Από τις 22 έως της 28 Φεβρουαρίου στα πλαίσια της διεθνοποίησης του αγώνα κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού ήμασταν καλεσμένοι να συμμετάσχουμε στην Διεθνή συνέλευση των Λαών, μια προσπάθεια που έχει ξεκινήσει κοντά δυο χρόνια έδειχνε επιτέλους να παίρνει σάρκα και οστά και ήδη είχαμε προετοιμαστεί να τοποθετηθούμε για τα ζητήματα που απασχολούν το κίνημα του νερού σε ένα ποιο διευρυμένο ακροατήριο που είχε καθοριστεί στους 1500 συνέδρους από όλο τον κόσμο.
Έλαχε λόγω των συνθηκών που θα εξηγήσω παρακάτω να πάρουμε ίσως μια ακόμα απόφαση σταθμό στην ιστορία του ΣΕΚΕΣ, να κληθούμε για ακόμα μια φορά να επιλέξουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε .
Το δίλημμα αυτό μας είχε τεθεί ξανά, τότε ήταν 28 Ιουνίου του 15 που μόνο το ΣΕΚΕΣ βγήκε κόντρα στο συνδικαλιστικό απαράτ της ΓΣΕΕ να στηρίξει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ανεξάρτητα αν το εν τέλει ηρωικό ΟΧΙ του Λαού μας η κυβέρνηση το μετέτρεψε σε υποταγή.
Ήρθε το 2019 λοιπόν να μας βάλει ένα ακόμα δύσκολο για πολλούς δίλημμα , θα στηρίζαμε την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και τον Λαό της Βενεζουέλας η θα καθόμασταν στα αυγά μας; Όπως αντιλαμβάνεστε αυτό ήταν ένα πλαστό δίλημμα για μας τόσο ιδεολογικά αλλά και συναισθηματικά , και όπως ένας σύντροφος χαρακτηριστικά είχε αναφέρει την συγκεκριμένη χρονική στιγμή με την ιμπεριαλιστική επίθεση σε εξέλιξη ακόμα και με αερόστατο θα πηγαίναμε και τελικά δεν έπεσε και πολύ έξω.
Πλησιάζοντας λοιπόν στις προκαθορισμένες ημερομηνίες ενημερωθήκαμε ότι λόγω του αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος Γκουαιδό μετατρέπεται η συνέλευση των λαών από τα γενικά ζητήματα κινημάτων και πολιτικών φορέων της κομουνιστικής αριστεράς σε αντιιμπεριαλιστική συνέλευση στήριξης της Βενεζουέλας και οι σύνεδροι λόγω ποια των αντικειμενικών δυσκολιών από 1500 σε 500.
Θεωρήσαμε δεδομένο ότι πλησιάζοντας το διάστημα με την πίεση της Αμερικής να αυξάνεται βάζοντας και τις κυβερνήσεις μαριονέτες της στο παιχνίδι, ότι θα μας έκαναν την ζωή δύσκολη και δεν λαθέψαμε.
Στις 23 Φεβρουαρίου ο σύμμαχος του Τράμπ Μακρόν αυτό το γελοίο ανθρωπάκι που έχει βγάλει το στρατό στους δρόμους της Γαλλίας για να σταματήσει τα κίτρινα γιλέκα δίνει ξαφνικά εντολή στην Air france να διακόψει τις πτήσεις προς Καράκας λίγες μόλις ώρες πριν την αναχώρηση μας με τους διοργανωτές να μας στέλνουν οδηγίες που ίσως θα μας βοηθούσαν να παρακάμψουμε το νέο μποϋκοτάζ.
Χαρακτηριστικό είναι το mail που λάβαμε λίγες μόνο ώρες πριν την πτήση
Dear Emmanouil,
as flight AF368 (Paris-Caracas) has been cancelled, we need to take action to secure that you make your way to Caracas.
Our comrades in Venezuela told us that the best strategy is that you negotiate with Air France individually and we don’t do it from Venezuela, because we think that this may be an attack part of the blockade to the country.
We think you can negotiate with them to change your plane tickets to the 24th, in the itinerary Paris-Panama-Caracas, or get a similar itinerary if they offer so.
Please tell us if you get news on this.
Comradely,
Στον κισσέ στο αεροδρόμιο μαθαίνουμε ότι η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι ακυρώθηκαν οι πτήσεις λόγω επικίνδυνων γεωπολιτικών καταστάσεων, αναδιαπραγμάτευση αλλαγή εισιτηρίων νέες καθυστερήσεις, αλλά είπαμε ακόμα και με αερόστατο θα πηγαίναμε και πήγαμε, όπως μπορείτε να αντιληφθείτε ήταν προμελετημένο και καλά σχεδιασμένο να δυσκολέψουν όσο μπορέσουν την έκφραση αλληλεγγύης από οπουδήποτε και το πάλεψαν μέχρι τέλους.
Δεν είχα κανένα λόγο να αναφέρω τα παραπάνω πλην του ότι πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν άπαντες το πόσο ακόμα και στα ποιο απλά ζητήματα ο ιμπεριαλιστικός παράγων δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του, και ειδικότερα το Σαββατοκύριακο που η Μαριονέτα των Αμερικάνων Γκουαιαδο θα πέρναγε την υποτιθέμενη αμερικάνικη ανθρωπιστική βοήθεια που αποδείχτηκε ότι μόνο ανθρωπιστική δεν ήταν από τα σύνορα της Κολομβίας.
ακολουθεί χαρακτηριστικό βίντεο απ τους New York Times
Μετά λοιπόν από αυτή την μικρή περιπέτεια φτάσαμε στο Καράκας που περιμέναμε περιμένατε να αντικρίσουμε με βάση τα όσα αναπαράγουν τα δυτικά μέσα μια βομβαρδισμένη πόλη με τους δρόμους να φλέγονται και κόσμο να πεθαίνει στους δρόμους. Φευ η πρώτη εικόνα ήταν μια σύγχρονη πόλη με υποδομές και τη ζωή να κυλάει όπως σε κάθε μεγαλούπολη.
Ένας από τους φόβους που είχαμε ήταν αν θα μπορέσουμε πέρα απ τις συνομιλίες και τις διάφορές διαδικασίες που έπρεπε να γίνουν με συντρόφους από όλο τον κόσμο, αν θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει να μιλήσουμε με πολίτες να μπορέσουμε να πιάσουμε τον παλμό του κόσμου.
Προς μεγάλη μας χαρά οι φόβοι μας διαψεύστηκαν καθώς είχαμε απόλυτο περιθώριο να πάμε όπου θέλαμε αλλά και να δούμε ακόμα και από τους διοργανωτές την πραγματική εικόνα αλλά και την προσπάθεια που γίνεται από την κυβέρνηση να βελτιώσει κατά το δυνατόν τη ζωή των από κάτω, φυσικά για να κυκλοφορήσεις στο Καράκας θα πρέπει να συνοδεύεσαι από κάποιον ντόπιο καθώς σαν ξένος πιθανόν να βρεθείς σε περίεργες καταστάσεις γιατί παρά την βελτίωση των συνθηκών το Καράκας παραμένει μια από τις ποιο επικίνδυνες πόλεις.
Με δεδομένα όλα αυτά ξεκίνησε η συνέλευση των Λαών μέσα σε μια πανσπερμία κινημάτων και πολιτικών φορέων που ήταν αποφασισμένοι να υπερασπίσουν την αυτοδιάθεση των λαών αλλά και να στηρίξουν μαζί με μας την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Βενεζουέλας, αλλά πριν μπω στο έγινε σε αυτό το πενθήμερο ας πούμε μερικά λόγια για τη χώρα αλλά και από που προκύπτουν τα σημερινά της προβλήματα.
Chavistas Τσάβες
Όταν λοιπόν το 1998, ο Τσαβες κέρδισε την πρώτη του εκλογική αναμέτρηση, η ιδέα και μόνο της αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ και τα νεοφιλελεύθερα δόγματα φάνταζε τρελή.Ήταν τα τέλη μιας δεκαετίας πλήρους ιδεολογικής και υλικής κυριαρχίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Η Βενεζουέλα ήταν μια μικρή χώρα, που ήταν πάντα εξαρτημένη από την υπερδύναμη. Σε όλη την ήπειρο, που το αμερικάνικο κεφάλαιο την έβλεπε πάντα σαν την «πίσω αυλή» του, υπήρχαν δεξιές κυβερνήσεις – με μόνη εξαίρεση την ορεινή Τσιάπας του Μεξικό.
Ο Τσάβες χωρίς να υπολογίσει κόστη και συνέπειες μπήκε μπροστάρης και εξέφρασε το κύμα ριζοσπαστισμού της κοινωνίας της Βενεζουέλας. Και αυτό ήθελε κότσια εκείνη την εποχή.Για να πετύχει ακόμα και τις πιο μικρές παραχωρήσεις προς όφελος του λαού, έπρεπε να συγκρουστεί με την υπερδύναμη.
Ο Τσάβες όμως δεν «τα μάζεψε», όπως έκαναν πολλοί ηγέτες της Αριστεράς στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον Βλέπε ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τις αδυναμίες των πολιτικών που εφάρμοσε, πρέπει να του αναγνωριστεί ότι κράτησε μια σταθερή στάση μέχρι τέλους, χωρίς να «ξεπουλήσει» το κίνημα, και αυτή η στάση άνοιξε δρόμους σε όλη την ήπειρο.
Λίγες κυβερνήσεις στην εποχή μας έχουν συκοφαντηθεί όσο η κυβέρνηση Τσάβες στη Βενεζουέλα. Για τα αμερικάνικα ΜΜΕ είναι λίγο-πολύ δεδομένο ότι ο Τσάβες ήταν «δικτάτορας» που κατέστρεφε την χώρα. Χαρακτηριστικά τέτοια αποσπάσματα παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ «Νότια των συνόρων», που ξεκινάει με ένα απόσπασμα από αμερικάνικη τηλεοπτική εκπομπή στην οποία η παρουσιάστρια λέει:«Ξέρετε ότι κάποιοι από τους δικτάτορες φαίνεται ότι είναι και εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά; Αυτό μπορεί να εξηγεί μερικά πράγματα. Ο Ούγκο Τσάβεζ παραδέχτηκε σε μια ομιλία του ότι μασάει φύλλα κόκας… και ότι τα προμηθεύεται από τον δικτάτορα της Βολιβίας…»
Την ημέρα του θανάτου του, το Associated Press γράφει:«Ο Τσάβες επένδυσε τα έσοδα από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας αν είναι δυνατόν σε κοινωνικές παροχές όπως κρατικές αγορές τροφίμων, επιδόματα για φτωχές οικογένειες, δωρεάν κλινικές και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Η λυσσαλέα προσπάθεια των διεθνών ΜΜΕ να απαξιώσουν κάθε φωνή που είναι αντίθετη στον καπιταλισμό είναι βέβαια γνωστή. Τη μεγαλύτερη όμως επίθεση την έκαναν τα εγχώρια ΜΜΕ, τα οποία στην μεγάλη τους πλειοψηφία ανήκουν στην οικονομική ελίτ.
Όχι μόνο έκαναν διαρκώς προπαγάνδα ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά έφτασαν στο σημείο να σκηνοθετήσουν με μοντάζ προβοκάτσια ενάντια στους υποστηρικτές της κυβέρνησης, δείχνοντάς τους να πυροβολούν σαν να χτυπούσαν το πλήθος των συγκεντρωμένων της αντιπολίτευσης, ενώ απλά απαντούσαν σε πυρά ελεύθερων σκοπευτών. Η προβοκάτσια αυτή ήταν η επικοινωνιακή βάση για το πραξικόπημα του 2002
Ήταν ίσως η πρώτη φορά που ΜΜΕ είχαν τόσο ενεργό ρόλο σε ένα πραξικόπημα. Όλα ήταν σε τέτοιο βαθμό σκηνοθετημένα, μέχρι και το διάγγελμα των στρατηγών που ανακοίνωνε την κατάλυση της κυβέρνησης και μιλούσε για νεκρούς, ήταν μαγνητοσκοπημένο 2 ώρες πριν ξεσπάσουν τα επεισόδια!
Η αστική τάξη της Βενεζουέλας δεν έμεινε φυσικά μόνο στο επίπεδο της προπαγάνδας. Υλοποίησε τις απειλές της οργανώνοντας στρατιωτικό πραξικόπημα, αλλά και το περίφημο lock–out (εργοδοτική απεργία) στην πετρελαϊκή βιομηχανία μερικούς μήνες μετά. Η πιο σημαντική φθορά όμως, προήλθε από το διαρκές οικονομικό σαμποτάζ που κάνουν οι καπιταλιστές στην οικονομία, με στόχο να πλήξουν την κυβέρνηση οικονομικά και πολιτικά.
Σε ένα κλίμα εμπόλεμο με το κεφάλαιο και τα όργανά του εντός και εκτός της χώρας, λοιπόν, οι εργαζόμενοι της Βενεζουέλας καταφέρανε να αποδυναμώσουν τον ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή, και να θέσουν ξανά στο τραπέζι λέξεις φθαρμένες, που είχαν χάσει το νόημά τους στην δεκαετία του ’90 όπως «σοσιαλισμός» και «εθνικοποιήσεις». Πάνω απ’ όλα έδειξαν ότι το να ακολουθείς τις επιταγές των ισχυρότερων δεν είναι μονόδρομος, ότι υπάρχει και άλλη πορεία με διαφορετικές πολιτικές από το νεοφιλελεύθερο «δόγμα της Ουάσινγκτον»
Σε ένα κόσμο που κόβει, κάποιοι μπορούν και δίνουν
Πώς έγινε αυτό; Πώς μπόρεσε μια μικρή χώρα να αντισταθεί σε όλη αυτή την επίθεση και να επιβιώσει; Ποιες πολιτικές ακολούθησε η κυβέρνηση και ο Τσάβες; Μερικές φορές τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους. Από το 1998 όταν το MVR (Κίνημα για την 5η Δημοκρατία, το τότε κόμμα του Τσάβεζ) κέρδισε για πρώτη φορά τις εκλογές, έχουν υπάρξει πολύ σημαντικές αλλαγές στην κοινωνική κατάσταση της χώρας.
Βιοτικό επίπεδο: Η Βενεζουέλα είναι αυτή τη στιγμή η χώρα με τις μικρότερες ανισότητες σε όλη τη Λατινική Αμερική, σύμφωνα με τον ΟΗΕ . Τα στοιχεία για τη φτώχεια είναι επίσης αποκαλυπτικά: Η φτώχεια μειώθηκε περίπου στο μισό σε μια δεκαετία, από 50,5% του πληθυσμού το 1998 στο 26% στα τέλη του 2008, ενώ η απόλυτη φτώχεια έπεσε από το 23,4% το 1999 στο 8,5% το 2011 Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ υπερδιπλασιάστηκε την περίοδο Τσάβεζ, ενώ η ανεργία μειώθηκε περίπου στο μισό.
Υγεία:Υπήρξε αύξηση των δαπανών για την Υγεία, από 3,9% του ΑΕΠ το 1997 στο 4,9% το 20109. Το ποσοστό αύξησης μπορεί να φαίνεται μικρό, αλλά ας λάβουμε υπόψη ότι την ίδια περίοδο στη μεγάλη πλειοψηφία των χωρών υπήρξε μείωση δαπανών. Η παιδική θνησιμότητα έπεσε από το 20/1000 στο 12/1000.
Παιδεία: Σύμφωνα με στοιχεία της UNESCO, η Βενεζουέλα έχει ένα από τα μικρότερα ποσοστά αναλφαβητισμού στην περιοχή, έχει σημειώσει πρόοδο κατά 7,5% στον δείκτη EDI (μέτρο του συνολικού επιπέδου παιδείας του πληθυσμού) και έχει αυξήσει κατά 6% τη σχολική πρόσβαση (στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού είναι μεγαλύτερη η αύξηση).
Μια χώρα-παρίας λοιπόν, σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, ξεκινώντας από μια πολύ χαμηλή βάση, κατάφερε σε 15 χρόνια αυτή τη βελτίωση. Όλα αυτά γινόταν την περίοδο που σχεδόν σε όλες τις χώρες γινόταν μαζικές περικοπές σε μισθούς και δικαιώματα, με τις γνωστές συνέπειες για το βιοτικό επίπεδο. Αυτό και μόνο δείχνει τις δυνατότητες εφαρμογής μιας άλλης πολιτικής.
Τα πιο δημοφιλή όμως προγράμματα κοινωνικής πολιτικής του Τσάβες ήταν τα Missiones («Αποστολές»). Πιο γνωστό από αυτά είναι το Barrio Adentro («Μέσα στην παραγκούπολη») που περιλάμβανε δημιουργία ιατρείων μέσα στις φτωχογειτονιές, τα οποία επανδρωνόταν με γιατρούς από την Κούβα. Άλλα προγράμματα περιλάμβαναν μαζική κατασκευή εργατικών κατοικιών, εκπαιδευτικές αποστολές για την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, αλλά και προγράμματα συλλογικής εκπαίδευσης με σκοπό τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου (όπως «σεμινάρια» στους κατοίκους των πόλεων για τη λειτουργία και τη βελτίωση των υδραυλικών εγκαταστάσεων, «σεμινάρια» στα μέλη των συνεταιρισμών για την αύξηση της απόδοσης των καλλιεργειών, κτλ).
Στην ίδια λογική μετά τον Θάνατο του commadante Τσάβες κινήθηκε και ο διάδοχος του σημερινός πρόεδρος της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο ας όμως δούμε μερικές πληροφορίες για το κόκκινο πανί των ιμπεριαλιστών. Ξεκινώντας ως οδηγός λεωφορείων ο Μαδούρο έγινε αρχηγός συνδικάτου προτού εκλεγεί στην Εθνοσυνέλευση της Βενεζουέλας το 2000. Διορίστηκε σε διάφορες θέσεις μέσα στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας υπό τον Ούγκο Τσάβες και τελικά το 2006 έγινε υπουργός Εξωτερικών.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, χαρακτηρίστηκε ως ο «ικανότερος διοικητής και πολιτικός μέσα στον στενό κύκλο του Τσάβες
Συνεχίζοντας την ριζοσπαστική πολιτική του Chavez ο Μαδούρο συνεχίζει την περίφημη «Mision Vivienda», το στεγαστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης, που ολοκλήρωσε την παράδοση 1,6 εκατομμυρίων σπιτιών σε οικογένειες που τα έχουν ανάγκη.
Στην διάρκεια της έντονης πίεσης από την αντιπολίτευση και θέλοντας να προασπίσει την επανάσταση και επιτέλους η βάση να παίξει καθοριστικό ρόλο ο Μαδούρο ανακοινώνει την θεσμοθέτηση Συντακτικής Συνέλευσης.
Η πρόταση αυτή είναι ένα άλμα στο άγνωστο. Οι μισοί από τους αντιπροσώπους της συνέλευσης (250) θα εκλεγούν σε κανονικές εδαφικές εκλογικές περιφέρειες και οι άλλοι μισοί θα εκλεγούν σε κλαδικές περιφέρειες (εργάτες, γυναίκες, νεολαίοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ιθαγενείς κλπ). Η Συντακτική Συνέλευση είναι πανίσχυρη, κάτι που σημαίνει ότι ξεπερνάει όλες τις εξουσίες του κράτους και αυτές θα πρέπει να ανανεωθούν (μέσω εκλογών στην περίπτωση της Εθνικής Συνέλευσης και του προέδρου) όταν η Συνέλευση τελειώσει τις εργασίες της.
Ίσως αυτή η πρόταση με τις όποιες αδυναμίες της να οδηγήσει σε ένα πρωτόγνωρο μοντέλο διακυβέρνησης, που ακόμα είναι δυσδιάκριτα τα όρια επιτυχίας του αλλά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι τουλάχιστον είναι προς την σωστή κατεύθυνση.
Τι θα συνέβαινε αν η αντιπολίτευση ανέτρεπε την κυβέρνηση σήμερα εινα ξεκάθαρο και για αυτό η βλακώδης κίνηση των Αμερικανών να ανατρέψουν τον Μαδούρο εγκαθιστώντας την Μαριονέτα τους είναι καταδικασμένη να αποτύχει και θα αποτύχει παταγωδώς.
Στο υποθετικό σενάριο που η αντιπολίτευση ανέτρεπε την κυβέρνηση, αυτό θα ήταν μία σκέτη καταστροφή για την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα. Το πρόγραμμά τους έχει ήδη αναλυθεί σε άρθρα αντιπολιτευτικών εφημερίδων: σκοπεύουν να ιδιωτικοποιήσουν κρατικές επιχειρήσεις, να μειώσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα επιβάλλοντας τεράστιες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες (κυρίως στην εκπαίδευση και την υγεία), να απολύσουν εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, να απελευθερώσουν τις τιμές, να αποκτήσουν ελεύθερη πρόσβαση στα δολάρια των πετρελαϊκών εσόδων, να καταργήσουν τα δικαιώματα των εργατών και των συνδικάτων (κυρίως την απαγόρευση των απολύσεων), κλπ. Ως αποκορύφωμα, θα ανάγκαζαν τους εργάτες και τις επαναστατημένες μάζες να πληρώσουν ακριβά που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την εξουσία τους για τόσο μεγάλο διάστημα.
Το τι θα κάνει η αντιπολίτευση είναι δεδομένο και είναι αέρας στα πανιά της κυβέρνησης Μαδούρο που το αξιοποιεί καταλλήλως.
Από την εμπειρία μας στο Καράκας μας έγινε πασιφανές ότι δεν είναι ο Στρατός που εντέχνως τα δυτικά ΜΜΕ παρουσιάζουν ως υποστηρικτή του Μαδούρο αλλά κυρίως η εργατική τάξη και οι από κάτω που ναι μεν αντιμετωπίζουν δυσκολίες αλλά έχουν ζήσει και το πριν των αστών και την κυβέρνηση Chavez και την μετέπειτα του Μαδούρο που προφανώς δεν έχει εγκαθιδρύσει κομουνισμό, αλλά έστω με ψήγματα σοσιαλισμού και ριζοσπαστικότατες πολιτικές έχει καταφέρει να ανακουφίσει τους από κάτω αναδεικνύοντας ότι ο σοσιαλισμός είναι ο μόνος δρόμος για τον κόσμο του μόχθου.
Συμπερασματικά και για να μην κουράζω περαιτέρω η αντιπολίτευση θα ητηθεί οριστικά μόνο και μόνον όταν η μπολιβαριανή επανάσταση ολοκληρωθεί.
Ας πάμε τώρα όχι στις θεωρίες αλλά στο τι πραγματικά είδαμε στην επίσκεψη μας στο Καράκας
Με ανάμικτα συναισθήματα λοιπόν προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο simon bolivar όπου όπως ήταν αναμενόμενο μας περίμεναν οι διοργανωτές μαζί με αντιπροσωπεία του κόμματος για να μας υποδεχτούν αλλά κυρίως επειδή το συγκεκριμένο σαββατοκύριακο ήταν κρίσιμο με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά να μας προστατέψουν από προβοκάτσιες η οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να αμαυρώσει την διεθνή αλληλεγγύη που ερχόταν στην καρδιά του προβλήματος με χίλιες δυσκολίες όπως προανέφερα στην αρχή του κειμένου.
Αυτή ήταν ίσως και η μοναδική προστατευτική παρέμβαση που έγινε στους συμμετέχοντες και εξηγούμε το ξενοδοχείο που φιλοξενηθήκαμε άπαντες το παλιό Hilton σημερινό alba λόγω του χρόνιου μποϋκοτάζ είχε χίλια δυο προβλήματα κυρίως συντήρησης και άρα δεν ήθελαν να μας κρύψουν τίποτα απεναντίας είχαν κάθε διάθεση να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει.
Πέρα από αυτό οι μετακινήσεις μας εντός της πόλης πέρα από τον απαραίτητο οδηγό για λόγους ασφαλείας δεν είχαν κανένα περιορισμό τουναντίον μπορέσαμε να καταγράψουμε τα πάντα και να μιλήσουμε με τον κόσμο ακηδεμόνευτα που άλλωστε αυτός ήταν εντέλει και ο σκοπός μας ούτε να ηρωποιήσουμε την κυβέρνηση αλλά να πάρουμε όσο επέτρεπε ο χρόνος την πραγματική διάσταση των γεγονότων.
Η πρώτη μέρα αναλώθηκε στο καλωσόρισμα και αμέσως μετά περάσαμε στις διεργασίες της συνέλευσης των λαών που ποια είχε πάρει αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και έπρεπε να δούμε πως θα μπορέσουμε ο καθένας απ την πλευρά του να στηρίξουμε τον δίκαιο αγώνα των βενεζουελάνων για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις.
Οι 500 συμμετέχοντες από 87 χώρες σπάσαμε σε γεωγραφικούς χώρους και αναλάβαμε ο καθένας να συντάξει ένα κείμενο συνθετικό που θα περιέγραφε το πως και το γιατί αλλά και για ποιον λόγο πρέπει να στηρίξουμε την νόμιμη κυβέρνηση αλλά να μπορέσουμε ταυτόχρονα να ξεσηκώσουμε γυρνώντας στις χώρες μας ένα κύμα αλληλεγγύης ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο απέναντι στον αυτοδιορισμένο αυτοκράτορα του ιμπεριαλισμού.
Η δικιά μας παρέμβαση έγινε στο europea assamblea όπου συν διαμορφώσαμε το κείμενο που θα διαβάσετε στο τέλος σε μια πολλή ζωντανή διαδικασία και έντονη ορισμένες στιγμές αλλά στο τέλος συναινετικά αποφασίστηκε από κοινού καθότι για τον ίδιο λόγο ήμασταν όλοι εκεί ανεξάρτητα από τις ξεχωριστές οπτικές το τελικό κείμενο.
Την δεύτερη μέρα μας μίλησε η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και συνεχίστηκαν οι διεργασίες την συνέλευσης και σε άλλα ζητήματα.
Την τρίτη μέρα ο Πρόεδρος Μαδούρο θέλοντας να μας τιμήσει για την αλληλεγγύη μας έκανε μια εκδήλωση αποκλειστικά για τους συμμετέχοντες όπου μας μίλησε και έγινε συμβολικά ο 501 συμμετέχων στην συνέλευση των λαών σε ένα πανηγυρικό αλλά και επαναστατικό ταυτόχρονα κλίμα.
Τέταρτη μέρα είχαμε την χαρά να συνομιλήσουμε με τον υφυπουργό εξωτερικών για τις επόμενες κινήσεις τις κυβέρνησης στην κατεύθυνση να μάθει ο κόσμος το τι πραγματικά συμβαίνει και για ποιο λόγο οι Αμερικάνοι και οι σύμμαχοι τους παρεμβαίνουν στα εσωτερικά της Βενεζουέλας πράγμα γνώριμο για την λατινική Αμερική ευρύτερα αλλά και πως εμείς που ήμασταν παρόντες στην συνέλευση θα μπορούσαμε να κοινωνήσουμε τα όσα μάθαμε στις χώρες μας επιστρέφοντας .
Οι υπόλοιπες μέρες που ήμασταν στο Καράκας αφιερώθηκαν στην επαφές μας με τον κόσμο, όπου μου έκανε πολύ θετική εντύπωση όπως προείπα και πριν ότι δεν απέφυγαν να μας δείξουν τίποτα.
Κρατάω το πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα που λειτουργεί στις φαβέλες των κοινωνικών κέντρων όπου παιδάκια έως ηλικιωμένοι μαθαίνουν πρακτικές τέχνες , σύγχρονες γεωργικές μεθόδους , πληροφορική , φασόν , αλλά και όποια ειδικότητα μπορεί να τους εξασφαλίσει το προς το ζην ώστε να αποτραβηχτούν απ τις φαβέλες την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά, ένα πρόγραμμα που με περηφάνια οι δάσκαλοι μας είπαν ότι όντως αποδίδει αλλά και με τους μαθητές να έχουν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους τη δίψα για μάθηση αλλά και την διάθεση να αλλάξουν την ζωή τους.
Παράλληλα με όλα αυτά είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στην πόλη και να διαπιστώσουμε ότι η ζωή κινείτε σε αστικούς ρυθμούς όπως σε όλες τις μεγαλουπόλεις σφύζει από ζωή από το νεαρόκοσμο στα πανεπιστήμια, πάγκοι, λαϊκές αγορές, σε ένα κλίμα που καμία σχέση δεν είχε με μια χώρα που όπως παρουσιάζεται είναι στα πρόθυρα εμφυλίου, με ένα λαό ευδιάθετο να κινείτε στους ρυθμούς της Σάλσα , προσπάθησαν δε να μας κάνουν κάποια μαθήματα αλλά τούτα τα κορμιά τα δικά μας είναι ανεπιτήδευτα μαθήσεως αλλά έστω και η διάθεση μας χαροποίησε ιδιαίτερα.
Σημαντικότατο για εμάς ως ΣΕΚΕΣ οι επαφές με συντρόφους από όλο τον κόσμο και η δέσμευση να κρατήσουμε επαφή και να δημιουργήσουμε όπου είναι εφικτό συνέργειες για τα ζητήματα που μας απασχολούν στις χώρες μας που για εμάς προφανώς είναι το νερό πέρα από όλα τα άλλα, και η διαπίστωση από εμάς ότι μάλλον ήμασταν η μοναδική εργατική συλλογικότητα που συμμετείχαμε στην συνέλευση κάτι που το κάνει ακόμα ποιο σημαντικό ενώ προφανώς υπήρχαν πολιτικοί φορείς και κινήματα, αλλά οι εργατικές συλλογικότητες φαίνεται να έχουν μια δυσκοιλιότητα στα ζητήματα αυτά, αν και οι καιροί αλλά και η παγκοσμιοποίηση απαιτεί να κινηθούμε αναλόγως καθότι η αχίλλειος πτέρνα της παγκοσμιοποίησης είναι ακριβώς αυτή η παγκοσμιοποίηση των από κάτω των κινημάτων των εργατών των φορέων.
Κορυφαία προσωπική στιγμή ήταν η επίσκεψη στον τάφο του comandante Chavez, ένα μνημείο που για όσους μέσα τους έχουν συγκεκριμένα πιστεύω είναι ίσως ένα απ τα σημαντικότερα μέρη που μπορείς να βρεθείς και βλέποντας την λατρεία του κόσμου στο πρόσωπο του δεν μπορεί παρά να νιώθεις δέος για το πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος υπηρέτησε τον Λαό του.
Κλείνοντας δεσμευτήκαμε ο καθένας απ τους συμμετέχοντες στην χώρα του να γίνει ένας μικρός Μαδούρο για την υπεράσπιση της Μπολιβαριανής επανάστασης και αυτό θα κάνουμε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας με την συνέλευση των λαών για τα επόμενα ζητήματα που μας απασχολούν , για άλλη μια φορά δεν μετρήσαμε τα συν και τα πλην για να κάνουμε το ταξικό μας καθήκον και το κάναμε γιατί η επανάσταση δεν είναι ένα φρούτο που θα πέσει όταν είναι ώριμο. Πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να το κάνουμε να πέσει.
Το κείμενο αλληλεγγύης που ψηφίστηκε από όλους του συνέδρους
Η Διεθνής Συνέλευση των Λαών πραγματοποιήθηκε στο Καράκας από τις 24 έως τις 27 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους και έφερε μαζί 400 κορυφαίους ακτιβιστές, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους και άλλες κορυφαίες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο.
- Οι συγκεντρωθέντες στο Καράκας της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας , μεταξύ 24 και 27 Φεβρουαρίου 2019, εκπρόσωποι από περισσότερες από 90 χώρες από τις πέντε ηπείρους, που εκπροσωπούν κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και κινήματα, επανεπιβεβαιώνουν την υπεράσπιση της κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης της Βενεζουέλας , θέτουμε τους εαυτούς μας στην υπεράσπιση της , Μπολιβαριανής Επανάστασης και του νόμιμου και συνταγματικού Προέδρου Nicolás Maduro
- Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η Μπολιβαριανή Επανάσταση προχωρά σε μια διαδικασία και ένα έργο βαθιάς μεταρρύθμισης , βασισμένο στη συμμετοχική και πρωταγωνιστική δημοκρατία, επικεντρωμένη στα λαϊκά συμφέροντα, που έχει κοινοτική οργάνωση και στοχεύει στον φεμινιστικό σοσιαλισμό που πρότεινε ο Ούγκο Τσάβες. Με αυτή την προοπτική, έχει επιφέρει αλλαγές στον ορίζοντα που συνεπάγονται επίσης την κατασκευή ενός πολυκεντρικού και πολυπολικού κόσμου, με σημαντικές αλλαγές στις νεοαποικιακές σχέσεις που επηρεάζουν την περιοχή μας και τον Νότο. Με ένα όραμα της ανακατανομής του πλούτου που προέρχεται από τους άφθονους πόρους που παράγει η χώρα, η Βενεζουέλα έχει επιτύχει πρωτοφανή αποτελέσματα στην ιστορία της με καθολική πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, εξαλείφοντας τον αναλφαβητισμό και επιτρέποντας άνευ προηγουμένου πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Παρόμοια επιτεύγματα σημειώνονται στην υγεία, τη στέγαση και άλλα κοινωνικά δικαιώματα.
- Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, θεματοφύλακας των εταιρικών, χρηματοδοτικών, στρατιωτικών και διεθνικών συμφερόντων που αγκαλιάζει, είναι αποφασισμένος να τερματίσει αυτή τη διαδικασία για να πάρει τον άμεσο έλεγχο των φυσικών πόρων. Για να τερματιστεί η αρχή της κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης του Λαού, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν απελευθερώσει όλες τις υβριδικές και μόνιμες στρατηγικές πολέμου. έχει δοκιμάσει όλες τις πιθανές τακτικές: πραξικοπήματα, τρομοκρατία, οικονομική κερδοσκοπία, οικονομικό αποκλεισμό, προκληθέντα πληθωρισμό, μεταξύ άλλων.
- Από το 2008, υπάρχει μια σαφής διαρθρωτική, πολυδιάστατη και ιστορική κρίση του καπιταλισμού. σε αυτό το πλαίσιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου, που οδηγεί σε επιθετικότητα, εισβολές και πολέμους για να καταλάβουν τον φυσικό πλούτο και να ελέγξουν τις αγορές, τα εδάφη και τις κυβερνήσεις. Με αυτή την έννοια, η γεωοικονομική διαμάχη με την Κίνα και τη Ρωσία απειλεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα προς έναν ολοκληρωμένο πόλεμο.
- Έτσι, προκειμένου να προστατευθεί η ελεύθερη αγορά και η ελευθερία των επιχειρήσεων να λεηλατούν και να εκμεταλλευτούν τους λαούς μας σε διάφορα μέρη του κόσμου, προχωρούν με οικονομικές πιέσεις, όπως ο αποκλεισμός της Βενεζουέλας, της Κούβας και του Ιράν και οι επιθέσεις μέσω του πολέμου, όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, την Υεμένη, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, και μέσω παράνομης κατοχής γης όπως στην Παλαιστίνη. Επιβάλλουν επίσης οικονομικούς, ψυχολογικούς και πολιτιστικούς πολέμους, όπως αυτός που διεξάγει στη Βενεζουέλα για πολλά χρόνια. Παραδόξως, είναι η «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας» που έχει χρησιμεύσει ως δεκανίκι για να καμουφλάρει τις πιο σοβαρές επιθέσεις. Αλλά οι λαοί αντιστέκονται και κατάφεραν να σταματήσουν αυτές τις απόπειρες ελέγχου, όπως ήταν η κατάσταση στην Κριμαία και τη Συρία.
- Η επιβολή των κανόνων του παιχνιδιού του εταιρικού και του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού μπορεί να υποστηριχθεί μόνο με την εξάλειψη των δημοκρατικών δυνατοτήτων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, την εξάπλωση του χάους, της καταστροφής και του θανάτου. Ως εκ τούτου, απορρίπτουμε την κλιμάκωση της πίεσης από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως η στρατιωτική δράση, η οποία, μεταμφιεσμένη ως «ανθρωπιστική βοήθεια», προωθεί κατά της Βολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας. Πρόκειται για μια νέα φάση του πολέμου που επιδιώκει να αποκαταστήσει ένα μοντέλο πολιτικής υποταγής, το οποίο μπορεί να δει κανείς με στόχο την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Nicolás Maduro.
- Μια νέα στιγμή αυτού του παρεμβατικού σχεδίου εκφράζεται τώρα στις εξωτερικές πιέσεις που προωθούνται από ad hoc φορείς, όπως ο λεγόμενος όμιλος Lima, ο οποίος, σε συντονισμό με τους τομείς της ακροδεξιάς της Βενεζουέλας, επιδιώκει να δημιουργήσει ένα αυταρχικό πραξικόπημα που αγνοεί Δημοκρατικούς θεσμούς της Βενεζουέλας. Παρατηρούμε με έκπληξη ότι ακόμη και ιδρύματα, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, υποκύπτουν στις πιέσεις των ΗΠΑ και, αντίθετα με το διεθνές δίκαιο και τη δημοκρατία, προχωρούν στην αναγνώριση ενός αυτοανακηρυγμένου «προέδρου», τον οποίο κανείς δεν έχει εκλέξει. Αυτό υποστηρίζεται από μια ιδεολογική και επικοινωνιακή μηχανική βασισμένη στη διάδοση ψεύτικων ειδήσεων και πλασματικών σεναρίων, τα οποία τοποθετούνται τόσο μέσω εταιρικών μέσων όσο και μέσω ψηφιακών δικτύων.
- Σήμερα, στη Βενεζουέλα, η κυριαρχία και η αυτοδιάθεση αποτελούν αντικείμενο αμφισβήτησης , αυτοί είναι πυλώνες της αξιοπρέπειας των λαών που επιδιώκουν να οικοδομήσουν ένα μέλλον για την ανθρωπότητα και για πιο δίκαιες και ισότιμες κοινωνίες. Για το λόγο αυτό, και στη διεθνιστική αλληλεγγύη με τον λαό της Βενεζουέλας και τη νόμιμη κυβέρνησή τους υπό την προεδρία του Nicolás Maduro, διακηρύσσουμε:
- Για να σταματήσει ο οικονομικός αποκλεισμός που οδηγεί στην ταλαιπωρία των ανθρώπων, απειλεί το οικονομικό και παραγωγικό έργο και τις αναδιανεμητικές πολιτικές και το οποίο έχει ήδη κοστίσει τη Βενεζουέλα περισσότερα από 30 εκατομμύρια δολάρια.
- Να υπερασπιστούμε την κυριαρχία, τη συμμετοχική και πρωταγωνιστική δημοκρατία και το δικαίωμα της Βενεζουέλας να οργανώσει το οικονομικό της έργο και να διαχειριστεί τους φυσικούς πόρους της με βάση κριτήρια κυριαρχίας.
- Οι λαοί του κόσμου θέλουν ειρήνη. δεν θέλουμε άλλο πόλεμο. Η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική είναι ειρηνικά εδάφη, όπως έχει δηλώσει η CELAC το 2014 και πρέπει να προβλεφθεί στο μέλλον. Η Βενεζουέλα έχει το δικαίωμα να επιλύσει κάθε διαφορά μέσω του διαλόγου και των πολλαπλών μηχανισμών που παρέχει το δικό της σύνταγμα και στο πλαίσιο του δημόσιου διεθνούς δικαίου.
- Οι λαοί του κόσμου, που εκπροσωπούνται από τη Διεθνή Συνέλευση των Λαών , υπερασπίζονται τη Μπολιβαριανή Επανάσταση ως ένα έργο που παρέχει μια αίσθηση ηθικής και μέλλον για την ανθρωπότητα. Καλούμε ολόκληρο τον κόσμο να αυξήσει τη φωνή του για να οικοδομήσει την ειρήνη και να σταματήσει τον πόλεμο.
- Καράκας , 29 Φεβρουαρίου 2019
Η Διεθνής συνέλευση των Λαών