Γρηγόρης Καλομοίρης,
Οργανωτικός Γραμματέας ΠΕΣΕΚ, πρώην πρόεδρος ΟΛΜΕ
Αθήνα, 5 Μάη 2023
Αποχαιρετάμε σήμερα έναν πολύτιμο φίλο, συναγωνιστή και σύντροφο, έναν χαλκέντερο αγωνιστή που πάλεψε σε ολόκληρη τη ζωή του για τα οράματα και τις ιδέες της Αριστεράς. Της Αριστεράς που δεν συμβιβάζεται με το μικρότερο κακό. Της Αριστεράς που υπερασπίζεται με συνέπεια τις αρχές και τις αξίες της χωρίς να κάνει εκπτώσεις.
Ήταν το αποκούμπι, ο συμπαραστάστης κάθε συναδέλφου χωρίς να ρωτάει για την πολιτική ή παραταξιακή τοποθέτηση του ανθρώπου που ήταν απέναντί του.
Ο Τάσος ήταν η προσωποποίηση της συνέπειας λόγων και έργων, την ανιδιοτέλειας, της αγωνιστικότητας, της ανυπότακτης στάσης, της ευγένειας, της ακάματης προσφοράς σε κάθε μαθητή του και μαθήτρια, σε κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη, σε κάθε συνταξιούχο.
Γνώρισα τον Τάσο το 1988 στη διάρκεια της δίμηνης νικηφόρου απεργίας στις εξετάσεις. Ο Τάσος πρωτοστατεί στην Ε’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής την επόμενη περίοδο για τη δημιουργία μιας πλατιάς συλλογικότητας που συσπειρώνει το μεγαλύτερο τμήμα των πρωτοπόρων αγωνιστών συναδέλφων και συναδελφισσών. Είναι ένα σχήμα που κατακτά την εκτίμηση των καθηγητών, -ιών της περιοχής και συμβάλλει καθοριστικά στον αγωνιστικό προσανατολισμό της ΕΛΜΕ.
Οι συνάδελφοι και συναδέλφισσές του τον τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους εκλέγοντάς τον στο ΔΣ της ΕΛΜΕ από το 1990 και στη θέση του προέδρου από το 1997 μέχρι το 2009. Την ίδια περίοδο, συμμετείχε ως αντιπρόσωπος σε όλα τα Συνέδρια της ΟΛΜΕ.
Οι μαθήτριες και μαθητές του καθώς και οι συναδέλφισσές και συνάδελφοί του θα τον θυμούνται με αγάπη και σεβασμό για τους αγώνες του για το Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο και το σπουδαίο παιδαγωγικό του έργο.
Στη 10ετία του ’90 και του 2000, πολλοί και πολλές στη συλλογικότητα που άνηκε εκτιμώνται το πόσο ο Τάσος αφουγκραζόταν τους συναδέλφους, το πόσο ικανός και αποτελεσματικός ήταν στο να κατακτά μικρές ή και μεγάλες νίκες για τα σχολεία και τους συναδέλφους επιμέναμε να εκλεγεί στο ΔΣ τις ΟΛΜΕ.
Ο Τάσος, σταθερός σ’ αυτό που τονίσαμε στην ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών (ΠΕΣΕΚ) ότι δε ζήτησε τίποτα και ποτέ για τον εαυτό του, πεισματικά αρνιόταν. Είχε επιλέξει να παλεύει στην ΕΛΜΕ του. Κατάφερε και με τη συμβολή βέβαια πολλών συναδέλφων και συναδελφισσών να αναδείξει την Ε’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής σε μία από τις πιο πρωτοπόρες και μαχητικές ΕΛΜΕ της χώρας.
Για 25 χρόνια περίπου οργώνει όλα τα σχολεία της περιοχής του, βρίσκεται δίπλα ανά πάσα στιγμή σε κάθε συνάδελφο, οργανώνει την αντίσταση της ΕΛΜΕ στον αυταρχισμό και τις αυθαιρεσίες της διοίκησης και του Υπουργείου, πρωτοστατεί στο χτίσιμο του Μετώπου Παιδείας με τους γονείς και μαθητές.
Ο Τάσος και μετά τη συνταξιοδότησή του συνεχίζει να παλεύει για τα εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων και τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών της περιοχής του και ευρύτερα.
Πίστευε ακράδαντα στην αναγκαιότητα της ενότητας και της μέγιστης δυνατής συσπείρωσης των εργαζομένων για να υπερασπίσουν τις κατακτήσεις τους και να διευρύνουν τα δικαιώματά τους. Με συνέπεια έκανε πράξη την ταξική αγωνιστική γραμμή για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Πάλευε για τη μαζικοποίηση, τη δημοκρατική λειτουργία και την ανεξαρτησία των συνδικάτων από το Κράτος και την εργοδοσία.
Ο Τάσος ανήκει στην κάστα εκείνων των ανθρώπων που σε κάνουν να πιστεύεις ότι πράγματι αξίζει να ασχολείσαι με το συνδικαλισμό και να συμμετέχεις ενεργά στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες.
Για ‘μένα ο Τάσος ήταν ένας πολύτιμος φίλος και σύντροφος. Ένιωθα τη σιγουριά ότι σε κάθε πρόβλημα και δυσκολία στη ζωή μου, στη δράση μου στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην πολιτική μου διαδρομή θα τον αναζητούσα και θα τον έβρισκα πάντα για να μου πει τη γνώμη του, να μου προσφέρει απλόχερα τη στήριξη που είχα ανάγκη, να μου δώσει δύναμη από τη δύναμή του για να συνεχίσω να παλεύω δίπλα του για το δίκιο.
Του χρωστάω πολλά και του χρωστάμε πολλά όλες και όλοι μας. Από τη στιγμή που άκουσα την είδηση του θανάτου του, που μας συγκλόνισε όλους και όλες, νιώθω ενοχές γιατί σε όλες εκείνες τις πολύωρες συζητήσεις μας, καθημερινά σχεδόν, δε φρόντιζα να του πω το πόσο σημαντικό ήταν για ‘μενα που ήταν φίλος μου και συμπορευτήκαμε για 35 περίπου χρόνια στους δρόμους των αγώνων. Για να του πω το πόσο ανεκτίμητη ήταν η συμβολή του στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες.
Συνεχίζουμε στο δρόμο του αγώνα που βαδίζαμε μαζί με τον Τάσο 10ετίες μέχρι τώρα.
Συνεχίζουμε γιατί αυτό θα ήθελε ο Τάσος. Συνεχίζουμε και αυτό αποτελεί δέσμευση στη μνήμη του γιατί:
«Στον ώμο το δισάκι μου σε σας ξαναγυρνώ
φωτιά νερό αέρα μου και χώμα
δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό
δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα»
Η «Αστραπή της ζωής σου» Τάσο μας, να είναι φάρος για τη ζωή που μας απομένει και για τους μελλοντικούς αγώνες μας.
Καλό κατευόδιο ακριβέ μας φίλε και σύντροφε Τάσο.
Δύναμη και κουράγιο στα αδέλφια, τα ανίψια του και όλους τους οικείους του.
