Στο πλαίσιο του προσκλητήριου για τη διάσωση των δημόσιων αγαθών που έχει απευθύνει η Πρωτοβουλία για τη Διασφάλιση της Δημόσιας Διαχείρισης του Νερού, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο κατά των ιδιωτικοποιήσεων, η «Εφ.Συν.» εγκαινιάζει μια στήλη με συνεντεύξεις ανθρώπων που πρωτοστατούν στην υπεράσπιση των κοινών αγαθών και μιλάει σήμερα με τον Πέτρο Μπαστέα, μέλος γραμματείας ΣΕΚΕΣ (Συμμετοχικό Ενωτικό Κίνημα Εργαζομένων & Συνταξιούχων για Δημόσια ΕΥΔΑΠ στην υπηρεσία της κοινωνίας) και μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Προσωπικού ΕΥΔΑΠ.
Πώς κρίνετε τις συνεχείς διαψεύσεις της κυβέρνησης περί ανοίγματος του δρόμου για την ιδιωτικοποίηση του νερού και τις διαβεβαιώσεις περί της διαφύλαξής του ως δημόσιου αγαθού;
Η κυβέρνηση έχει υποστεί μια τεράστια ήττα από το κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, που έφερε με τραγικό τρόπο στο προσκήνιο την αξία των δημόσιων αγαθών, και κυρίως μετά την ιστορική συναυλία στη Θεσσαλονίκη «Υπερασπίσου το νερό», ο πρωθυπουργός των ιδιωτικοποιήσεων αναγκάστηκε προεκλογικά να δηλώσει: «Το νερό είναι και θα παραμείνει δημόσιο αγαθό».
Ο κύριος Μητσοτάκης κάνει την ανάγκη φιλοτιμία, αφού λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές δημοσκόπηση δείχνει ότι το 83% των πολιτών θεωρεί ότι η διαχείριση του νερού στη χώρα μας πρέπει να γίνεται αποκλειστικά από το Δημόσιο. Και βέβαια οι διαβεβαιώσεις του κ. Μητσοτάκη δεν πείθουν, αφού μόλις προ μηνών, το καλοκαίρι του 2022, προχώρησε σε αντιδημοκρατική εκτροπή με τη νομοθετική ρύθμιση που αγνοούσε προκλητικά την απόφαση του ΣτΕ για επιστροφή των μετοχών ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Δημόσιο. Επίσης η κυβέρνησή του υποχρεώθηκε από το ΣτΕ να ακυρώσει τον διαγωνισμό που παρέδιδε το εξωτερικό υδροδοτικό σύστημα της Αττικής σε ιδιώτες (ΤΕΡΝΑ, ΑΚΤΩΡ).
Πώς έγινε το νερό θυσία στις απαιτήσεις των δανειστών;
Το σύνολο των επιχειρήσεων και της περιουσίας που ανήκαν στο Δημόσιο εξ ολοκλήρου άμεσα ή έμμεσα εντάχθηκαν με τον νόμο 3986 του 2011 στο ΤΑΙΠΕΔ με σκοπό να «αξιοποιηθούν», δηλαδή να πουληθούν σε ιδιώτες, με δικαιολογία την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της χώρας. Το 63% των μετοχών της ΕΥΔΑΠ και το 70% των μετοχών της ΕΥΑΘ που ανήκαν στο Δημόσιο εντάχθηκαν στο ΤΑΙΠΕΔ. Αν δεν ήταν τότε λίγοι «παλαβοί» και το ΣτΕ, οι ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ θα ήταν σήμερα αποκλειστικώς στα χέρια ιδιωτών-μετόχων. Η 1906/2014 απόφαση της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας ακύρωσε τη μεταβίβαση των μετοχών της ΕΥΔΑΠ στο ΤΑΙΠΕΔ ως αντίθετη στο Σύνταγμα της χώρας, αναγνωρίζοντας το νερό ως φυσικό αγαθό, απολύτως αναγκαίο για την επιβίωση του ανθρώπου, το οποίο δεν πρέπει να διαχειρίζεται μία ιδιωτική εταιρεία, που αποσκοπεί κυρίως στο κέρδος.
Πώς ανοίγει η κερκόπορτα για την ιδιωτικοποίηση του νερού με το πολυνομοσχέδιο που ψήφισε η κυβέρνηση;
Με τον ν. 5037/2023, η κυβέρνηση υπήγαγε τις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας. Οι ρυθμιστικές αρχές, όμως, έχουν ρόλο και λόγο ύπαρξης σε «ελεύθερες αγορές» παροχής υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, με τη συμμετοχή και ιδιωτικών εταιρειών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Αφού, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΣτΕ, δεν μπορεί να δημιουργηθεί «ελεύθερη αγορά», η Ρυθμιστική Αρχή τι θα ρυθμίζει; Οι ρυθμιστικές αρχές αποτελούν το πρώτο βήμα για την «απελευθέρωση της αγοράς» (Ενέργεια, Τηλεπικοινωνίες, Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων). Το από 26/12/2012 έγγραφο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναφέρει ότι «η ιδιωτικοποίηση πρέπει να πραγματοποιείται όταν το απαραίτητο ρυθμιστικό πλαίσιο έχει ετοιμαστεί».
Γιατί ισχυρίζεστε ότι το νερό δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο κερδοσκοπίας σε μια εποχή που επαναδημοτικοποιούνται οι επιχειρήσεις του νερού σε παγκόσμιο επίπεδο;
Η διεθνής εμπειρία λέει ότι στις πόλεις που επιχειρήθηκε η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης είχαμε ως αποτέλεσμα υπέρογκες αυξήσεις τιμών, ελλιπή συντήρηση δικτύων και υποδομών, μόλυνση του νερού, διαφθορά και απάτες, ανύπαρκτες επενδύσεις, μυστικές συμφωνίες, χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων.
Το κύμα των επαναδημοτικοποιήσεων-κρατικοποιήσεων των εταιρειών ύδρευσης είναι παγκόσμιο. Από το 2000, πάνω από 270 δήμοι έχουν ξαναπάρει υπό τον έλεγχό τους τα δίκτυα και τις υπηρεσίες ύδρευσης. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ (ψήφισμα 64/292 του 2010), την ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 2010, τη Συνθήκη του Συμβουλίου της Ευρώπης (2001), αλλά και τις πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ, η πρόσβαση σε ασφαλές και πόσιμο νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Με πρόσφατη απόφασή του, το ΣτΕ αναγνωρίζει την υποχρέωση των κυβερνήσεων να διαχειρίζονται το νερό ως κοινωφελές αγαθό και όχι ως εμπορικό προϊόν.
Είναι δυνατόν να επιτευχθεί η δημιουργία ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου για τα κοινά αγαθά;
Ο ρόλος των κοινωνικών κινημάτων στην εξέλιξη του κινήματος ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού ήταν και είναι καθοριστικός. Αρχής γενομένης από τους «Πολέμους του Νερού» το 1999-2000 στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας, που απέτρεψαν την ιδιωτικοποίηση του νερού της πόλης και οδήγησαν στη συνταγματική κατοχύρωση της πρόσβασης στο νερό ως αναφαίρετου ανθρώπινου δικαιώματος.
Στην Ευρώπη, η κύρια μορφή απο-ιδιωτικοποιήσεων ήταν αυτή της επαναδημοτικοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης. Στην Ελλάδα είναι φανερή πλέον η ιδεολογική ηγεμονία του κινήματος για το δημόσιο νερό, που ξεκίνησε το 2011. Κατορθώσαμε με αυτούς τους αγώνες το νερό να είναι το μόνο εκ των κοινών αγαθών που δεν έχει ιδιωτικοποιηθεί πλήρως. Κατορθώσαμε το νερό να μην έχει γίνει σαν το ρεύμα ακριβό.
Το κατορθώσαμε με τις πέντε ιστορικές αποφάσεις του ΣτΕ για το νερό ενάντια στην άμεση ιδιωτικοποίηση, ενάντια στην έμμεση ιδιωτικοποίηση, ενάντια στην εμπορευματοποίηση και ενάντια στην εργολαβοποίηση. Τη λαίλαπα της ιδιωτικοποίησης και της εμπορευματοποίησης των κοινών αγαθών πρέπει και μπορούμε και να τη σταματήσουμε! Ας το κάνουμε όπως το κίνημα για το Δημόσιο Νερό: Η διαρκής και ισχυρή συμμαχία εργαζομένων – κοινωνίας με κοινούς στόχους, κοινό αγώνα, κοινό μέτωπο μπορεί να πετύχει σημαντικές νίκες!
Πόσες φορές την τελευταία 10ετία ακούσαμε ότι ο αγώνας μας είναι μάταιος. Ενωμένοι οι εργαζόμενοι από όλη την Ελλάδα και σε ισχυρή συμμαχία με τους φυσικούς μας συμμάχους, την ελληνική κοινωνία, θα τα καταφέρνουμε κάθε φορά που θα επιδιώκουν να ιδιωτικοποιήσουν το νερό, θα καταφέρουμε να θέσουμε υπό δημόσια ιδιοκτησία και διαχείριση τα δημόσια και κοινά αγαθά: υγεία, παιδεία, ενέργεια, συγκοινωνίες, τηλεπικοινωνίες, πολιτισμό, ενημέρωση, δημόσιους χώρους, τροφή και αξιοπρεπή κατοικία.
Αναδημοσίευση από sekes-eydap.gr
