Μερικές σκέψεις με αφορμή το χθεσινό θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα στην γραμμή του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου της Αθήνας
Προσπαθώ να θυμηθώ τα δυστυχήματα αυτά που στέρησαν την ζωή στους άτυχους μεροκαματιάρηδες, φέτος και μπλέκουν όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου.
Ποιο να πρωτοθυμηθώ; Νομίζω Απρίλης ήταν όταν κεραυνοβολήθηκαν οι 3 εργαζόμενοι στο δίκτυο της ΔΕΗ κάπου στην Εύβοια. Τα αμέτρητα στην κυριολεξία των εποχούμενων διανομέων; Μήπως αυτό στην COSCO; Ή τα όσα συμβαίνουν στα νταμάρια της Β. Ελλάδας και αποκρύβονται από τις στατιστικές κι άρα ουδείς ένοχος πλην του ίδιου του εργαζόμενου, δεν καταγράφεται;
Φοβάμαι πως κάθε μέρα που περνάει, ενισχύεται και η άποψη της κυρίαρχης τάξης, πως ο εργαζόμενος, όλοι οι εργαζόμενοι, είναι αναλώσιμοι!
Ακόμα πιο πολύ φοβάμαι, που η Υγιεινή και Ασφάλεια των εργαζομένων, μένει έξω από το κάδρο ή στην άκρη, των διεκδικήσεων. Υπάρχει δικαιολογία γι’ αυτό; Θα μπορούσε κάποιος να πει, πως μάλλον ναι, ιδιαίτερα μετά την -δεν θα πω διάλυση- αποδυνάμωση του Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος με αφορμή την κυριαρχία του κυβερνητικού συνδικαλισμού αλλά και την επιβολή των “αστυνομικών” μέτρων των Μνημονίων.
Όμως, δεν είναι μόνο το κίνημα, οργανωμένο ή όχι, που βαδίζει φρεναριστά σ’ αυτό τον σημαντικό τομέα διεκδίκησης.
Απόδειξη σ’ αυτόν μου τον ισχυρισμό, οι ανακοινώσεις για το θανατηφόρο χθεσινό δυστύχημα. Πριν παραθέσω αποσπάσματα -χωρίς να αναφέρω από που προέρχονται- αυτό παρατηρώ, είναι πως στον Δημόσιο Οργανισμό (επιχείρηση), που εποπτεύεται από το Κράτος, από το Υπουργείο μεταφορών, δεν γίνετε η παραμικρή αναφορά, στο όνομα του πολιτικού προϊσταμένου που δεν είναι άλλος από τον Κ. Καραμανλή. Οι υπεύθυνοι, θα αναζητηθούν στην διοίκηση των σιδηροδρόμων κι ως εκεί! Μπορεί να σημαίνει κάτι αυτό; Εγώ νομίζω ναι και δεν θα συνεχίσω. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του.
Όμως, μια κρατική υπηρεσία, μια ΔΕΚΟ, όπως είναι οι σιδηρόδρομοι, εποπτεύεται, ακόμα τουλάχιστον (νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση έχουμε και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει), από τον πολιτικό της προϊστάμενο που είναι ο Υπουργός ή όχι;
Επόμενα, οι συνάδελφοι συνδικαλιστές, οι λειτουργοί του τύπου που καταπιάστηκαν με το θέμα, όλοι, θα πρέπει να μην ξεχνάμε , πως η διάλυση των συγκοινωνιών ή σωστότερα και των συγκοινωνιών (έχει προηγηθεί η υγεία και η παιδεία), είναι πολιτική επιλογή κι έχει όνομα, χρώμα, ιδεολογία και υπογραφή.
“Η κυβέρνηση εδώ και τώρα να βάλει τέρμα στο απαράδεκτο καθεστώς των εργολαβιών και να εξασφαλιστεί η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων προστασίας των εργαζομένων και συντήρησης των οχημάτων και μηχανημάτων της ΣΤΑΣΥ.”
“Αναμένουμε την πλήρη διαλεύκανση των συνθηκών του σημερινού θανατηφόρου εργατικού ατυχήματος και την απόδοση ευθυνών.
Η διοίκηση της ΣΤΑ.ΣΥ. οφείλει να φροντίσει για την πλήρη στήριξη της οικογένειας του θανόντος εργαζόμενου, καθώς και των τραυματισμένων, στους οποίους ευχόμαστε περαστικά”
Έχουμε θρηνήσει αρκετούς συναδέλφους και έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Είναι αδιανόητο να χάνονται ανθρώπινες ζωές εν ώρα εργασίας.
Αλέκος Μοριανόπουλος
