Ενώ μέχρι την τροποποίηση της παραγράφου 4 του άρθρου 55 του π.δ. 410/1988 με το άρθρο 6 παρ. 1 του ν. 3320/2005, το προσωπικό που εδικαιούτο να λάβει την αποζημίωση του άρθρου 55 του π.δ. 410/1988 οριζόταν ρητά στις διατάξεις του ν. 993/1979 (δηλαδή ειδικό επιστημονικό, τεχνικό και βοηθητικό προσωπικό που προσλήφθηκε πριν την ισχύ του ν. 993/1979 και όσοι υπηρετούσαν κατά τη δημοσίευση του νόμου αυτού και συνδέονταν με το Δημόσιο με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου παρότι δεν ανήκαν στο ειδικό επιστημονικό, τεχνικό και βοηθητικό προσωπικό), μετά τη γενόμενη τροποποίηση αναφέρεται πλέον γενικά στο προσωπικό με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου.
Η τροποποίηση αυτή είναι σύμφωνη προς τις προαναφερθείσες διατάξεις του άρθρου 103 Σ., και ιδιαίτερα προς αυτήν της παραγράφου 8, που ορίζει ότι μπορεί να υπηρετεί σε οργανικές θέσεις προσωπικό ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου και πέραν αυτού που προβλέπεται στην παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου (ειδικό επιστημονικό, τεχνικό και βοηθητικό προσωπικό).
Προϋποθέσεις για τη χορήγηση της αποζημίωσης αυτής, η οποία έχει προνοιακό χαρακτήρα, αποτελούν αφενός μεν η μη υπαγωγή των μισθωτών στην ασφάλιση του Δημοσίου για τη χορήγηση σύνταξης (αρνητική προϋπόθεση), αφετέρου δε η συμπλήρωση των προϋποθέσεων προς λήψη σύνταξης γήρατος από τον ασφαλιστικό φορέα στον οποίο υπάγονται (θετική προϋπόθεση), ενώ η επικουρική ασφάλισή τους και η συμπλήρωση των προϋποθέσεων απόληψης επικουρικής σύνταξης δεν αποτελεί προϋπόθεση αλλά συνιστά περίπτωση περαιτέρω περιορισμού της μειωμένης αποζημίωσης (Απόφαση Αρείου Πάγου του 2019, Επιθεώρησις Εργατικού Δικαίου, τόμος 2019, σελ. 620).
