΜΕ στην Ελλάδα;
Την Τρίτη (16 Απριλίου) απήργησαν και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, οι οποίοι «ταλαιπωρούνται και αυτοί, όπως και όλοι οι Έλληνες, από τον πληθωρισμό και την εκρηκτική άνοδο των τιμών», γράφει η tageszeitung του Βερολίνου.
Στην απόφαση για απεργία συνετέλεσε δε και το γεγονός ότι «από το σύνολο των απασχολούμενων σε ολόκληρο τον ελληνικό ιδιωτικό τομέα μόλις το 25% καλύπτεται με συλλογικές συμβάσεις εργασίας – και αυτοί έβγαζαν κατά μέσο όρο 1.251 ευρώ μεικτά μηνιαίως το 2023. Πολλοί δημοσιογράφοι βγάζουν λιγότερα. Ιδίως στις ακριβές μητροπόλεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης πολλοί δυσκολεύονται ακόμη και να τα βγάλουν πέρα». Ωστόσο υπήρχαν και ορισμένα μέσα και δημοσιογράφοι που πρόσκεινται στην κυβέρνηση και δεν συμμετείχαν στην απεργία.
«Αυτό είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος στην ύπουλη διαπλοκή της κυβέρνησης με τα μέσα ενημέρωσης, που έχει φτάσει στα άκρα επί κυβερνήσεως του συντηρητικού πρωθυπουργού Μητσοτάκη και η οποία εξηγεί και το κατεστραμμένο τοπίο στα μέσα ενημέρωσης: αρχικά, τα φιλοκυβερνητικά μέσα παίρνουν εκατομμύρια από τα κρατικά ταμεία για καμπάνιες διαφήμισης και πληροφόρησης, ενώ τα μέσα που είτε πρόσκεινται στην αντιπολίτευση είτε είναι ουδέτερα, μένουν με άδεια χέρια. Ακόμη, οι δημοσιογράφοι που συμμορφώνονται επιβραβεύονται αδρά από την κυβέρνηση. Οι “δημοσιογράφοι” που δέχονται τα οικονομικά οφέλη που τους προσφέρονται, λαμβάνουν υπό τον Μητσοτάκη και υψηλά αμειβόμενες θέσεις στον κυβερνητικό και κρατικό μηχανισμό, όπως και σε κρατικές εταιρείες», καταλήγει η taz.
