Σχόλιο εκπαιδευτικού για τη δήλωση της Κεραμέως αναφορικά με την τηλεκπαίδευση
Την περασμένη Τετάρτη, στις 25 του Νοέμβρη, μιλώντας στη δημόσια τηλεόραση η Υπουργός Παιδείας τόνισε ότι η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που πραγματοποιείται «καθολική τηλεκπαίδευση». Κι ακόμη ότι «παρά τα τεχνικά ζητήματα των πρώτων ημερών, τα μαθήματα προχωρούν κανονικά και καλύπτεται η ύλη καθημερινά». Μία σύντομη δήλωση με τέσσερις προτάσεις για την εκπαίδευση τον καιρό της πανδημίας.
Σύμφωνα με την Υπουργό η τηλεκπαίδευση είναι «καθολική».
Με άλλα λόγια, υποτίθεται ότι περιλαμβάνει το σύνολο των μαθητών και μαθητριών, χωρίς εξαιρέσεις. Κι όμως, την ίδια ακριβώς ημέρα, σε συνεδρίαση της ΠΕΔ Ηπείρου δηλωνόταν επισήμως ότι «σε ένα σύνολο 40.603 μαθητών σε όλη την Ήπειρο, στις δύο βαθμίδες της Εκπαίδευσης, έχουν καταγραφεί από τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, ελλείψεις που ανέρχονται συνολικά σε 3.665 συσκευές.»Δηλαδή, το 9% του μαθητικού πληθυσμού στην Ήπειρο, περίπου το ένα παιδί στα δέκα, δεν έχει τα τεχνικά μέσα για να παρακολουθήσει τα μαθήματα. Ανάλογα ποσοστά προφανώς θα ισχύουν και για τις υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας, γεγονός που καθιστά ανακριβή τον χαρακτηρισμό της τηλεκπαίδευσης ως «καθολικής», ένα μύθευμα που χρησιμοποιείται μάλλον για τη δημιουργία εντυπώσεων. Εκτός αν για την ηγεσία του υπουργείου θεωρείται αμελητέο το ποσοστό 9% των παιδιών που δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαιδευτική διαδικασία…
Στη συνέχεια, ακούσαμε ότι τα τεχνικά προβλήματα αφορούσαν τις πρώτες ημέρες ενώ τώρα τα μαθήματα προχωρούν κανονικά. Προχωρούν κανονικά;
Όχι ακριβώς.
Υπάρχει μια ομάδα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης με τριάντα έξι χιλιάδες μέλη, στην οποία καθημερινά αναφέρουν οι εκπαιδευτικοί και των δύο βαθμίδων τα τεχνικά προβλήματα που παρουσιάζονται τόσο κατά τις πρωινές όσο και τις μεσημεριανές ώρες. Οι καταγραφές που γίνονται είναι εκατοντάδες και προέρχονται από όλη την επικράτεια.
Στην πραγματικότητα, τα τεχνικά προβλήματα δεν ξεπεράστηκαν μετά τις πρώτες ημέρες, αλλά αποτελούν μαρτύριο που αντιμετωπίζουμε εκπαιδευτικοί και μαθητές σε καθημερινή βάση. Μαθητές που τους πετάει έξω το σύστημα και αναγκάζονται να μπαινοβγαίνουν στην αίθουσα, άλλοι που μιλάνε και δεν ακούγονται καθόλου ή ακούγονται διακεκομμένα, εκπαιδευτικοί που τους πετάει το σύστημα έξω από την αίθουσα, οθόνες που μαυρίζουν ή παγώνουν κατά τον διαμοιρασμό, κάμερες που όταν μπαίνουν σε λειτουργία κόβουν τον ήχο και πολλά ανάλογα. Κάποιες μέρες τα πράγματα λειτουργούν καλύτερα από άλλες, ποτέ όμως δεν σταμάτησαν τα προβλήματα.
Με πιο συχνό να είναι ο ήχος, καθώς δεν είναι λίγοι οι μαθητές οι οποίοι δεν μπορούν να μιλήσουν και να ακουστούν, με αποτέλεσμα να καθηλώνονται στον ρόλο του παθητικού ακροατή. Σε κάθε μάθημα πολλή ώρα φεύγει στην προσπάθεια να εξασφαλιστεί ένα ελάχιστο επίπεδο επικοινωνίας. Επομένως, δεν ισχύει ούτε η δεύτερη πρόταση της δήλωσης ότι τα τεχνικά προβλήματα ήταν πρόβλημα των πρώτων ημερών ούτε η τρίτη ότι το μάθημα προχωράει κανονικά.
Και μένει το τελευταίο μέρος της δήλωσης της υπουργού, η τέταρτη πρόταση, ότι «η ύλη καλύπτεται καθημερινά».
Πραγματικά, παρόλες τις δυσκολίες, καλύπτεται η ύλη, προχωράμε κάποιες σελίδες παρακάτω, γράφουμε κάποιες ενότητες στο βιβλίο ύλης. Μόνο που το ζητούμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν είναι – ή, δεν θα έπρεπε να είναι – απλά η κάλυψη της ύλης.
Όταν η «ύλη» τοποθετείται στην κυρίαρχη θέση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τότε οι μαθητές εγκλωβίζονται στον ρόλο του παθητικού αποδέκτη έτοιμων γνώσεων και οι εκπαιδευτικοί σε αυτόν της αυθεντίας που δίνει διαλέξεις μπροστά σε ένα σιωπηλό ακροατήριο, γεγονός που αποτελεί οπισθοδρόμηση όσον αφορά τις μεθόδους διδασκαλίας.
Σε μία σύντομη δήλωση των τριών γραμμών, η Υπουργός διατυπώνει τέσσερις προτάσεις για την τηλεκπαίδευση. Από αυτές τις προτάσεις οι τρεις είναι ψευδείς ενώ η τέταρτη διολισθαίνει σε μια αυταρχική προσέγγιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Και κάπως έτσι, με μυθεύματα και παλινδρομήσεις, πορευόμαστε.
