Δύο συμπληρωματικές πρωτοβουλίες των τελευταίων ημερών ήρθαν να μας θυμίσουν πως, αν οι μαχαιροβγάλτες των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής βρίσκονται προς το παρόν πίσω από τα κάγκελα, ο σκληρός πυρήνας της ιδεολογίας τους -η φυλετική πρόσληψη της εθνικής κοινότητας με όσα αυτή συνεπάγεται- ζει και βασιλεύει στους κόλπους της ευρύτερης εγχώριας Δεξιάς. Οπως ακριβώς συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο, άλλωστε.
Η πρώτη ήταν η διακήρυξη των 160 «προσωπικοτήτων» που τάχθηκαν δημόσια κατά της θεσμικής εξίσωσης των ομοφυλόφιλων με τα «κανονικά» ζευγάρια (αλλά και του σχολικού μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης), επικαλούμενοι «τα ήθη και τις Εθνικές μας παραδόσεις», κυρίως όμως το «οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας». Το μανιφέστο τιτλοφορείται «Υπογεννητικότητα, Διαχρονικές αξίες Ελληνικού Πολιτισμού και Εξωτερικές Απειλές Υπαρξιακής Σημασίας για τη Χώρα μας» και, φυσικά, καταδικάζει επίσης τη «νομιμοποίηση και μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα μας παρανόμων αλλοεθνών και αλλοθρήσκων μεταναστών». Προβλήθηκε δε ενθουσιωδώς από το συγκρότημα Φιλιππάκη («Εστία»-«Δημοκρατία»), δημοσιογραφικό εκφραστή της ακροδεξιάς πτέρυγας της Ν.Δ. που τον τελευταίο καιρό προπαγανδίζει όλο και λιγότερο διακριτικά την πολιτικοοργανωτική αυτονόμηση αυτής της τελευταίας.
Οπως διαπιστώνουμε από τις υπογραφές, ο κύριος όγκος των «160» συγκροτήθηκε από απόστρατους στρατηγούς, διπλωμάτες και (δευτερευόντως) πανεπιστημιακούς, με εμφανή την παρουσία φυσιογνωμιών του «εθνικού χώρου» της τελευταίας εικοσαετίας – από τον επιχειρηματία Πρόδρομο Εμφιετζόγλου (που υπογράφει σαν «επίτιμος διδάκτωρ ΑΠΘ») και την ηγέτιδα της υπερατλαντικής «Παμμακεδονικής Α.Ε.» μέχρι τον δημοδιδάσκαλο που εν έτει 2006 έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα της καμπάνιας κατά του «ανθελληνικού» βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Από κοντά και δύο εκδότες του χώρου: ο Ιωάννης Γιαννάκενας του «Πελασγού» και ο απόστρατος στρατιωτικός (και ΚΥΠατζής) Σάββας Καλεντερίδης, γνωστός στο πανελλήνιο από την αλήστου μνήμης παράδοση του Οτζαλάν.
Η δεύτερη πρωτοβουλία ήταν η διακίνηση μέσω τουίτερ από τον νεοδημοκράτη βουλευτή Κώστα Μπογδάνο μιας ρατσιστικής ανάρτησης του οικογενειακού του πόρταλ (meaculpa.gr), με τίτλο «Ο σοκαριστικός κατάλογος μαθητών νηπιαγωγείου της Αθήνας», σχετική φωτογραφία και περιεχόμενο που δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία, ούτε για το ιδεολογικό πρόσημο ούτε για τις μικροπολιτικές στοχεύσεις της:
«Το οξύ δημογραφικό και κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργεί το μεταναστευτικό στην ελληνική πρωτεύουσα αναδεικνύει κατάλογος δημοτικού σχολείου της Αθήνας που κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μεταξύ των 20 μαθητών, δύο μόνο έχουν ελληνικά ονόματα!
Καμία επιτυχία της κυβέρνησης σε κανέναν τομέα δεν αναιρεί την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική πρωτεύουσα. Προβληματίζει ιδιαίτερα μάλιστα το γεγονός ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως αυτή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, βουλευτές και πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας στην Α’ Αθήνας παραμένουν εξαφανισμένοι από την πόλη και μακριά από τα πραγματικά της προβλήματα».
Από το Θεόδοτο στην Κατερίνα
Μια πρώτη, ανακλαστική αντίδραση θα ήταν να τα πάρει κανείς όλα αυτά στο ψιλό. Ενας χιουμορίστας αναγνώστης θα μπορούσε λ.χ. ν’ αναρωτηθεί μεγαλόφωνα πόσο ελληνικό –πλην της κατάληξης– είναι το όνομα «Μπογδάνος»: Μπογκντάν (Богдан), ως γνωστόν, δεν είναι παρά η βουλγαρική απόδοση του χριστιανικού βαφτιστικού «Θεόδοτος» (και Μπογντάνα/«Μπογδάνα» η Θεοδότα). Στην περίπτωση δε των εθνικώς και ανδροπρεπώς ανησυχούντων στρατηγών, στοιχειώδης γνώση των αυθεντικών παραδόσεων του τόπου (και των ενόπλων του δυνάμεων) αρκεί για να σχετικοποιηθεί αρκετά η πλασματική εικόνα μιας ετεροφυλόφιλης αποκλειστικά κοινωνίας, που «απειλείται» από ξενόφερτες καινοτομίες εξ Εσπερίας.
Ο σκληρός πυρήνας και των δύο παρεμβάσεων δεν βρίσκεται ωστόσο στη γραφική ομοφοβία των «160» ή στην αποκάλυψη των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων των ξενώνυμων νηπίων (που ο Μπογδάνος έσπευσε, ως ποινικά κολάσιμη, να πάρει αμέσως πίσω – και μόνον αυτή), αλλά στα κοινά εθνικά συμφραζόμενά τους: στην αναγόρευση μιας «φυλετικά» προσδιορισμένης δημογραφικής ανισορροπίας σε μείζονα εθνικό κίνδυνο – και όσων παιδιών δεν εκπληρώνουν τις σχετικές προδιαγραφές σε απειλητικές παρουσίες. Αντίληψη δυστυχώς πολύ πιο διάχυτη από τον στενό περίγυρο των προαναφερθεισών πρωτοβουλιών.
Η θέσπιση επιδόματος τρίτου παιδιού στις χριστιανικές (αποκλειστικά) οικογένειες της Θράκης από την Εκκλησία της Ελλάδος (1999) αιτιολογήθηκε λ.χ. από τον τότε προκαθήμενό της ως απάντηση στην τραυματική διαπίστωση της αυξημένης γεννητικότητας της μουσουλμανικής μειονότητας: «Ο κ. Χριστόδουλος ανέφερε πως στη Σύνοδο ο Μητροπολίτης Ξάνθης είπε ότι τα περασμένα Χριστούγεννα επισκέφθηκε το γενικό νοσοκομείο της πόλης και μεταξύ των άλλων κλινικών και τη μαιευτική κλινική. Εκεί ρώτησε τον διευθυντή πόσα παιδιά είχαν γεννηθεί την ημέρα των Χριστουγέννων και πήρε την απάντηση δέκα, από τα οποία επτά μουσουλμανάκια και τρία χριστιανόπουλα» («Ελ. Τύπος» 8/3/1999). Το συμπέρασμα του μακαριστού (και των νεοδημοκρατικών ΜΜΕ) απ’ αυτή την καταμέτρηση ήταν ότι, μ’ αυτούς τους ρυθμούς, «σε λίγα χρόνια εμείς δεν θα έχουμε καμιά θέση στη Θράκη» («Βραδυνή» 8/3/1999).
Η ίδια ουσιαστικά λογική διαπερνά και την πρόσφατη «Πρωτοβουλία για το Δημογραφικό» της Eurobank, σε συνεργασία με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και κάποιες ΜΚΟ, για τη στοχευμένη «στήριξη οικογενειών» σε παραμεθόριες «εθνικά ευαίσθητες περιοχές που πλήττονται από την υπογεννητικότητα» – με πρώτη και καλύτερη βέβαια τη Θράκη (όπου η «υπογεννητικότητα» έχει αμιγώς εθνοθρησκευτικό πρόσημο) και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (που «απειλούνται» από τις μεταναστευτικές εισροές, που κρατά καθηλωμένες εκεί το ελληνικό κράτος).
Το πρόγραμμα εξαγγέλθηκε ως συμβολή της τράπεζας στα 200χρονα του Εικοσιένα και τιμήθηκε με αυτοπρόσωπη παρουσία και χαιρετισμό από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας (3/6/2021), λίγες μόνο μέρες προτού η τελευταία αποσύρει (λόγω ξεφωνήματος) την αιγίδα της από το σεξιστικό «1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας». Και μπορεί μεν η κυρία Σακελλαροπούλου να πρόσθεσε στον χαιρετισμό της και μια παρεμπίπτουσα, ξεκαρφωτική μνεία στην ανάγκη «να δούμε το θέμα της ενσωμάτωσης των μεταναστών, ιδιαίτερα αυτών που προσπαθούν να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία», είναι ωστόσο καταφανές πως η όλη πρωτοβουλία κινείται στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση – όπως, άλλωστε, και το τιμημένο φράγμα στον Εβρο…
Στοιχειώδης ιστορική μνήμη αρκεί, πάντως, για να θυμόμαστε ότι, αν σήμερα η δημογραφική «απειλή» εντοπίζεται στα ξενώνυμα νήπια (και δη τα μουσουλμανάκια), σε λίγο παλιότερες εποχές αντίστοιχη αντιμετώπιση επιφυλάχθηκε από τους εθνικώς κινδυνολογούντες και σε πολύ διαφορετικές κατηγορίες ανήλικου εσωτερικού εχθρού.
Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες «τεκνοποιούν δις το έτος», ολοφυρόταν λ.χ. προπολεμικά επιστολογράφος του «Ελληνικού Μέλλοντος» (10/2/1936), ενώ ακόμη πιο εύγλωττα είναι τα κείμενα του εύπορου εκσυγχρονιστή Απόστολου Δοξιάδη που αναδημοσιεύσαμε σε τούτη τη στήλη («Αριστεία και υπογεννητικότητα», «Εφ.Συν.» 15/12/2018). Σύμφωνα με αυτά το ελληνικό έθνος κινδύνευε τότε πρωτίστως από ποιοτική υποβάθμιση, επειδή «αι ανώτεραι τάξεις, από τας οποίας θα προέλθουν οι ιθύνοντες κύκλοι» και «η αναγέννησις της φυλής», γεννούσαν πολύ λιγότερο από τις «κατώτερες» και «μελανόψυχες» εργατοαγροτικές…
