Πάνω από τους μισούς συνταξιούχους που υπέστησαν περικοπές το 2012[αφορούν περισσότερο δώρα] αποκλείονται με την απόφαση 1439-1443/2020 σήμερα, γιατί δεν είχαν το ακαθάριστο άθροισμα Κύριας και Επικουρικής σύνταξης πάνω από 1000e τη χρονιά εκείνη. Ένας παρά πέρα για φτωχοποίηση σφαγιαστικός μνημονιακός όρος μετά την κατάργηση του ΕΚΑΣ από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Με την ίδια απόφαση, ακυρώνεται η αμετακλήτως προηγούμενη 2287/2015 του Σ.τ.Ε. μετά από «Πιλοτική Δίκη» και αίτηση του Υπουργού Εργασίας Γ. Βρούτση και της Διοίκησης του ΕΦΚΑ στις 10-1-2020, όπου δικαιώνονταν πανηγυρικά οι συνταξιούχοι. Και ενώ με αυτήν αποφασίστηκε να τους καταβληθούν 3.9 δις, τους καταβάλλονται μόνο τα 1.4, που αφορούν «αναδρομικά» ενός 11μήνου και μόνο για τις κύριες συντάξεις και όχι για τα δικασμένα που αφορούν επικουρικό-δώρα και επίδομα αδείας [400-200-200].
Καταργούν ακόμη με το αναγραφόμενο «Αποσβέννυνται», τις αξιώσεις και τις διεκδικήσεις των συνταξιούχων, που αντιστοιχούν σε περικοπές και μειώσεις, άμα τη καταβολή των 11μηνων ποσών οι οποίες παραμένουν ισχύουσες και μόνιμες μετά το ν. 4387/16 του Γ. Κατρούγκαλου[άρθρο 14 παρ.2]βάζοντας οριστική ταφόπλακα σε μελλοντική διεκδίκηση αναδρομικών.
Τα αναδρομικά 80 μηνών με τα 60 δις το διεκδικούμενο κόστος που προηγούμενα με απόφαση του το Σ.τ.Ε. τους συνταξιούχους δικαίωνε, καταργούνται τώρα και αφορούσαν τους ν. 4051 και 4093/12[νόμοι Κουτρουμάνη-Βρούτση] που κατέληξαν σήμερα σε μεγαλόστομες επιστροφές.
Κρίνει συνταγματικό και ισχύοντα τον επαναϋπολογισμό των «παλαιών» συντάξεων των πρό του 4387/16 και την κατάργηση σε βάθος πενταετίας της «Προσωπικής Διαφοράς» που θεσπίστηκε γι’ αυτές με τον ίδιο νόμο. Οι όποιες μελλοντικά αυξήσεις θα «δίνονται», θα πηγαίνουν στους νέους μετά το νόμο αυτό συνταξιούχους, ενώ για τους παλιούς, θα δημιουργούν μόνο λογιστική μείωση στη σύνταξή τους και την δυνατότητα στην κυβέρνηση τη διαφορά αυτή να την καταργήσει κάποια στιγμή, με το πρόσχημα να μην υπάρχουν στο εξής συντάξεις δύο ταχυτήτων.
Αποφαίνεται υπέρ της συγκράτησης των Συνταξιοδοτικών Δαπανών μέχρι το 2060, νομιμοποιώντας τη «ρήτρα του ΔΝΤ».
Αποτρέπει ακόμη τους συνταξιούχους, [επιχειρηματολογώντας] να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Και ενώ ο Υπουργός Εργασίας κος Βρούτσης [για την πρόσφατη απόφαση] άφηνε το δικαίωμα προσφυγής των αδικημένων στη δικαιοσύνη μέχρι την ημερομηνία ανάληψης του ποσού του 11μήνου[29-10-2020], έσπευσε να μπλοκάρει την ημερομηνία αυτή, ορίζοντάς την 8-10-2020, βγάζοντας απ’ έξω όσους νόμιζαν ότι είχαν χρόνο να προσφύγουν.
Μετά το όλο αυτό το κυβερνητικό μηχανορράφημα της σφαγή 2,5 εκ. οικογενειών, όπου το μισό από αυτούς εγγίζει σε απώλεια το 77% των ποσών που αποφασίστηκαν, τη σκυτάλη παρέλαβαν τα media και κυβερνητικοί παράγοντες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, προβάλλοντας σαν επιχείρημα: ανέργους, covid-19, ελληνοτουρκικά και εξοπλισμούς, αποκρύπτοντας όμως φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων γνωστές στο πανελλήνιο, διατηρώντας τα όποια νομικά παράθυρα τους επιτρέπουν να παρεμβαίνουν στο έργο της Δικαιοσύνης. Ποντάροντας περισσότερο [έστω και με τα λίγα αυτά] στην ανακούφιση των αναγκών του κόσμου και στο γενικά κακό timing, που παράγουν ελλειπή αντίδραση του χώρου.
Εβδομήντα δις [70] μεθοδεύονται ακόμη από την «Επιτροπή Πισσαρίδη» να ριχτούν στο τζόγο με πρωταγωνιστές τις ιδιωτικές Ασφαλιστικές Εταιρίες, Τράπεζες κλπ. Ποσά που προέρχονται απ’ το ΕΤΕΑΠ [Επικουρικό], οι δε ασφαλιστικές εκεί κρατήσεις μας, ν’ αποτελούν στο εξής ατομικό κουμπαρά με πολλά ρίσκα και κίνδυνους, για να εμφανίσουν μηδενική απόδοση αντί για καλύτερη επικουρική σύνταξη. Όχι όμως και στις προμήθειες των κερδοσκόπων να συμβεί αυτό αν αυτές χρεοκοπήσουν, όπως συνέβη σε αρκετές από αυτές στο παρελθόν στη χώρα μας και στο εξωτερικό. Για να μετατρέψουν την επικουρική ασφάλιση από αναδιανεμητική και αλληλέγγυα [όπως ισχύει σήμερα] σε κεφαλαιοποιητική όπως ισχύει σε Λατινική Αμερική και όχι σε αρκετά κράτη της Ευρώπης. Καταργώντας έτσι τη συλλογική διεκδίκηση, τους πόρους στο υπάρχοντα φορέα και την διάλυσή του.
Ηλικιακός ρατσισμός εμφανίζεται τελευταία από του στόματος του κου Πατέλη συμβούλου του πρωθυπουργού, αφού πρόσφατα δημόσια δήλωσε: «Δεν μπορούμε να παίρνουμε χρήματα από τους νέους και να τα δίνουμε στους ηλικιωμένους», συσκοτίζοντας για μια ακόμη φορά την μόνη αλήθεια για τα διεκδικούμενα, αφού αυτά δεν αποτελούν βοηθήματα, αλλά χρυσοπληρωμένα ποσά για δεκαετίες και με αίμα δοσμένα. Η δε σκέψη για προσφυγή σε ευρωπαϊκά ή Διεθνή Δικαστήρια που από τη χώρα μας προσφυγές στο παρελθόν αυτά δέχτηκαν, έσπευσαν πάραυτα και ένοχα να απαντήσουν: «Οι εθνικές αρχές σας, είναι οι περισσότερο κατάλληλες από εμάς για να δώσουν λύσεις στα αιτήματά σας». Ο δε τοποτηρητής της εφαρμογής των ευρωπαϊκών κανόνων στην χώρα μας κος Ρέλινγκ για τους δικούς του και όχι μόνο λόγους δήλωσε: «Διατηρείτε ένα κρυφό χρέος από εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, που οφείλεται στην καθυστέρηση της απόδοσης των συντάξεων».
Διαπιστώνεται επομένως έτσι πως: Τα δείγματα της επαίσχυντης αυτής συμπεριφοράς από την πολιτεία απέναντι στους απόμαχους της δουλειάς, εξακολουθούν να τους επιβάλλουν ένα άδικο και συνεχές άδειασμα από όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας ευκαιριακά τη δική τους πάντα δικαιοσύνη. Κι εκείνοι, τα κυβερνητικά θύματα, καταφεύγουν απέλπιδα στα δικηγορικά γραφεία για να φανεί έστω μια κάποια, αλλά όχι μόνο ηθική δικαίωση. Εκείνη που θα επιβεβαιωθεί, μόνο μετά από ενωτικούς κοινούς αγώνες του χώρου, ικανούς ν’ ασκήσουν πίεση για το πρόβλημα και όχι να προκύψει αυτή μέσα από δικαστήρια και δικηγορικά γραφεία. Όχι για τη χρονοβόρο διαδικασία, τα έξοδα και την προσμονή που εκεί θα συναντήσουν, αλλά γιατί μετά από αγώνες η εκάστοτε εξουσία έτσι πιεζόμενη, αντλεί αφ’ εαυτής το κρατικό και πολιτικό δικαίωμα, πλήρως ή σε βάθος χρόνου, το αίτημα άμεσα και οριστικά να δικαιώσει.
