Από τη συντακτική ομάδα του lantidiplomatico.it | Επιμέλεια: ErgasiaNET,Γιώργης Χρήστου | Πρωτότυπο κείμενο: Perché Pasolini fa ancora tanta paura al potere?
Στα εκατό χρόνια από τη γέννησή του (5 Μάρτη 1922), ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ποιητής, συγγραφέας, σκηνοθέτης, δημοσιογράφος, ο τελευταίος αληθινός διανοούμενος στην Ιταλία άξιος του ονόματος, γιορτάστηκε με αμέτρητες εκδηλώσεις, ημερίδες , δημοσιεύσεις. Και έτσι έπρεπε να γίνει.
Τα ρίσκα όμως αυτών των εορτασμών ήταν διαφορετικά . Ο Παζολίνι παραδόθηκε στην ιστορία, σαν ένα «μνημείο», σαν ένα «βωμός », με συνέπεια, να αποδυναμώσει τη ζωτικότητα και τον συγχρονισμό του.
Ο άλλος λόγος που απειλεί να αποκρυσταλλώσει για πάντα τον Ποιητή, αναφέρεται στο απλό ερώτημα που δεν τέθηκε , από αυτούς που όφειλαν , σε αυτή την εκατονταετηρίδα. Ένα ερώτημα που αναφέρεται σε μια άλλη επέτειο, αυτή του θανάτου του, που έλαβε χώρα στη βάση υδροπλάνων της Όστιας τη νύχτα μεταξύ 1ης και 2ας Νοεμβρίου 1975: Πώς πέθανε ο Παζολίνι; Ακόμα και μετά από αυτή την εκατονταετηρίδα εορτασμών, θα μείνει εκείνο το στίγμα που βαραίνει τον θάνατο του Ποιητή, δηλαδή ότι τον σκότωσε ένα 16χρονο αγόρι για να αμυνθεί από την παρενόχλησή του;
Η λειτουργία του «Passione Pasolini» γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ακριβώς από αυτή την ανάγκη: να αναδείξει πώς ακόμα και σήμερα ο Παζολίνι είναι ζωντανός και σύγχρονος, αγαπητός πάνω απ’ όλα από όσους γεννήθηκαν μετά την άγρια δολοφονία του. Απελευθερώνοντάς τον από τη βολική αλήθεια, που επαναλαμβάνεται επί 47 χρόνια και δεν επιτρέπει να μελετηθεί όπως πρέπει στα σχολεία.
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που έχουν γνωρίσει τον Παζολίνι, αλλά σε αυτό το ταξίδι κανείς καλύτερος από τον Ντέιβιντ Γκριέκο δεν κάνει τον Ποιητή ζωντανό, κοντινό , παρόντα ακόμα και σήμερα.
Ο Grieco δημοσιογράφος, κριτικός μουσικής και κινηματογράφου από το 1970 έως το 1982 για την «L’Unità», σεναριογράφος, σκηνοθέτης, παραγωγός, ήταν ηθοποιός, βοηθός σκηνοθέτη και μαθητής του Pier Paolo Pasolini. Τον γνώρισε παιδί ακόμη, δεν ήταν απλώς μια επαγγελματική σχέση, αλλά μια ανθρώπινη σχέση βαθιά, που του επιτρέπει να έχει διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της διδασκαλίας του Παζολίνι ,του Παζολίνι δάσκαλος της ζωής. Και πάνω απ’ όλα με τη σωστή τοποθέτηση στην ιστορική περίοδο που έζησε.
Η επιλογή του Grieco για αυτό το ταξίδι, όχι μόνο σαν ταξίδι μνήμης, επιτρέπει, όπως σωστά επεσήμανε ο καθηγητής Paolo Desogus στον πρόλογο, «την ανάκτηση του Παζολίνι του λαού, του Παζολίνι που γνώρισε, μελέτησε και αγάπησε ο λαός
Σε αυτό το ταξίδι δεν ήταν δυνατόν να αποφύγουμε να μιλήσουμε για την τραγική νύχτα της Όστιας. Πρώτα απ ‘όλα, επειδή ο Grieco ήταν ένας από τους πρώτους που έσπευσαν στον τόπο του εγκλήματος, ήταν αυτός που κάλεσε τον καθηγητή Faustino Durante στη βάση των υδροπλάνων, καθώς και συνέταξε την προσφυγή για τη δίκη πρώτου βαθμού για τη δολοφονία.
Σε αυτό που ο καθηγητής Durante αποκάλεσε «κρεούργηση», ο Grieco γύρισε το 2014 την ταινία «La Macchinazione» («Η Σκευωρία») , με πρωταγωνιστή τον Massimo Ranieri και έγραψε το ομώνυμο βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2015 | μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ.
Αυτή η ταινία, μοναδική στο είδος της, στη δημιουργία της, στην ιστορία του τελευταίου μήνα ζωής του Παζολίνι, εκτός από το έγκλημα, μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε διαφορετικές πτυχές του ποιητή, στο πλαίσιο εκείνων των χρόνων και πάνω απ’ όλα τους λόγους πίσω από τον φόνο του.
Στο «Passione Pasolini» ο Γκριέκο συνοδεύει τον συγγραφέα του βιβλίου, Φραντσέσκο Γκουαντάνι, σε διάφορες πτυχές της ζωής του ποιητή, από τον θάνατο του αδελφού του Γκουίντο, τη σχέση με τους διανοούμενους, το PCI, τον φασισμό, τον νεοκαπιταλισμό, μέχρι τη σύνδεση του με τις πόλεις της Ρώμης. και τη Νάπολη, το πάθος του για το ποδόσφαιρο, την άφιξή του στον κινηματογράφο, τις «δύο οικογένειές» του, την πολιτική και του αίματος, μέχρι την πυρετώδη δραστηριότητά του για το τελευταίο του έργο, Petrolio , και τις δημοσιεύσεις, σε συνέχειες , στην εφημερίδα Corriere della Sera του μυθιστόρηματός το «le stragi» («οι Σφαγές») . Και δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτό αλλά παρουσιάζει και έναν άλλο ταξιδιωτικό σύντροφο: τον Silvio Parrello.
Ο Parrello, αθλητής, ποιητής, ζωγράφος είναι ο θεματοφύλακας της μνήμης του Παζολίνι . Στο εργαστήριο-μουσείο του που βρίσκεται στη Ρώμη στη via Ozanam 134, στη συνοικία Monteverde που υποδέχτηκε τον ποιητή στα πρώτα χρόνια της παραμονής του στην πρωτεύουσα, όπου κάθε μέρα συρρέουν απλοί πολίτες, μελετητές, φοιτητές όλων των βαθμίδων, δημοσιογράφοι από όλα τα μέρη του κόσμου από την Κίνα μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. διατηρείται η μνήμη ενός αυθεντικού Παζολίνι, που ως νέος μετανάστης από το Φριούλι ( βόρεια Ιταλία) έζησε τα προβλήματά του με τους ανθρώπους της συνοικίας του, τα όνειρά τους για λύτρωση .
Ο Parrello αφηγείται επίσης μέσα από τα ποιήματά του το κλίμα εκείνων των χρόνων αλλά όχι μόνο, αφηγείται και τις απίστευτες συμπτώσεις που τον οδήγησαν να ανακαλύψει λεπτομέρειες για την άγρια δολοφονία του Παζολίνι.
Αυτή του Parrello είναι ακόμα και σήμερα μια μάχη για την αλήθεια για να αφαιρεθεί αυτό το στίγμα στον Παζολίνι που βαραίνει ακόμα και σήμερα και που μάλλον ούτε η εκατονταετηρίδα από τη γέννησή του έγδαρε.
Μια μάχη ενάντια στη διανόηση, που ο Σίλβιο χαρακτηρίζει «αγράμματους πτυχιούχους», γιατί ακόμη και σήμερα αποδέχονται τη δικαστική αλήθεια για τον θάνατο του Παζολίνι.
Ο λόγος είναι απλός: ο Παζολίνι εξακολουθεί να φοβίζει. Η σκέψη του είναι επίκαιρη, τα άρθρα του, οι ταινίες του παραμένουν κλειδί για την ερμηνεία των καιρών μας, παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από τον θάνατό του.
Ο Παζολίνι παραμένει τύψη στη συνείδηση εκείνης της Εξουσίας που τον δολοφόνησε με αυτόν τον τρόπο. Είναι επίσης τύψη στη συνείδηση εκείνων που θα έπρεπε να είναι οι κληρονόμοι του, πολιτιστικοί και πολιτικοί, που τον απέκλεισαν εντελώς, ξεχασμένο και έγιναν συνένοχοι sτις αλλαγές που έφεραν την Ιταλία στη σημερινή της κατάσταση.
Ωστόσο, υπάρχει η πιθανότητα στο μικρό του η «Passione Pasolini» να προσφέρει , όχι ελπίδα, μια λέξη που δεν την αγαπούσε ο Ποιητής, που περιγράφεται πολύ καλά από τον Γκριέκο, ξεκινώντας από την προσωπική του εμπειρία σχετικά με το πόσο ο Παζολίνι είναι ακόμα επίκαιρος και παρών στους νέους, που γεννήθηκαν μετά τον θάνατό του: «Ο Παζολίνι ανήκει σε αυτούς που γεννήθηκαν αργότερα και αρχίζουν να είναι πολλοί. Η ελπίδα είναι εκεί. Το να γεννηθείς μετά τον Παζολίνι είναι σημαντικό για να τον δικαιώσει. Να αποδίδεις δικαιοσύνη δεν σημαίνει να βρεις τον δολοφόνο, είναι να φέρεις τον Παζολίνι πίσω σε μια κανονική χώρα. Μόνο εσείς που γεννηθήκατε αργότερα μπορείτε να αναβιώσετε τον Παζολίνι».
