Βενεζουέλα: 200ετές Συνέδριο των Λαών του Κόσμου – Ελληνική Αποστολή
Το ThePressProject, στη μεγαλύτερη αποστολή που έχει κάνει μέχρι σήμερα, προσκεκλημένο, μόνο αυτό από όλα τα ελληνικά ΜΜΕ, συμμετέχει στον εορτασμό των 200 ετών από τη Μπολιβαριανή Επανάσταση. Στο πλαίσιο αυτό, έστειλε για πρώτη φορά συνεργείο, με επικεφαλής τη Λαμπρινή Θωμά (ρεπορτάζ, κείμενα), καθώς και τους Αλέξανδρο Γαστεράτο και Νίκο Βεντούρα (φωτογραφίες βίντεο), με στόχο τη δημιουργία τουλάχιστον τεσσάρων μίνι ντοκιμαντέρ.
Στόχος, όπως σημειώνει σε σχετική ανάρτησή του, «είναι να καλύψουμε:
▬ Το μεγάλο Κογκρέσο των Εθνών στο Καράμπομπο, με συμμετοχή ακτιβιστών (ιθαγενικών, φεμινιστικών, οικολογικών, αντιαποικιοκρατικών, κοινωνικών κ.α. κινημάτων) από 166 χώρες του κόσμου. Το Κογκρέσο γίνεται για να γιορταστούν τα 200 χρόνια της Μπολιβαριανής Επανάστασης, της μεγάλης αυτής νίκης των λαών της Λατινικής Αμερικής κατά της αποικιοκρατίας.
▬ Τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα πρόνοιας, κάτω από το βάρος των πολυετών κυρώσεων και του εμπάργκο – ένα σύστημα πρόνοιας που στηρίζεται στις γυναίκες της Βενεζουέλας.
▬ Το σύστημα υγείας και αντιμετώπισης του κορονοϊού που έχουν δημιουργήσει στη Βενεζουέλα οι Γιατροί της Κούβας.
▬ Το εκλογικό σύστημα της Βενεζουέλας που έχει δεχθεί επικρίσεις από το διεθνή συστημικό Τύπο.
▬ Συνέντευξη με τους θρυλικούς ψαράδες που διέκοψαν την επιχείρηση Γεδεών και συνέλαβαν τους Αμερικανούς μισθοφόρους και τους «υποστηρικτές» του Γουαϊδό από το Μαϊάμι.
Και βέβαια όποια άλλη ιστορία, προσωπικότητα ή στιγμή βρεθεί στο δρόμο μας!»
Πηγαδάκι με τους λαούς του κόσμου (Μέρος Ι)
Στα διαλείμματα ανάμεσα στις εργασίες, πριν την αρχή των συζητήσεων και των στρογγυλών τραπεζών, άνθρωποι που γνωρίσαμε (μέρος α’).
Κομαντάντε Ουίλιαμ Φαρίνιας και Κομαντάντα Νούμπια Ινφάντε Αλφάρο. Μιλάει η κομαντάντα.
«Ο Ουίλιαμ κι εγώ είμασταν με τον Τσάβες στην εξέγερση του Νοεμβρίου του 1992. Ήμουν και από μικρή στο κομμουνιστικό Κόμμα. Όταν μπήκα στην αεροπορία έδωσα πολλούς αγώνες, ήμουν πάντα μπροστά στους φεμινιστικούς αγώνες. Τον Ουίλιαμ τον γνώρισα στο στρατό. Τότε δεν επιτρεπόταν να παντρευτούν δύο μέλη του στρατεύματος. Αν μια γυναίκα στο στρατό ήθελε να παντρευτεί έναν άνδρα στο στρατό έπρεπε η γυναίκα – ειδικά και μόνον η γυναίκα- να παραιτηθεί από το στράτευμα. Επίσης, αν η γυναίκα στρατιωτικός έμενε έγκυος εκτός γάμου «έτρωγε» 25 ημέρες φυλάκιση και έχανε ένα βαθμό. Αγωνιστήκαμε ενάντια σ’ αυτή την μάτσο κουλτούρα. Ήταν ένας μεγάλος αγώνας. Χρόνια παλέψαμε οι γυναίκες του στρατού – και της αεροπορίας, σε μια εποχή που στην αεροπορία είμασταν μόνο τρεις γυναίκες. Και νικήσαμε. … Όταν φυλάκισαν τον Ουίλιαμ [μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Τσάβες] το σπίτι μας έγινε ο τόπος συνάντησης των γυναικών και των παιδιών όλων των φυλακισμένων. Δύο χρόνια έμεινε στη φυλακή ο Ουίλιαμ αλλά το όνειρό μας για ένα δίκαιο κόσμο, έζησε και πάντα το παλεύαμε μαζί.»
Ουσάμα Αχμάντ Αλ-χατζ Αχμέντ – Παλαιστίνη – Προεδρος των συνδικατων εργαζομένων στην βιομηχανία πετροχημικων της Γάζας
«Με συγκινεί βαθιά και γίνομαι ευαίσθητος σε κάθε τέτοια περίπτωση, όταν βλέπω πως ο λαός είναι μαζί μας, πως όλοι οι λαοί είναι μαζί μας. Είναι από κει που ξεκινάει η σιγουριά μου για τη νίκη. Γιατί όλος ο κόσμος βλέπει πως μας σκοτώνουν, σκοτώνουν τα παιδιά μας, δολοφονούν το λαό μας, καταστρέφουν τις υποδομές μας. Οι ευρωπαίοι και τα [δυτικά] μέσα ενημέρωσης δε λένε την αλήθεια, δε μιλούν για τον αγώνα μας, είναι με το πλευρό των σιωνιστών. Όμως η μάσκα του σιωνισμού πέφτει και όλος ο κόσμος γνωρίζει τι κάνουν εις βάρος του λαού της Παλαιστίνης. Ο κόσμος μαθαίνει, καταλαβαίνει την αποικιοκρατική πολιτική – γιατί οι σιωνιστές είναι μια αποικιοκρατική δύναμη, που αρπάζει τη γη μας, εποικίζει, βασανίζει με κάθε τρόπο τον καθημερινό άνθρωπο… Αγωνιζόμαστε και θα επιμείνουμε για δικαιοσύνη, μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη για όλα τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά της Παλαιστίνης».Ανχελ Μοράλες, Βολιβία, εκπρόσωπος των Ιθαγενικών λαών
«Το βασικότερο πρόβλημα της χώρας αυτή την ώρα είναι η πανδημία, και μαζί τα οικονομικά προβλήματα που ήρθαν. Αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση των πατεντών των εμβολίων γιατί δεν έχουμε να πληρώσουμε τέτοιο κόστος, αυτός είναι ο πιο μεγάλος μας αγώνας. Ύστερα, είναι ο φόβος για νέα πραξικόπημα. Ξέρουμε ότι το Εκουαδόρ έστειλε όπλα στην κυβέρνηση Ανιες, ξέρουμε ότι ο Έλον Μασκ έδωσε πολλά λεφτά στους πραξικοπηματίες γιατί θέλει το λίθιο, αυτά έχουμε απέναντί μας… Και μετά πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη για τους νεκρούς μας. Η κυβέρνηση των πραξικοπηματιών κατέσφαξε τους ιθαγενείς, μας λέγανε τρομοκράτες και εγκληματίες, δολοφονούσαν ή πλήρωναν συμμορίες να μας δολοφονούν, κι ας μην είμαστε τίποτε, ας είμαστε απλοί άνθρωποι. Σκότωσαν, βίασαν, κακοποίησαν, βασάνισαν, τα χειρότερα τα πέρασαν οι γυναίκες. Μετά τις τελευταίες εκλογές μπορούμε πάλι να κοιμηθούμε ήσυχοι, αλλά πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν μπορεί η δικαιοσύνη να είναι μόνο για αυτούς, δεν μπορεί να μας σκοτώνουν και να μας λένε ότι έτσι φέρνουν τη δημοκρατία… Ο Έβο είναι η φωνή μας, η συνείδηση του λαού μας, είτε είναι πρόεδρος είτε δεν είναι. Είναι η συνείδηση των αγωνιστών, των ακτιβιστών, όσων αντιστέκονται. Ο αρχηγός του αγώνα μας είναι ο Έβο κι όχι ο πρόεδρος».
Νταν Κόβαλικ, ΗΠΑ, συνταξιούχος εργάτης μετάλλου και συνδικαλιστής, ML today (ο μαρξισμός λενινισμός σήμερα)
«Ξέρω ότι πολλοί παραξενεύονται όταν βλέπουν αμερικάνους, αλλά ναι, είμαστε παρόντες στον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα. Και ξυπνάμε. Οι άνθρωποι αρχίζουν να καταλαβαίνουν [στις ΗΠΑ] και αυτό φάνηκε έντονα στις πορείες για την Παλαιστίνη. Οι πορείες αυτές κατέγραψαν την αλλαγή, έχουμε όμως πολύ δρόμο ακόμη ώσπου να καταλάβουν [οι πολίτες] το σύστημα και τον τρόπο που δουλεύουν οι ελίτ, και τα δύο κόμματα, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι. Υπάρχει η πιθανότητα για αλλαγή και μεγαλώνει, όμως το σύστημα της προπαγάνδας είναι πολύ ανεπτυγμένο και εκλεπτυσμένο κι εκεί έχουμε το πρόβλημα. … Είμαι στη Βενεζουέλα για να στηρίξω τον αγώνα, εδώ, κατά των ΗΠΑ. Κάνουν κι εδώ τα ίδια που κάναν στη Συρία, πρόκειται για οικονομικό πόλεμο, που σκοτώνει ανθρώπους, καταστρέφει οικονομίες, αποσταθεροποιεεί χώρες. Σκέφτομαι καμμία φορά τι θα γινόταν αν το κάναν σε μας. … Ήμουν στη Συρία για τις εκλογές, και τις είδα νόμιμες, πλήρως νομιμοποιημένες. Ήταν μια πολύ καλή εκλογική διαδικασία, κατέβαιναν τρεις υποψήφιοι πρώτη φορά, οι Σύριοι του εξωτερικού μπορούσαν να ψηφίσουν στις πρεσβείες, πήγαν πάρα πολλοί και δεν νομίζω ότι εκεί τους υποχρέωσε κανείς. Οι εκλογικοί σταθμοί λειτουργούσαν μια χαρά, και πρέπει να το πω, οι Σύριοι αγαπούν τον Άσαντ. Έτσι το έζησα εγώ. Είδα ότι ο λαός τον θεωρεί ηγέτη του. Ότι κι αν σκέφτεται κανείς γι’ αυτόν, ο λαός της Συρίας είχε την επιλογή Άσαντ ή τζιχαντιστές, και λογικά προτιμάει τον Ασαντ. Νίκησε τους τζιχαντιστές και δεν επέτρεψε να γίνει η Συρία χαλιφάτο.. Οι εκλογές εξέφρασαν τη λαϊκή θέληση… Οι ΗΠΑ θέλουν να καταστρέψουν τη Συρία. Δεν τους νοιάζει τι θα πάρει τη θέση του Άσαντ ή αν θα καταστρέψουν τη χώρα, όπως κατέστρεψαν τη Λιβύη… Στη Συρία ο αντιαμερικανισμός είναι μεγάλος. Κατανοούν ότι οι ΗΠΑ έπαιξαν πολύ καταστροφικό ρόλο, ξέρουν ότι αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ ουσιαστικά έχουν καταλάβει το 1/3 της Συρίας, ξέρουν ότι οι ΗΠΑ είναι ο εχθρός τους».
Σαμουέλ Ουρμπίνα, ακτιβιστής της αφροβενεζουελανικης κοινότητας
«Πριν τον Τσάβες το κράτος ήταν ρατσιστικό, ο ρατσισμός δεν ήταν απλά συστημικός, ήταν καθεστώς. Οι βενεζουελάνοι έπρεπε να είμαστε ακόμη υποκείμενα της αποικιοκρατίας, να αποδεχόμαστε πως μας βλέπει η δυτική κουλτούρα, να υποστούμε όλη την αποικιοκρατία της κουλτούρας… Οι αφροβενεζουελάνοι είμασταν καταδικασμένοι στη φτώχεια, μας σκότωναν και δεν έτρεχε μία, η χώρα ήταν βαθιά ρατσιστική κι ας είμαστε οι μεικτής καταγωγής το 54%, είμαστε ή δεύτερη ή τρίτη χώρα σε αριθμό σκλάβων που έφεραν από την Αφρική. Όταν κέρδισε ο Τσάβες, άλλαξε το σύνταγμα. Στο προηγούμενο σύνταγμα δεν υπήρχαμε ούτε εμείς ούτε οι ιθαγενείς, δεν αναγνωριζόμασταν, δεν καταγραφόμασταν. Με το νέο σύνταγμα αναγνωριστήκαμε και ξεκίνησαν νέες πολιτικές για να αναγνωριστεί και να διασωθεί και η παράδοσή μας… Ήμουν μες στο κίνημα από παιδί, επτά χρονών ήμουν όταν κάναμε τη μεγάλη διαδήλωση και πήγαμε στο κοινοβούλιο ζητώντας να μας δουν, να δουν ότι υπάρχουμε και να υπάρχουν προβλέψεις για μας στους νόμους… Πρώτη φορά με τον Τσάβες ακούστηκε η φωνή των αφροβενεζουελάνων, ακούστηκαν όσα υποφέραμε και υποφέρουμε, και μπορέσαμε να μιλήσουμε με τη δική μας φωνή, να είμαστε περήφανοι για την δική μας πολιτιστική κληρονομιά…».
Ρόναλντ Λουμούμπα, Κογκό
– Ο πατέρας σας είναι ένας από τους ήρωες μου, όπως και για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Όμως για σας ήταν και ο πατέρας σας που στερηθήκατε με οδυνηρό τρόπο.
– Μου αρκεί να ακούω κάποιον να τον τιμάει, όπως εσύ.
Αντρες Ρενέ Ροντρίγκες – Αργεντινή
Πηγαδάκι με τους λαούς του κόσμου ΙΙ
«Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν τα έχουν επιβεβαιώσει ακόμη. Η χώρα είναι διχασμένη, έχουμε δύο πόλους και δούλεψε πολύ, έπιασε η πολιτική καμπάνια του φόβου της δεξιάς. Η δεξιά ασκεί πιέσεις ώστε να μη γίνει η ανακήρυξη του Πέδρο ως προέδρου, αλλά ο Πέδρο μίλησε ο ίδιος και πολλοί έχουν ήδη αναγνωρίσει το αποτέλεσμα. Φυσικά ανησυχώ, οι στρατιωτικοί είναι με τη δεξιά και δεν τους έχουμε καμμία εμπιστοσύνη. Γι αυτό θα φύγω μια μέρα νωρίτερα, πρέπει να είμαι στο Περού την Παρασκευή, για τη μεγάλη διαδήλωση του Σαββάτου, υπέρ του Πέδρο Καστίγιο. Έχουμε πολύ δουλειά, οι δεξιοί προσπαθούν να εμποδίσουν την ανακήρυξή του αλλά δε θα το επιτρέψουμε. Όλο το βαθύ Περού δεν πρόκειται να χαρίσει την ψήφο του στη δεξιά των συμφερόντων που άμα κερδίζει είναι καλές οι εκλογές, άμα χάνει αρχίζει τα μαγειρέματα. Ο Πέδρο Καστίγιο είναι η αρχή μιας αλλαγής. Δεν ανήκω στο κόμμα του, δουλεύω για την κοινωνική δικαιοσύνη στο Περού. Να αλλάξουν τα πράγματα, να φύγουν οι νεοφιλελεύθεροι που κυβερνάνε, να μπορούν τα παιδιά μας να πάνε σχολείο. Σήμερα τα παιδιά μας δεν μπορούν να πάνε σχολείο γιατί το κοντινότερο σχολείο είναι οκτώ ώρες ποδαρόδρομος, αυτή είναι η δεξιά κι ο νεοφιλελευθερισμός. Ο Πέδρο δεν είναι από αυτούς, δεν είναι μέρος του κτήνους που μας δολοφονεί, δεν είναι παιδί του συστήματος. Αν έχει καλούς συντρόφους γύρω του θα αλλάξουν πολλά. Ξέρω πως όταν λέει ότι οι φτωχοί στο Περού τρώνε χώμα εσείς νομίζετε ότι το λέει μεταφορικά, αλλά δεν το λέει μεταφορικά: αυτή είναι η αλήθεια, οι φτωχοί στο Περού τρώνε χώμα. Ενώ έχουμε πολύ παραγωγή, αυτοί μας παίρνουν τα πάντα. Δεν έχουμε σπίτια, δεν έχουμε θέρμανση, στο Περού κάνει κρύο, το ξέρεις, μένουμε σε σπίτια από πλαστικό και τσίγκο, χιλιόμετρα και χιλιόμετρα από παράγκες, χωρίς θέρμανση, χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, χωρίς κανένα βασικό αγαθό… Με την πανδημία φάνηκαν ακόμη περισσότερο οι κοινωνικές διαφορές, η πανδημία έδειξε ότι το κράτος δεν υπάρχει για μας κι η δεξιά δε νοιάζεται. Ο λαός μας παλεύει, κάνει δέκα δουλειές για να ζήσει, το μόνο που έχει είναι τα χέρια του και με αυτό βγαίνει να διαδηλώσει, μας χτυπάνε από παντού, να μας ισοπεδώσουν, αλλά δεν τους αφήσαμε. Έχουμε πολλά να αλλάξουμε, από την παιδεία που είναι ρατσιστική και ταξική μέχρι το ίδιο το σύνταγμα, γιατί ακόμη έχουμε το ίδιο το σύνταγμα του Φουτζιμόρι».
Πάστορας Τσέρυ Αμόρ Ντίκινσον, ΗΠΑ, Οκλαχόμα, Black Lives Matter
«Η ιστορία τώρα αρχίζει, ειδικά στην Οκλαχόμα, που πριν γίνει γη του άσπρου ανθρώπου ήταν γη των μαύρων και των ινδιάνων, είχε τις περισσότερες μικρές πόλεις με μαύρους κατοίκους σε όλη τη χώρα, και φυσικά τις σχέσεις όλων μας μεταξύ μας, εγώ ας πούμε είμαι από τη γιαγιά μου και της φυλής των μαυροπόδαρων, και έχουμε και απογόνους απελεύθερων και σκλάβων, έχουμε τις πέντε αναγνωρισμένες φυλές και σαραντεπτά ακόμη. Οι φυλές έχουν δικό τους σύστημα οργάνωσης και κάποιες φορές και δική τους οικονομία. Όμως η υπόλοιπη Οκλαχόμα είναι πολύ συντηρητική, από τις πιο συντηρητικές πολιτείες. Είμαστε η πολιτεία με τους περισσότερους δολοφονημένους από την αστυνομία, η πρώτη σε φυλακίσεις μαύρων γυναικών παγκόσμια. Κι από πάνω έχουμε έναν διχαστικό κυβερνήτη, τον φωνάζουμε μπέιμπυ Τραμπ, τον λένε Κέβιν Στιτ (Stitt) αλλά τον αποκαλούμε Μπουλστιτ [Bullstitt – μη μεταφράσιμο λογοπαίγνιο].
Oσο και αν υπάρχουν δεκάδες οργανώσεις του κινήματος, τμήματα και βάσεις του Black Lives Matter, ομάδες αλληλοβοήθειας, η βία εναντίον μας στην Οκλαχόμα δεν έχει μειωθεί. Μόνο να σκεφτείς τον φίλο μου το Τζούλιους Τζόουνς, που είναι 19 χρόνια στην πτέρυγα θανατοποινιτών ενώ όλοι ξέρουν ότι είναι αθώος… όμως αυτές οι καταστάσεις μας φέρνουν κοντά με τις προγενέστερες γενιές αγωνιστών, αυτούς που αγωνίστηκαν για τα πολιτικά δικαιώματα, τους Μαύρους Πάνθηρες, μας ξαναδιδάσκουν τον επαναστατικό ακτιβισμό. Όχι ότι δεν είναι επικίνδυνο. Μόνο το χρόνο που μας πέρασε μου βάλανε βόμβα στο σπίτι, μου κάψανε το αμάξι, σκότωσαν το σκύλο μου… Μας στοχοποιούν όσους αγωνιζόμαστε. Όλη η οικογένειά μου είναι στόχος τους. Κάθε μέρα ανησυχώ για τα παιδιά μου. Και προσέχω όλη την ομάδα μας, γιατί η στοχοποίησή μας πάει πολύ πίσω. Έχουμε δει πολλά, έχουμε δει να δολοφονούνται οι ηγέτες μας. Εμένα η γιαγιά μου ήταν η Κλάρα Λούπερ, εκείνη που οργάνωσε το πρώτο σιτ ιν (sit in) στην ιστορία του αγώνα μας, κι εκείνη μου έμαθε πω είναι δύσκολος κι επικίνδυνος αυτός ο αγώνας, και μόνο αν είσαι πρόθυμος να δώσεις και τη ζωή σου για να απελευθερώσεις το λαό σου, θα αλλάξουν τα πράγματα. Αν είσαι επαναστάτης πρέπει να είσαι έτοιμος να πεθάνεις. Μικρή δεν το καταλάβαινα, όμως αυτά τα δύο τρία τελευταία χρόνια το έμαθα καλά. Πέρισυ μόνο χάσαμε έξι ακτιβιστές από το στενό μου κύκλο με πολύ περίεργους τρόπους. Έτσι είναι όμως. Δίνουν πολλοί τη ζωή τους για το κίνημα γιατί έτσι ο αγώνας μένει ζωντανός και δε σταματά ποτέ. Και γιατί ξέρουμε ότι δεν είναι μόνο για μας. Η απελευθέρωσή μας είναι συνδεδεμένη με την απελευθέρωση όλων των καταπιεσμένων λαών. Μιλάμε συνεχώς και για τους λαούς της Βενεζουέλας, της Κούβας, της Αϊτής, που είναι αδελφές χώρες και πρέπει να ξέρουν ότι έχουν αδελφούς που είναι έτοιμοι να παλέψουν και γι’ αυτούς. Γιατί δεν μας σκοτώνει μόνο η αστυνομία. Εκείνη που κυρίως μας σκοτώνει είναι η αποικιοκρατία. Με τον ίδιο τρόπο. Απλώς οι κουβέρτες με την ευλογιά αντικαταστάθηκαν από τις σφαίρες».
Βαγγέλης Γονατάς, Ελλάδα, Δίκτυο για την Υπεράσπιση της Ανθρωπότητας και μέλος οργανώσεων Αλληλεγγύης με την Κούβα και τη Βενεζουελα
«Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι εδώ. Σε μια αξιοπρεπή χώρα που δίνει τη μάχη της και που μπορεί με μαθηματικούς όρους να μη βγαίνει, αλλά με πολιτικούς όρους και όρους καρδιάς βγαίνει και παραβγαίνει. Όπως και η Κούβα, που εξήντα χρόνια βγαίνει έτσι. Υπάρχει ένα κομμάτι που βλέπει κριτικά τη Βενεζουέλα, κι όχι μόνο τη Βενεζουέλα, βλέπει κριτικά ότι επαναστατικό κινείται κι αντιστέκεται… Αλλά αυτά είναι σημεία των καιρών. Οι λαοί που αντιστέκονται, οι χώρες που αντιστέκονται έχουν την ηγεσία της αντίστασης, κι όχι οι παρηκμασμένοι κινηματικά ευρωπαίοι. Εγώ δεν έρχομαι εδώ για να δείξω την αλληλεγγύη μου, αλλά για να πάρω. Δεν δίνουμε, κυρίως παίρνουμε, ακριβώς λόγω της κινηματικής κατάστασης. Ήταν το 1993 ή το 1994 που ήταν καλεσμένος ο Τσάβες στην Αβάνα και είπαν κι οι δύο τότε ότι οι ιδέες του Μαρτί και του Μπολίβαρ είναι όσο ποτέ επίκαιρες, ότι η επανάσταση της εποχής μας είναι ο αντι-ιμπεριαλισμός. Αυτό είναι το καθήκον μας. Μακάρι να το καταλάβει κι η Ευρώπη πως εδώ γι αυτό γεννιούνται τόσα κινήματα, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο».
Μανόλο Δος Σάντος, Νέα Υόρκη, Διεθνές Κοινοβούλιο των λαών
«Ήμουν στην Κούβα για έξι χρόνια, δε μας λένε τίποτε [στις ΗΠΑ], μας παρακολουθούν αλλά δε μας λένε τίποτε. Είναι κι αυτό [η παραμονή στην Κούβα] μέρος της συνεχούς μας δουλειάς, είναι ο τρόπος να μαθαίνουμε μέσα από την ηγετική πορεία των λαών, για να κάνουμε πιο εύκολο το δρόμο προς το σοσιαλισμό και για τις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ δουλεύω στο Φόρουμ των Λαών, στην Νέα Υόρκη, στη Hell’s Kitchen, περιοχή της εργατικής τάξης. Εκεί δουλεύουμε για την πολιτική εκπαίδευση του λαού και με πολιτιστικά μέσα. .. Στις ΗΠΑ βρέθηκα μετανάστης, πέντε χρονών, από μια χώρα που τη βομβάρδιζαν και την κατέστρεφαν [τη Δομινικανή Δημοκρατία]. Η σχέση μου με τις ΗΠΑ θα είναι πάντα αυτή απέναντι στον ιμπεριαλιστή που είναι εναντίον μου. Γι’ αυτό αποφάσισα να οργανωθώ και να οργανώσω, σε μια χώρα με πάνω από εκατόν σαράντα εκατομμύρια φτωχούς, που δεν έχουν πρόνοια, υγεία, εκπαίδευση, που ζουν σε άθλια σπίτια ή που δεν έχουν καν δικαίωμα να ζήσουν, όπως έδειξε το Black Lives Matter. Το σημαντικό στο Black Lives Matter ήταν ότι χιλιάδες νέοι, κυρίως μαύροι, ξεσηκώθηκαν, υπήρξε λαϊκή εξέγερση ενάντια στη λευκή υπεροψία και τον καπιταλισμό και χρησιμοποίησαν το δρόμο, ξαναβρήκαν το δρόμο ως τόπο μάχης κατά της ηγεμονίας».
«Δε θα παραδοθούμε ποτέ. Θα τους δείξουμε τι λαός είμαστε»
Επίσκεψη στην κομμούνα της 22ας Ιανουαρίου, που ξεκίνησε ως κατάληψη χώρου στον οποίο επρόκειτο να κτιστεί το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Λατινικής Αμερικής και σήμερα στεγάζει 266 οικογένειες που «χτίζουν το όνειρο με τα ίδια τους τα χέρια»
To Τσακάο είναι το πιο πλούσιο προάστειο του Καράκας, μαζί με το προάστειο Μπαρούτα. Το Τσακάο είναι το προάστειο που έδινε και δίνει ποσοστά άνω του 85% στην αντιπολίτευση. Το Τσακάο και το Μπαρούτα είναι τόποι που δήμαρχοι σαν τον ακροδεξιό Λεοπόλντο Λόπεζ και τον Ενρίκε Καπρίλες πρότειναν στον κόσμο να πυρπολήσει την πρεσβεία της Κούβας ή διέτασσαν «Βγείτε στο δρόμο και κάψτε τα όλα», όταν έχαναν εκλογές από τον Ούγο Τσάβες.
Ο Λόπεζ, ο μέντορας του Γουαϊδό, ο χαρακτηρισμένος «αλαζόνας, πεινασμένος για εξουσία και εκδικητικός» που «απέλυε ακόμη και τη σύζυγο όποιου τολμούσε να διαφωνήσει μαζί του», σύμφωνα με κείνο το τηλεγράφημα του Στέητ Ντηπάρτμεντ, που έφεραν στο φως τα wikileaks, ελάμβανε εδώ 85%-95% και όλη την περίοδο Τσάβες και κατόπιν με το Νικολάς Μαδούρο. O «εξόριστος» και «υπερασπιστής της ελευθερίας» Λόπεζ που ο τελευταίος μήνας τον βρήκε στο Περού, στο πλευρό της Κέικο Φουτζιμόρι, να την χαρακτηρίζει «φωνή δημοκρατίας και ελευθερίας» και να καταδικάζει τον Πέδρο Καστίγιο ως «κομμουνιστή, υποστηρικτή της δικτατορίας». Το Τσακάο αγαπούσε πάντα το Λεοπόλντο Λόπεζ και αγαπάει πολύ και τον Γουαϊδό – όπως και η ελληνική κυβέρνηση, άλλωστε.
Ήταν λογικό, λοιπόν, κάποιοι να ονειρεύονταν να χτίσουν στην καρδιά του Τσακάο το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο σε όλη τη Λατινική Αμερική. Λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο. Αυτήν την καρδιά του Τσακάο κατέλαβαν ιθαγενικοί πληθυσμοί από τα μπάρριος, τις γειτονιές της φτωχολογιάς, πριν δέκα χρόνια, αποφασισμένοι να χτίσουν εκεί «το όνειρό τους».
Στην καρδιά του Τσακάο, δημιουργεί και δρα η κομμούνα της 22ας Ιανουαρίου εδώ και δέκα χρόνια. Στην κοιλιά του κτήνους. Μέσα στα μούτρα τους.
«Εμείς τα φτιάξαμε όλα αυτά. Ολα αυτά που βλέπετε τα χτίσαμε με τα ίδια μας τα χέρια. Τα χτίσαμε εδώ, μες στην καρδιά του κεφαλαίου, στο Τσακάο». Η Ιράιδα Μιροκόιμα, είναι ιθαγενής, από τη συνέλευση του μπάρριο της 22ης Ιανουαρίου, της κομμούνας του Τσακάο. Δυνατή γυναίκα, μια ακόμη δυνατή γυναίκα στη Βενεζουέλα. Μας υποδέχεται με την κοινότητα, με συνθήματα, με λέξεις που αγγίζουν καρδιές, με τα μικρά παιδιά μια να παίζουν ηρωίδες της επανάστασης και μια να φωνάζουν μαζί «El pueblo unido…».
«Η οργάνωσή μας μετράει δέκα χρόνια και ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια να οργανωθούμε οι ιθαγενείς λαοί και να πάρουμε όσα μας ανήκουν. Φτιαχτήκαμε από πέντε οργανώσεις. Αυτοί το λένε κατάληψη, αλλά εμείς δεν τη λέμε κατάληψη, είναι η γη μας που ξαναπήραμε, είναι το δίκαιο». Υπάρχουν δύο τέτοια μπάρριος μες στα μούτρα του κεφαλαίου – ένα αυτό, στο οποίο μας ξεναγεί η Ιράιδα, κι ένα στο Μπαρούτα, το προπύργιο του Καπρίλες.
«Λένε το παραμύθι τους ότι η γη μας είναι ιδιωτική, όμως οι ιδιοκτήτες είναι που κλέβουν από μας τη γη μας. Αυτό που κάναμε λοιπόν, είναι να δουλέψουμε όλοι μαζί για να ξαναγυρίσει σε μας. Λένε πως ήταν εισβολή αλλά δεν ήταν, ήταν αγώνας για τον εκδημοκρατισμό της γης στις πόλεις». Οι λέξεις επανανοηματοδοτούνται μέσα από τους αγώνες.
«Εδώ ετοίμαζαν το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Λατινικής Αμερικής όταν μπήκαμε και απαιτήσαμε τη γη μας. Σήμερα είμαστε 220 εικογένειες που συμμετέχουμε στο χτίσιμο και τις άλλες εργασίες, από τις 266 οικογένειες που ζούμε εδώ. Και σήμερα ξέρουμε, έχουμε μάθει και μπορούμε να χτίσουμε τα πάντα».
Ανατριχιάζω, θυμάμαι το Ντουρούτι, που πιθανότατα δεν ξέρει η Ιραϊδα κι ας τον ξέρει η καρδιά της απέξω κι ανακατωτά. «Εμείς μπορούμε να χτίσουμε, οι εργάτες έφτιαξαν τα παλάτια, τις πόλεις, εμείς οι εργάτες μπορούμε να τα ξαναχτίσουμε και μάλιστα ακόμη καλύτερα. Εμείς θα κληρονομήσουμε τη γη- κουβαλάμε το νέο κόσμο εδώ, στις καρδιές μας» είχε πει. Εμείς κληρονομούμε ήδη τη Γη. Στην κοιλιά του κτήνους, στο Τσακάο. Όλοι εμείς, οι κάποτε ακτήμονες: η μία από τις πέντε οργανώσεις που ήρθαν να ενωθούν για να γεννηθεί αυτή η κομμούνα, ήταν οργάνωση των ενοικιαστών, από αυτές που «τους έδωσε ο Τσάβες τα σπίτια». Ο νόμος εκείνος ήταν απλός. Αν είχες πληρώσει 20 χρόνια νοίκι σε κάποιον, τότε του είχες αποπληρώσει το σπίτι ή το χωράφι που σου νοίκιαζε: επρόκειτο περί εξαγοράς. Το σπίτι, η γη, περνούσαν στην ιδιοκτησία σου.
Κάθε διαμέρισμα από αυτά που «χτίζουμε με τα ίδια μας τα χέρια» είναι 85τμ. Άλλα έχουν δύο κρεβατοκάμαρες άλλα μία, άλλα έχουν ένα μπάνιο άλλα δύο… τα έπιπλα, στην πλειονότητά τους, είναι χτιστά. Στις μικρές αυλές που δημιουργούνται ανάμεσα στα διαμερίσματα, οι γειτόνισσες κι οι γείτονες κάθονται και τα λένε. Είναι περήφανοι για το ρυθμό της δουλειάς τους πια, «αν χτίσεις τα πρώτα δύο τρία, μετά είναι πολύ εύκολο».
Το εργοτάξιο, σπίτι, χώρος ζωής και ζωτικής δημιουργίας που είναι η κομμούνα της 22ας Ιανουαρίου – βαφτισμένη από την ημερομηνία της κατάληψης – είναι ένας άυπνος χώρος δουλειάς. Καθεμία από τις οικογένειες που συμμετέχει εργάζεται εδώ από τέσσερις ως 12 ώρες. Χτίζουν τώρα το όγδοο κτίριο, τελειώνουν κάποια διαμερίσματα, ετοιμάζουν το 9ο και το 10ο, που μάλλον θα είναι και τα τελευταία κτήρια. Πολλές φορές μετέχει ολόκληρη η οικογένεια κι οι δουλειές μοιράζονται ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνάμεις. «Μπορεί ας πούμε, κάποιοι να χτίζουμε, κάποιοι να περνάμε πλακάκια, κάποιοι να καθαρίζουμε, κάποιοι να πάμε να φυλάμε το βράδυ τα οικοδομικά υλικά» μου λέει η Λουζ, ένα ακόμη από τα κορίτσια που χτίζουν το αύριο με τα χέρια τους.
Η Λουζ. Η Λουζ Μαρίνα Ραμίρεζ, απαντά στην ερώτηση κατά πόσον οι κυρώσεις επηρεάζουν την καθημερινότητα των ανθρώπων. «Κάνουμε δύο και τρεις δουλειές για να τα φέρουμε βόλτα, το πρωί μπορεί να είμαι δασκάλα, το βράδυ όμως να πουλάω μικροπράγματα για να συμπληρώσω». Οι κυρώσεις σημαίνουν πληθωρισμό, οι κυρώσεις «επηρεάζουν και τα οικοδομικά υλικά και τους μισθούς», δεν μπορούν να προχωρήσουν οι εργασίες όσο γρήγορα θα ήθελαν, δεν μπορούν να τελειώσουν τα διαμερίσματα, όσο και αν συνεχίζουν να δουλεύουν όλοι μαζί, να χτίζουν όλοι μαζί. «Αν δεν ήταν ο οικονομικός πόλεμος θα είχαμε τελειώσει ακόμη 40 σπίτια», μου λέει με παράπονο. Έτσι το λένε: οικονομικό πόλεμο. Και λένε την αλήθεια.
Το ρεύμα και το νερό παραμένει δωρεάν όσο διαρκούν οι κυρώσεις, τα κουτιά της βοήθειας σε τρόφιμα πρώτης ανάγκης τα βλέπουμε στα ράφια, έχουν – όπως και οκτώ εκατομμύρια πολίτες ακόμη- και το καρνέ δε πάτρια, την κάρτα της πατρίδας για τα λοιπά βοηθήματα που έχουν αυξηθεί με την πανδημία.
Η Ιράιδα μας προσκαλεί να ανεβούμε τις σκάλες, να πάμε να δούμε τα διαμερίσματα, πως η κάθε οικογένεια δίνει το δικό της χρώμα, αποφασίζει να επενδύσει ή όχι σε κάποια υλικά που της αρέσουν… Μας ανοίγουν τα σπίτια τους με την περηφάνεια της εργατικής τάξης. «Ελάτε να δείτε ένα κομμάτι του ονείρου μας». Του ονείρου που χτίζουν με τα ίδια τους τα χέρια. Απλού, πεντακάθαρου -περιμέναν επισκέψεις κιόλας! – λειτουργικού, λόγου περηφάνειας και απόδειξης δύναμης.
Μας αποχαιρετούν. Μας κερνάνε από ένα βιβλίο, με θέμα την επαν-απόκτηση του αστικού χώρου από τις λαϊκές δυνάμεις σε όλη τη Λατινική Αμερική, που πια είναι κίνημα, με ρίζες και εδώ. Μας κερνάνε πεκένιος, τα ντόπια τυροπιτάκια που τα έχουν φτιάξει οι ίδιες. Βιβλία και ψωμί, και μια τελευταία κουβέντα, με τις γροθιές ψηλά: «Δε θα παραδοθούμε ποτέ. Θα τους δείξουμε τι λαός είμαστε».
Πηγή: ThePressProject
