Η πανεργατική απεργία στις 9 Νοέμβρη, είναι η στιγμή για να εκφραστεί με τον πιο μαζικό τρόπο, η οργή και η αγανάκτηση όλης της εργατικής τάξης απέναντι στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και την άθλια πολιτική της. Θα δώσει την ώθηση και την αυτοπεποίθηση σε εργατικά κομμάτια, που είναι σε τροχιά σύγκρουσης, να κλιμακώσουν απεργιακά μετά την πανεργατική, για να σπάσουν την πολιτική κυβέρνησης και εργοδοτών και να κερδίσουν Συλλογικές Συμβάσεις και αυξήσεις. Θα βάλει την πίεση στις συνδικαλιστικές ηγεσίες να κλιμακώσουν και κεντρικά με νέα πανεργατική απεργία με στόχο να μην περάσει ο προϋπολογισμός σφαγείο που ετοιμάζουν. Ο τρόπος που μπορούν αυτοί οι στόχοι να εξυπηρετηθούν είναι με μια κοινή τεράστια απεργιακή συγκέντρωση και όχι με ξεχωριστές συγκεντρώσεις.
Η απεργιακή συγκέντρωση είναι η κορυφαία στιγμή της απεργίας, η ώρα που το σύνολο των εργαζόμενων που εκείνη την ημέρα απεργούν, δείχνουν τη συλλογική τους δύναμη, απέναντι στον δικό του εργοδότη ο καθένας, αλλά και συνολικά απέναντι στα αφεντικά και την κυβέρνηση. Αυτήν τη συλλογική δύναμη της τάξης μας είναι που φοβούνται τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις. Αυτό που θα μετρήσουν το βράδυ της απεργίας, είναι το πόσο μεγάλη και ενιαία ήταν η συγκέντρωση των συνδικάτων. Αντίθετα, θα τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση αν ξαναδούν πολλές και ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Τους δίνουν το μήνυμα ότι οι εργάτες δεν είναι ενωμένοι.
Το τι δύναμη έχει η ενότητα των εργαζόμενων μπορούν να μας το πουν καλύτερα οι εργαζόμενοι στην Cosco που κέρδισαν, επειδή κατάφεραν και έφεραν στο πλευρό τους το σύνολο της εργατικής τάξης στο λεκανοπέδιο και αυτό πανικόβαλε κυβέρνηση και εργοδοσία. Αντίστοιχα οι εργάτες της Μαλαματίνα αντέχουν απεργιακά τρεις και πλέον μήνες ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Και αυτή η δύναμη γίνεται ακόμη πιο μεγάλη, όταν ξεδιπλώνεται όχι μόνο σαν αλληλεγγύη στον κάθε αγώνα, αλλά συνολικά στην πανεργατική απεργία στις 9 Νοέμβρη.
Πλάι-πλάι
Η κοινή απεργιακή συγκέντρωση φέρνει σε επαφή τα κομμάτια της εργατική τάξης που είναι πιο προχωρημένα, έχουν δώσει μάχες και έχουν εμπειρίες, να διαδηλώνουν δίπλα στα συνδικάτα, τους χώρους και τους κλάδους που έχουν μείνει πιο πίσω. Που οι πρωτοπόροι εργάτες δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που βάζουν τα αφεντικά αλλά και τους συμβιβασμούς από συνδικαλιστές. Ποιος πραγματικά πιστεύει ότι αν οι εργάτες της Cosco ή της efood ή των νοσοκομείων, διαδηλώσουν πλάι πλάι με άλλα συνδικάτα και μεταφέρουν τις εμπειρίες τους αυτός που θα βγει κερδισμένος είναι ο Παναγόπουλος ή ο κάθε γραφειοκράτης; Το αντίθετο ισχύει. Οι γραφειοκράτες δεν θέλουν αυτήν την ώσμωση γιατί φοβούνται ότι θα έχουν και άλλους κλάδους και χώρους ξεσηκωμένους.
Οι κοινές απεργιακές συγκεντρώσεις είναι άλλωστε και η εμπειρία από κορυφαίες στιγμές αγώνων που έχουν δοθεί, όχι μόνο στο μακρινό παρελθόν αλλά πρόσφατα. Στην απεργία των εκπαιδευτικών στις 10 Οκτώβρη του 2021, με τους δέκα χιλιάδες δασκάλους και καθηγητές να διαδηλώνουν από το Εφετείο, καμιά από τις ηγεσίες που σήμερα καλούν ξεχωριστές συγκεντρώσεις στην πανεργατική δεν διανοήθηκε να καλέσει ξεχωριστή συγκέντρωση εκείνη την ημέρα. Και ο ατμός από εκείνη την τεράστια συγκέντρωση ακόμη βρίσκεται στα πιστόνια των εκπαιδευτικών και έχει κάνει δύσκολη τη ζωή στην Κεραμέως.
Αν γυρίσουμε μερικά χρόνια πριν, θα δούμε ότι σε όλες τις πανεργατικές απεργίες στις δεκαετίες του ‘80 υπήρχε μια κοινή απεργιακή συγκέντρωση και τα πανό των σωματείων διαδέχονταν το ένα το άλλο, τα συνθήματα εναλλάσσονταν και αυτά ήταν που ξεχώριζαν το ποια σωματεία αναφέρονταν στο ΚΚΕ, ποια στο ΠΑΣΟΚ, κλπ. Αυτή ήταν η παράδοση του εργατικού κινήματος, που έδωσε τους μεγάλους αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες. Με εκείνη την ενωτική ταχτική μεγάλωσε η Αριστερά εκείνα τα χρόνια, πριν οι ηγεσίες Φλωράκη-Κύρκου την πισωγυρίσουν το 1989.
Αυτήν την παράδοση την σπάζουν τα τελευταία χρόνια όσες ηγεσίες προσπαθούν να διαχωριστούν «χωροταξικά», παρόλο που σε πολλές περιπτώσεις, όταν ο κόσμος ξεσηκώνεται, αναγκάζονται να υποτάσσονται στην απαίτηση του κόσμου για ενότητα στον δρόμο. Και υπάρχουν δεκάδες τέτοιες περιπτώσεις απεργιακών κινητοποιήσεων τα τελευταία χρόνια. Η Γενική Απεργία στις 9 Νοέμβρη μπορεί να γίνει η ευκαιρία για να τελειώσουμε με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις και να ανοίξουμε άλλους δρόμους συνολικά για το εργατικό κίνημα.
Τάσος Αναστασιάδης,
Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης
Πηγή: Εργατική Αλληλεγγύη
