Λίγο πιο πάνω από την Πανεπιστημιούπολη, στην περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών, βρίσκονται οι Φοιτητικές Εστίες, τα τρία από τα τέσσερα κτίρια, που αποτελούν το προσωρινό σπίτι κατά τη δεύτερη δεκαετία της ζωής πολλών ατόμων | Από τη Μαρίνα Τομπάζη για το ParallaxMag
Από τα μπαλκόνια τους, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που κατοικούν στα μικρά δωμάτια, των λίγων μόλις τετραγωνικών, μπορούν να αγναντεύουν το κέντρο της πόλης. Γύρω από την περιοχή υπάρχει ιδιαίτερη κίνηση από νέους, που γυρνάνε από μαθήματα, πηγαίνουν σε δουλειές ή βόλτες, ή περπατούν με φίλους.
Και ενώ, κάθε χρόνο, χιλιάδες φοιτητές μπαίνουν σε μια μακροχρόνια διαδικασία υποβολής αιτήσεων και των απαραίτητων εγγράφων, με ενδεχόμενο βέβαια, να αποκλειστούν από τις υποψήφιες λίστες διαμονής, έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια την εξαθλίωση, αν τελικά, καταφέρουν να διεκδικήσουν ένα δωμάτιο.
Με μια πρώτη ματιά, σπασμένα παράθυρα, παρατημένα αντικείμενα και χαλασμένα ασανσέρ μαρτυρούν μια εικόνα εγκατάλειψης, όχι τόσο από τους ίδιους τους φοιτητές, αλλά κυρίως από τις αρμόδιες πανεπιστημιακές αρχές.
Οι κάτοικοι των Εστιών, άτομα διαφορετικής ηλικίας και καταγωγής, που κυρίως τους ενώνει η φοίτησή τους στο ΑΠΘ, έρχονται να παραθέσουν την προσωπική τους εμπειρία ως ένοικοι των παραμελημένων αυτών κτιρίων.
Σπασμένο παράθυρο Έξω από τις Γ’ Εστίες κάθεται μια παρέα. Η γειτονιά της Αλεξάνδρας, του Χρήστου, του Γιώργου και της Μαρίας είναι ανάμεσα στα ογκώδη κτίρια, τις προεκτάσεις του ΑΠΘ, και για αυτόν το λόγο ήταν πρόθυμοι να μου παρουσιάσουν τις συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στους χώρους τους.
Ξεκινώντας, όπως και όλα τα άτομα που συνάντησα, μου μίλησαν για τις κακές ταχύτητες του διαδικτύου…
«Η σύνδεση του Ίντερνετ είναι πολύ κακή έως και ανύπαρκτη. Και ζώντας στην περίοδο της τηλεκπαίδευσης και των ηλεκτρονικών εξεταστικών, που το διαδίκτυο είναι απολύτως απαραίτητο, υπήρχαν άτομα που δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν διαλέξεις ή ακόμη και να δώσουν μαθήματα».
Την ίδια στιγμή, οι περισσότεροι οικότροφοι – αν όχι όλοι – εντοπίζουν μια μεγάλη σειρά προβλημάτων αναφορικά με τις υποδομές των κτιρίων.
Τα κοινόχρηστα μπάνια αποτελούν τη βασικότερη δυσχέρεια κατά την παραμονή των φοιτητών. Κατά κύριο λόγο ως ζήτημα ατομικής υγιεινής, καθώς όλοι οι ένοικοι μοιράζονται το ίδιο μέρος για την καθαριότητά τους.
«Επίσης, σε τουαλέτες και ντουζ που είναι διαμορφωμένα με τρόπο ώστε οι πόρτες να μην καλύπτουν πλήρως τον εσωτερικό χώρο, έχουν παρατηρηθεί περιστατικά παραβίασης της ιδιωτικότητας, με άτομα να τραβάνε φωτογραφίες οικότροφων», όπως σημειώνουν δύο φοιτήτριες.
«Ένα πρόβλημα που με ταλαιπωρεί πολύ είναι το ασανσέρ, το οποίο χαλάει συνέχεια και μερικές φορές περιμένουμε και μήνες μέχρι να το φτιάξουν. Χαρακτηριστικά θυμάμαι, όταν πήρα το δωμάτιο ήταν χαλασμένο για ένα εξάμηνο, οπότε όλα τα έπιπλα και τα πράγματά μου έπρεπε να τα μεταφέρω με τις σκάλες μέχρι τον 8ο», αναφέρει ο Γιάννης, κάτοικος των Γ’ Εστιών, επικαλούμενος μια από τις πρώτες αναμνήσεις της φοιτητικής του ζωής.
Μια άλλη οικότροφος δηλώνει: «Χθες πλημμύρισα, χάλασαν οι αποχετεύσεις, βγήκαν τα νερά προς τα έξω. Οι σωλήνες ήταν παμπάλαιοι και για αυτό τον λόγο έπρεπε να τους σπάσουνε για να βάλουνε καινούργιους. Αναγκάστηκα να κοιμηθώ αλλού γιατί ακόμα το δωμάτιο είναι χάλια».
Παρόμοια περιστατικά, όμως, φαίνεται να αποτελούν καθημερινότητα για τους φοιτητές των κτιρίων.
Ο Γιώργος παραθέτει άλλη μία περίπτωση: «Ήταν πέντε το πρωί, όταν ξαφνικά ακούμε φωνές από το διάδρομο, αγχωθήκαμε, σκεφτήκαμε πως κάτι συνέβη, βλέπουμε το μισό διάδρομο μούσκεμα. Τα νερά έφτασαν μέχρι τον κάτω όροφο γιατί έπεσαν από έναν φωταγωγό. Μαζευτήκαμε πολλά άτομα με σφουγγαρίστρες και προσπαθούσαμε να μαζέψουμε όλα αυτά τα νερά».
Η παρέα των φοιτητών διαπιστώνει, μάλιστα και με αφορμή τα συγκεκριμένα συμβάντα, πως ο αριθμός του προσωπικού είναι δυσανάλογος σε σχέση με τον αριθμό των φοιτητών και των αναγκών τους.
Για τη συνέχεια στο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ που έχει κάνει η Μαρίνα Τομπάζη για Parallaxi Mag, εδώ.
