167 χρόνια μετά τους απεργιακούς αγώνες των γυναικών στα κλωστοϋφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, που έληξαν η βίαιη κρατική καταστολή και η αστυνομική βία, οι γυναίκες συνεχίζουν να αγωνίζονται για την εξάλειψη της ανισότητας στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία.
Ένα χρόνο μετά τα Τέμπη, τα κοινωνικά αγαθά δέχονται μεγαλύτερης έντασης επίθεση, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο τη θέση των γυναικών στην σημερινή κοινωνία, που δίνουν έναν άνισο αγώνα, σε ένα ταξικό σύστημα που τις καταπιέζει, προκειμένου να καλύπτουν τα κενά που το ίδιο δημιουργεί με τις μεγάλες ελλείψεις δημόσιων και δωρεάν υποστηρικτικών δομών.
Παιδικοί σταθμοί και νηπιαγωγεία, δωρεάν παιδικές κατασκηνώσεις, ολοήμερο σχολείο, μονάδες φιλοξενίας ηλικιωμένων, δομές υγείας και αποκατάστασης, ψυχολογική υποστήριξη, είναι ελλείψεις που καλύπτουν οι γυναίκες. Βιώνουν μια διαφορετική πραγματικότητα από τους άνδρες συναδέλφους. Οι γυναίκες αναλαμβάνουν τη φροντίδα παιδιών, γονιών, ανέργων της οικογένειας. Αναλαμβάνουν όλο και περισσότερο βάρος στην οικογένεια και στο σπίτι, ειδικά όσο καλπάζει η ακρίβεια και δυσχεραίνουν τα οικονομικά.
Η κρίση του κράτους πρόνοιας έχει έντονο έμφυλο αντίκτυπο. Η κοινωνική φροντίδα και τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών πλήττονται μέσα στις συνθήκες λιτότητας. Τα επιδόματα και οι άδειες μητρότητας είναι στενά συνδεδεμένα με τη μισθωτή/αμειβόμενη εργασία. Συνεπώς, η κρίση της μισθωτής εργασίας και η υψηλή ανεργία υπονομεύουν την πρόσβαση των γυναικών στην κοινωνική ασφάλιση και στις υπηρεσίες φροντίδας.
Τα οικονομικά-κοινωνικά προβλήματα των γυναικών συνοδεύονται πάντα από την ενίσχυση του σεξισμού και της βίας. Ακόμα πιο δύσκολες είναι οι συνθήκες όταν συσσωρεύονται καταπιέσεις, όπως στην περίπτωση μεταναστριών, προσφύγων, ανάπηρων , λεσβιών γυναικών.
Η ιδεολογία για τη θέση και τη “φύση” τους, στο σπίτι και τη δουλειά, ευθύνεται για τη σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίησή τους, ξεκινώντας από ένα διάχυτο σεξισμό και φτάνοντας μέχρι τις γυναικοκτονίες που ολοένα και αυξάνονται.
Η Ελλάδα της κρίσης και των συνεχιζόμενων μνημονιακών πολιτικών έχει παράξει αποτέλεσμα. Η ανεργία και η ευέλικτη εργασία απειλούν με φτωχοποίηση τις γυναίκες περισσότερο από τους άντρες. Ενώ μέσα σε όλα, αυξήθηκαν και τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση.
Το ΜΕΤΑ κι άλλες αριστερές δυνάμεις, στην ΑΔΕΔΥ και σε συλλόγους, σωματεία, ομοσπονδίες έθεσαν και φέτος το ζήτημα της απεργίας στις 8 Μάρτη, ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και των συνεχιζόμενων μνημονίων, ενάντια στην επέκταση κι εδραίωση της ελαστικής εργασίας και της διάλυσης του Δημοσίου υπέρ των ιδιωτών επιχειρηματιών.
Διεκδικούμε
🔴 δωρεάν παιδικούς σταθμούς στους χώρους δουλειάς
🔴 νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία
🔴 προστασία της μητρότητας
🔴 δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία
🔴 παροχή παιδικών κατασκηνώσεων
🔴 ίση αμοιβή για ίση εργασία
🔴 κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας
🔴 δημόσιες δομές καταγραφής της σεξουαλικής κακοποίησης και υποστήριξης κακοποιημένων γυναικών (ιατρική, νομική, ψυχολογική, οικονομική)ενίσχυση των δομών κοινωνικής φροντίδας και υποστήριξης (π.χ. βοήθεια στο σπίτι, κέντρα αποκατάστασης ηλικιωμένων κλπ)
🔴 δημοτικά, δωρεάν, κοινωνικά ιατρεία, παντοπωλεία, φαρμακεία).
Στις 8 Μάρτη 2024, συμμετέχουμε ενωτικά στην στάση που προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ και η ΠΟΕ ΟΤΑ (από τις 11.00 π.μ. έως τη λήξη του ωραρίου) και διαδηλώνουμε μαζικά, για να ακουστεί η φωνή των γυναικών δυνατά!
Απεργιακή συγκέντρωση Αθήνα, στις 12.00 μ.μ. στην Πλατεία Κλαυθμώνος
➡️ Για την ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ, πατήστε εδώ.
➡️ Για την ανακοίνωση της ΠΟΕ ΟΤΑ, πατήστε εδώ.
