Από τη Δέσποινα Γούναρη – Χαλάνδρι Ενάντια
Στον απόηχο των πρόσφατων γεγονότων και της βάναυσης επίθεσης στο Σωτήρη θα διατυπώσω κάποιες σκέψεις.
Τα τελευταία χρόνια για προσωπικούς κυρίως λόγους είμαι μακριά από τα κινήματα.
Τα όσα διαδραματίστηκαν στην πρόσφατη διαδήλωση και οι έμμεσες κυρίως εικόνες που είχα με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως έχει διαμορφωθεί ένα pattern βίας στις διαδηλώσεις να θυματοποιούνται κατ’ εξοχήν τα πολύ νεαρά άτομα, τα οποία όπως είπε ο Γιώργος ο Γκίμτσας είναι πιο εύκολο να απονομοποιηθούν ως μπαχαλάκηδες!
Άλλωστε σκεφτείτε αν στη θέση του Σωτήρη ήταν ο Γρηγόρης ή ο Θοδωρής ή η Αλέκα, την ίδια κατάληξη θα είχαν;
Αν είναι όντως έτσι υπάρχει εκτός από όλα τα άλλα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θέμα πολλαπλών διακρίσεων, ικανό να εγείρει κινηματικό ζήτημα αντίστοιχο των “Black lives matter” !
Οι περισσότερο νέοι έχουν τις μεγαλύτερες αντοχές και μεγαλύτερο ιδεαλισμό για να στελεχώσουν τις πορείες διαμαρτυρίας και αυτοί στοχοποιούνται κατά κύριο λόγο, ξυλοκοπούνταιι βάναυσα από τις δυνάμεις των ΜΑΤ και συνάμα, στερούνται κάθε υπόβαθρου ικανού να τους γλυτώσει από τους μαιάνδρους της αστυνομικο-δικαστικής μέγγενης,
Σε συνδυασμό με όλα αυτά που μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για το σώμα και την ψυχή νέων ανθρώπων, η δευτερογενής σχεδόν κοινωνικοποίηση στην αστυνομική βία!
Αν είναι έτσι οφείλει να αναδειχτεί δεόντως, ότι οι φωνές, οι διαμαρτυρίες και οι ζωές των νεαρών διαδηλωτών “μετράνε” και διαμορφώνουν το μέλλον της κοινωνίας που θέλουμε να ζούμε.
Οι διαμαρτυρίες και η ζωή των νεαρών διαδηλωτών “μετράνε” και διαμορφώνουν το μέλλον της κοινωνίας που θέλουμε να ζούμε.
