🔳 Αντί-Λογος, συλλογικότητα εργαζόμενων στο υπ. Εργασίας και στην Επιθεώρηση Εργασίας
🔲 Το Πολυτεχνείο -πενήντα χρόνια μετά- ΖΕΙ και οι αγώνες του τότε δείχνουν το δρόμο για αυτούς του σήμερα.
🔲 Όλοι/ες στις κινητοποιήσεις και στην μεγάλη πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία την Παρασκευή 17 Νοέμβρη
Πενήντα Νοέμβρηδες μετά το 73 δεν ξεχνάμε τους/τις νέους/νέες που μπήκαν μπροστά για την δημοκρατία, την λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία. Που με το σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ όρθωσαν το ανάστημά τους μπροστά στους δικτάτορες και όσους τους στηρίζαν. Τιμάμε τους ανθρώπους που θυσίασαν τη ζωή τους, αλλά και όλες και όλους όσοι σε όλη τη διάρκεια της επταετίας αγωνίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν, βασανίστηκαν στο ΕΑΤ –ΕΣΑ, εξορίστηκαν και κατάφεραν τελικά να ανατρέψουν τη στρατιωτική δικτατορία. Το παράδειγμα τους φωτίζει τους δρόμους αγώνα από τότε, σήμερα και για πάντα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε η κορυφαία στιγμή των αγώνων ενάντια στη χούντα, το «γεγονός» που οδήγησε στο άνοιγμα της περιόδου της Μεταπολίτευσης και σε κατακτήσεις που ακόμα και σήμερα ενοχλούν την άρχουσα τάξη και όσους υπηρετούν τα συμφέροντά της. Οι κατακτήσεις, έστω και μακρινές, αλλά πολύ περισσότερο η μνήμη της εξέγερσης και των όσων αυτή κατάφερε αποτελούν την πιο καθαρή απάντηση σε όσους σπέρνουν τη μοιρολατρία και πως «δεν υπάρχει εναλλακτική». Το νόημα αυτό χρειάζεται να το θυμόμαστε πάντα και με αυτό στο μυαλό και την καρδιά να δώσουμε τις μάχες του σήμερα, για την υπεράσπιση των ζωών μας απέναντι στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα και τις ατελείωτες κρίσεις .
Πενήντα χρόνια μετά τον Νοέμβρη του 73, οι αγώνες της νεολαίας και του λαού συνεχίζουν να είναι στην επικαιρότητα. Η αντίσταση στον αυταρχισμό και στην καταστολή, στην ελευθερία του τύπου και στην φίμωση της αντίθετης γνώμης, η διεκδίκηση κοινωνικής δικαιοσύνης, η δίκαιη διανομή του πλούτου, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα, παραμένουν ζητούμενα. Και στην κορυφή όλων αυτών, ο αγώνας για ειρήνη, για κατάπαυση πυρός και τερματισμό της κατοχής της Παλαιστίνης γίνεται κραυγή στα στόματα των δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον πλανήτη, οι οποίοι στέκουν στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Για να το πούμε αλληγορικά (αλλά όχι και τόσο), τα τανκς που γκρέμισαν τους φοιτητές στην πύλη του πολυτεχνείου σήμερα σκοτώνουν νήπια στα νοσοκομεία της Γάζας.
🔲 Σήμερα διεκδικούμε:
Να παραμένει ο πλούτος στα χέρια αυτών που πραγματικά τον παράγουν και όχι όσων παρασιτούν σε βάρος των εργαζομένων. Να εργαζόμαστε με συνθήκες ασφάλειας, να έχουμε ελεύθερο χρόνο για εμάς και τις οικογένειες μας.
Να καλύπτει το εργατικό εισόδημα τις ανάγκες για μια αξιοπρεπή ζωή, χωρίς να εξαρτόμαστε από κρατικές ελεημοσύνες (τα διάφορα pass) για να αντιμετωπίσουμε την ακρίβεια που αυγατίζει τις τσέπες των ελίτ.
Να έχουμε ελεύθερη πρόσβαση σε ποιοτικά δημόσια αγαθά όπως η παιδεία, υγεία, στέγαση, πολιτισμός και να μην γινόμαστε αγχωμένοι καταναλωτές των υπηρεσιών και αγαθών που με τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα θα έπρεπε να είναι ελεύθερα προσβάσιμα σε όλους/ες.
Να συντρέχουμε τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου και να μην συμπράττουμε στην καταπίεση, στον εξανδραποδισμό, στην εθνοκάθαρση ολόκληρων λαών. Να στεκόμαστε δίπλα σε λαούς όπως ο μαρτυρικός Παλαιστινιακός που αγωνίζεται για να ζει ελεύθερος στον τόπο του. Να μην συμμαχούμε με κράτη-δολοφόνους όπως το Ισραήλ του σύγχρονου Ηρώδη Νετανιάχου. Να υπάρξει τώρα κατάπαυση πυρός!
Να γίνεται απόλυτα σεβαστή η διαφορετικότητα κάθε ανθρώπου, να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα κάθε ζωντανής ύπαρξης αλλά και του φυσικού περιβάλλοντος.
