Το τελευταίο διάστημα, έχουν πολλαπλασιαστεί οι δικαστικές αποφάσεις, με τις οποίες δικαιώνονται συνάδελφοι που προσφεύγουν στα δικαστήρια, για την μετατροπή των συμβάσεών τους από Ιδιωτικού Δικαίου Ορισμένου Χρόνου (ΙΔΟΧ) σε Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ). Τέτοιες αποφάσεις είχαμε για τους συναδέλφους στο Χαϊδάρι, τον Πλατανιά, την Καισαριανή, το Περιστέρι, τον Άλιμο κτλ.
Αφορούν, κυρίως, σε συναδέλφους οι οποίοι εργάζονται στην καθαριότητα, εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, και σε συνάδελφους στις κοινωνικές δομές των ΟΤΑ και ιδιαίτερα στους Παιδικούς Σταθμούς, στο πρόγραμμα Οικογενειακής και Επαγγελματικής Ζωής του ΕΣΠΑ.
Με την εξέλιξη αυτή, δικαιωνόμαστε ως ΜΕΤΑ και όσοι φωνάζαμε τόσα χρόνια ότι τα συνδικάτα θα έπρεπε, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της μεγάλης έλλειψης προσωπικού σε δημόσιο και ΟΤΑ και της διεύρυνσης των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, να αναδείξουν ως πρωτεύον θέμα τη μετατροπή όλων των συμβάσεων ΙΔΟΧ σε ΙΔΑΧ και ότι δεν υπάρχει κανένα συνταγματικό κώλυμα, όπως ισχυρίζονταν Δήμαρχοι και Κυβερνήσεις και αναμασούσαν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΠΟΕ-ΟΤΑ και ΑΔΕΔΥ. Κι αυτό, γιατί το σύνταγμα ρητά αναφέρει και απαγορεύει την πρόσληψη συμβασιούχων για τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Εξάλλου, οι θετικές δικαστικές αποφάσεις καταρρίπτουν τον ισχυρισμό τους!
Η ανάδειξη αυτής της αναγκαιότητας, μέσα από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, η αποκάλυψη ότι οι εργοδότες και το κράτος ασκούν καταχρηστικά αυτό το δικαίωμα και προσλαμβάνουν συμβασιούχους για να καλύπτουν τις ανάγκες των υπηρεσιών, με στόχο τα οικονομικά οφέλη – είναι «φθηνότεροι» αυτοί οι εργαζόμενοι και με λιγότερα δικαιώματα – αλλά και για μικροκομματικά οφέλη, αφού νομίζουν ότι κρατώντας τους σε διαρκή ομηρία θα έχουν πολιτικά οφέλη και εκλογική πελατεία, έκανε το θέμα γνωστό, έπεισε ευρέως την κοινή γνώμη με αποτέλεσμα αυτό να αντανακλάται και ως σκεπτικό πολλών δικαστικών αποφάσεων, αναγνωρίζοντας το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Κατά συνέπεια, είχαμε δίκαιο όσοι λέγαμε και εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε ότι τα συνδικάτα δεν πρέπει να μετατραπούν σε «ντίλερ» των δικηγορικών γραφείων, αλλά είναι καθήκον τους και οφείλουν να αναδείξουν τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος, να αγωνιστούν και να κάνουν κοινή συνείδηση, ότι πρόκειται για μεγάλη αδικία, για ωμή εκμετάλλευση και ανακύκλωση των εργαζομένων. Μόνο έτσι το ατομικό δικαίωμα κάθε εργαζόμενου και πολίτη να προσφύγει στα δικαστήρια μπορεί να έχει τύχη να δικαιωθεί!
Όλα αυτά τα σημειώνουμε, γιατί κάποιοι, που ήταν απόντες απ’ αυτούς τους αγώνες για την μετατροπή των συμβάσεων ΙΔΟΧ σε ΙΔΑΧ, που αρνούνταν να υποστηρίξουν αυτό το αίτημα και μιλούσαν μόνο για την προκήρυξη διαγωνισμών, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους εργοδότες και το κράτος να «κάνουν παιχνίδι», αυτοί που αναμασούσαν τα περί συνταγματικού κωλύματος για να δείξουν το μάταιο του αγώνα, σήμερα, είναι «παρόντες» και φωτογραφίζονται δίπλα σε εργαζόμενους, οι οποίοι δικαίως πανηγυρίζουν για τη λήξη της εργασιακής τους ομηρίας! Τους θυμίζουμε όμως ότι είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν την ένταξη όλων αυτών των εργαζομένων στα συνδικάτα. Όπου όμως δικαιώνονται δικαστικά οι συνάδελφοι, αυτοί πιάνουν πρώτοι το στασίδι, για να πουν «και εμείς εδώ είμαστε», αλλά το μόνο που είχαν κάνει ήταν να μαζέψουν τις αιτήσεις και να διαπραγματευτούν με του δικηγόρους!
Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, γιατί, τίποτα θετικό δεν πρέπει να περιμένουν ούτε από τα δικαστήρια, ούτε από το κοινοβούλιο, αν πρώτα δεν αναδειχτεί το πρόβλημα στην κοινωνία, αν δεν αγωνιστούν γι’ αυτό και δεν γίνει συνείδηση το δίκαιο του αγώνα τους. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μαζικούς πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων.
▬ Ο Γιώργος Χαρίσης είναι εργαζόμενος στο Δήμο Καισαριανής, μέλος της Γραμματείας του ΜΕΤΑ-ΟΤΑ και του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ.
