Η πρώτη του Μάη: είναι αφενός μεν ημέρα ορόσημο για τους αγώνες της εργατικής τάξης και αφετέρου είναι η χειραφέτηση της εργατικής τάξης που άλλαξε το ρου της ιστορίας
Η μείωση της διάρκειας της εργάσιμης ημέρας, υπήρξε πάγιο αίτημα του εργατικού κινήματος.
Ο Μαρξ το θεωρούσε πρωταρχική προϋπόθεση για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο χρόνος εργασίας στις βιομηχανίες του τότε ανεπτυγμένου κόσμου ήταν 12 εως 14 ώρες ημερησίως, ενώ κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων Πολέμων προστέθηκαν 4 έως 6 ώρες επιπλέον.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες η διεκδίκηση των εργατών για λιγότερες ώρες εργασίας ξεκίνησε γύρω στο 1790, όταν τα νεοσύστατα εργατικά συνδικάτα ξεκίνησαν τους πρώτους εργατικούς αγώνες για την καθιέρωση της δεκάωρης εργασίας με πρόσθετη πληρωμή για τις υπερωρίες.
Η μάχη για το 10ωρο αρχικά κερδίζεται σε πολλές Πολιτείες, κατοχυρώθηκε και νομοθετικά, αλλά οι νόμοι που θεσπίστηκαν είχαν πολλά παραθυράκια, τα οποία και αξιοποιούσαν οι εργοδότες για να αυξάνουν το χρόνο εργασίας.
Στη διάρκεια της οικονομικής ύφεσης 1873 – 1879, οι εργάτες δουλεύουν και πάλι 12 με 14 ώρες.
Κατά την διάρκεια των αγώνων για το δεκάωρο πρωτοπόροι ηγέτες των εργατών καθώς και εργατικές οργανώσεις άρχισαν να διατυπώνουν το αίτημα για την καθιέρωση της οχτάωρης εργασίας
Ο Ίρα Στιούαρτ, μέλος του συνδικάτου Μηχανουργών και Σιδηρουργών στην Βοστόνη, βάζει το ιδεολογικό πλαίσιο του αιτήματος προσθέτοντας και την αύξηση ημερομισθίων με δύο άξονες
1ος οι πολλές ώρες εργασίας δημιουργούν ανθρώπους με μειωμένες κοινωνικές και πολιτικές απαιτήσεις
2ος μεγαλύτερα μεροκάματα στους εργάτες θα οδηγήσουν σε δικαιότερη κατανομή του πλούτου και άρα σε κοινωνική ισότητα
Το αίτημα για οκτάωρη εργασία διατυπώθηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1829 από την «Εθνική Ένωση για την Προστασία της Εργασίας» και εφαρμόστηκε στην αποικία της Βικτωρίας την21η Απρίλιου του 1856
Από το 1830 επικρατεί και στις ΗΠΑ το αίτημα ότι8 ώρες εργασίας είναι αρκετές.