Να λοιπόν που η εργατική τάξη από την άλλη μεριά του Ατλαντικού φαίνεται πως αρνείται να πάει στον… παράδεισο. Η απεργία των εργαζομένων στην General Motors που ξεκίνησε στα μέσα Σεπτέμβρη και συμμετέχουν σε αυτή οι εργαζόμενοι και στα 31 εργοστάσια της, αλλά και άλλων 21 εταιρειών στις ΗΠΑ, από το Μίσιγκαν και το Οχάιο μέχρι το Κάνσας το Κεντάκι και τον Καναδά που συμμετέχουν στον όμιλο είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια απεργία που έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ.
Το προηγούμενο ρεκόρ το κατείχαν πάλι οι εργάτες της General Motors το 2007 όταν 73.000 εργαζόμενοι σε περισσότερα από 80 εργοστάσια της αυτοκινητοβιομηχανίας ξεκίνησαν απεργία. Μετά από τρις μέρες επήλθε συμβιβασμός αφού το Αμερικανικό κράτος δεσμεύτηκε να ρίξει περί τα 50 δισ. στην εταιρία για να διασωθεί από το οριστικό κλείσιμο της η πιο εμβληματική εταιρία της Αμερικής όπου το όνομα τη συνδέεται με την ανάπτυξη του καπιταλισμού στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι συμφώνησαν να παγώσουν οι μισθοί και να δημιουργηθούν μισθολογικές ζώνες εργαζόμενων, νομιμοποιώντας την υπενοικιαζόμενη και χαμηλόμισθη εργασία.
Από τότε η εταιρία πέρασε ξανά στην κερδοφορία με πολλά δισ. κέρδη, με τους μισθούς των εργαζομένων όμως καθηλωμένους σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα Αυτά μέχρι το τέλος του 2018 όπου ανακοίνωσε το κλείσιμο 4 εργοστασίων της στις ΗΠΑ τα οποία θα μεταφέρει σε χώρες χαμηλού κόστους στο εξωτερικό. Αυτό ήταν και η μεγάλη διάψευση για τους εργαζόμενους των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει ο Ντόναλντ Τραμπ από το 2016 όταν είχε υποσχεθεί την αύξηση του ωρομισθίου στα 10 δολάρια κι είχε επίσης δεσμευθεί ότι θα βάλει τέλος στο κύμα φυγής αμερικανικών βιομηχανιών στο εξωτερικό με αποτέλεσμα να ψηφιστεί μαζικά από την αμερικανική εργατική τάξη, η οποία για πρώτη φορά διέρρηξε τους δεσμούς της με τους Δημοκρατικούς.
Οι εργαζόμενοι της GM φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι οι υπαναχωρήσεις και οι συμβιβασμοί στο όνομα της ανταγωνιστικότητας είναι ο σίγουρος δρόμος για την μεγαλύτερη φτωχοποίηση τους. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί η «επιθετικότητα» των αιτημάτων τους όπου μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται αιτήματα όπως το να πάψει η εταιρεία να χρησιμοποιεί προσωρινό εποχιακό και χαμηλά αμειβόμενο προσωπικό, να ανοίξουν ξανά τα εργοστάσια που δεν λειτουργούν, να μειωθεί η διαφορά στους μισθούς των μακροχρόνια εργαζόμενων και των νεοπροσληφθέντων, ενώ κορυφαίο αίτημα είναι η αύξηση του ωρομισθίου από τα 7,25 δολάρια. Οι εργαζόμενοι στην GM διεκδικούν ακόμα να μην υπάρξει αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των εργαζομένων στο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης, ενώ είναι πλήρως αντίθετοι με την αύξηση παραγωγικότητας όταν αυτή είναι αποτέλεσμα της ελαστικοποίησης της εργασίας και της ευελιξίας των ωραρίων .
Η κινητοποίηση των εργαζομένων έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης. Στο πλευρό τους βρίσκονται και οι οικογένειές τους, που συμμετέχουν μαχητικά στις συγκεντρώσεις και στις πορείες ενώ την αλληλεγγύη τους εκφράζουν και άλλα τμήματα του πληθυσμού, σε διάφορες περιοχές και με διάφορους τρόπους. Έχει σημασία ότι η απεργία στηρίζεται από τον Μπέρνι Σάντερς αλλά και πολλά στελέχη των δημοκρατικών.
Η απεργία στην General Motors όπως και οι πρόσφατες απεργίες των εκπαιδευτικών στο Λος Άντζελες, των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, στο Σιάτλ των ντελιβεράδων, κ.λπ., έχουν ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Είναι νικηφόρες. Αξίζει επομένως να μελετηθεί η εμπειρία τους και από το δικό μας χειμάζων συνδικαλιστικό κίνημα. Φυσικά οι συνθήκες δεν είναι ίδιες όταν σε εμάς η ανεργία βρίσκεται στο 20% ενώ στις ΗΠΑ βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων 20 ετών και αυτό διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό την νέα αφύπνιση της εργατικής τάξης που βρίσκεται αντιμέτωπη όμως με μια πρωτοφανή φτωχοποίηση αποτέλεσμα των μεγάλων αλλαγών στην αμοιβή και την διάρθρωση της εργασίας που πέτυχε το κεφάλαιο σε βάρος της εργατικής τάξης στο όνομα της επερχόμενης κρίσης και της ανταγωνιστικότητας.
Η στρατηγική του κεφαλαίου και στην χώρα μας εκεί ακριβώς αποβλέπει. Μέσα από την συνολικότερη απορρύθμιση των σχέσεων εργασίας, την κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας και των ΣΣΕ, την διάλυση των συνδικάτων μέσα από την απαξίωση τους στις νέες γενιές (η παρέμβαση του Μητσοτάκη για την απεργία στις 2/9 εκεί αποβλέπει) να διαμορφωθεί έτσι ένας τύπος εργαζομένου που σήμερα είναι ήδη το 30% του εργατικού δυναμικού και αμείβεται κατά μέσο όρο με 400 ευρώ. Αυτό περίπου πέτυχε το κεφάλαιο στις ΗΠΑ και σήμερα η εργατική της τάξη με αγώνες όπως αυτός της GM πιάνει ξανά το νήμα της ταξικής πάλης από εκεί που το άφησαν οι συμβιβασμοί οι αυταπάτες και οι ψεύτικες υποσχέσεις των κομμάτων του αστικού πολιτικού συστήματος και απαιτεί όπως φαίνεται και από τα αιτήματα των εργαζομένων στην GM αυτά που της πήραν πίσω. Στην χώρα μας αυτό φαίνετε να είναι προς το παρόν κάτι αρκετά μακρινό αφού η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση και η ανεργία λειτουργούν παραλυτικά στις συνειδήσεις των εργαζόμενων.
Όμως η ιστορία του εργατικού κινήματος μας έχει δείξει πως η ταξική πάλη διεξάγεται με πολλές και διαφορετικές μορφές ακόμη και σε συνθήκες ήττας και οπισθοχώρησης. Και εδώ δεν εννοούμαι τους διάφορους «ξεσηκωμούς» και «ξεσπάσματα» αλλά εκείνες τις διεργασίες και διαδικασίες που συντελούνται στις συνειδήσεις των εργαζόμενων που δεν έχουμε βρει ακόμη τους τρόπους να επικοινωνήσουμε μαζί τους.
