14.2 C
Athens
Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου, 2025

ΛΑΝΤΖΑ: Αυξήσεις στους μισθούς, ένας αστικός μύθος της κυβέρνησης

Πρόσφατα

«Μετά λοιπόν την ολοκλήρωση του προγράμματος προσαρμογής και την έξοδο από το καθεστώς των μνημονίων έχουμε πλέον την δυνατότητα να υλοποιήσουμε συγκεκριμένες πολιτικές που δίνουν σάρκα και οστά στις στρατηγικές αυτές στοχεύσεις».

*Αυτά ήταν τα λόγια του Πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο της Κυβέρνησης πριν λίγες μέρες, όταν ανακοινώθηκε επισήμως η αύξηση του κατώτατου μισθού και η κατάργηση του υποκατώτατου για τους νέους κάτω των 25 ετών. Τα μεγάλα λόγια δεν έλειψαν από το τραπέζι αφού έγιναν επικλήσεις επί επικλήσεων για την ιστορικότητα της στιγμής, την νέα σελίδα στην οποία εισέρχεται η ελληνική οικονομία και κοινωνία αλλά και το μεγάλο χαρτί που παίζει μιντιακά το τελευταίο διάστημα, για την ολοκλήρωση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ , την πιο πετυχημένης κατά τα αστικά πρότυπα Κυβέρνησης.

*Είναι όμως πραγματικότητα αυτή η αύξηση; Ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας σαν εργαζόμενοι; Δίνει πραγματική ανάσα στην καθημερινότητα της δουλειάς και των υποχρεώσεων που κάθε μέρα μας πνίγουν;


ΔΕΝ ΤΡΕΦΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ

ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΟΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΕΡΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!

Η αύξηση του κατώτατου μισθού μαζί με την κατάργηση του υποκατώτατου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα επικοινωνιακό τρικ της Κυβέρνησης, μέσα στην μακρά προεκλογική περίοδο που έχει ξεκινήσει, με πρώτο κόμβο τις δημοτικές/ περιφερειακές εκλογές Μαΐου. Η επικείμενη αύξηση και ο τρόπος που την αξιοποιεί η Κυβέρνηση, μπορεί να φαντάζει μία ανακούφιση για όλους εμάς τους εργαζομένους από τον οικονομικό μας στραγγαλισμό, ωστόσο η πραγματικότητα διαφέρει πολύ. Για ακόμα μια φορά ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια στων εργαζομένων, στην ύστατη προσπάθεια να μαζέψει κανά ψηφαλάκι ενόψει και των βουλευτικών εκλογών μέσα στο 2019. Είναι μια αύξηση που ενώ φαντάζει σανίδα σωτηρίας, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά συνέχιση των μνημονιακών μέτρων, υπό το δόγμα μέτρα αντίμετρα. Γιατί ενώ όλοι μιλάνε για την ανακούφιση που θα έρθει φέτος και πως θα τονωθούν οι αγορές , κανένας κυβερνητικός παράγοντας δεν ανοίγει την κουβέντα της μείωσης του αφορολόγητου από το 2020 , μέσω της οποίας θα χρωστάμε πρακτικά όλοι οι μισθωτοί στην εφορία. Μας λέν ότι η οικονομία μας δεν αντέχει παραπάνω αυξήσεις στους πενιχρούς μισθούς μας, ενώ στην πραγματικότητα λόγω των δεσμεύσεων της χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, δαπανούνται υπέρογκα ποσά για εξοπλιστικούς μηχανισμούς για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους– δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα φιγουράρει στην 2η θέση σε δαπάνες για το ΝΑΤΟ. Όντας και εργαζόμενοι στον κλάδο του επισιτισμού – τουρισμού, δεν μας είναι άγνωστη η εικόνα της αυξανόμενης κερδοφορίας του τουριστικού κεφαλαίου και των αφεντικών πάνω στις πλάτες μας από τη μία , και τις συνεχόμενες μειώσεις στους μισθούς μας από την άλλη.

Η εικονική αυτή αύξηση αποτελεί μια κοροϊδία γιατί δεν συνοδεύεται από την αναγκαία μείωση των ωραρίων μας. Με την τουριστική σεζόν να ανοίγει, θυμόμαστε όλες και όλοι τα δεκάωρα, τα δεκατετράωρα, τα κομμένα και απλήρωτα ρεπό μας. ( Θυμίζουμε πως με την τελευταία κλαδική στα ξενοδοχεία κατοχυρώθηκε το δικαίωμα στους εργοδότες υπό συνθήκες να μας κόβουν ρεπό  και να μας τα δίνουν μαζεμένα στο τέλος της τουριστικής περιόδου ). Με παρόμοιο τρόπο εξάλλου χρησιμοποιεί η Κυβέρνηση την λεγόμενη επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων για ΣΣΕ. Στην πραγματικότητα εφαρμόζεται ο μνημονιακός νόμος Βρούτση- Σαμαρά, με βάση τον οποίο οι μισθοί καθορίζονται απευθείας από τον υπουργό και όχι από την διαπραγμάτευση μεταξύ σωματείου – εργοδοτικής ένωσης. Τέλος, η πολυδιαφημισμένη κατάργηση του ρατσιστικού υποκατώτατου μισθού για τους νέους κάτω από 25 ετών είναι στον αέρα, ενώ προγράμματα σαν την «μαθητεία» κοντεύουν να γίνουν καθεστώς πρόσληψης για τους νέους και παράλληλα πιθανό είναι η αποσύνδεση του μισθού από την ηλικία να οδηγήσει σε εξάρτησή του από την εμπειρία, πράγμα που όχι μόνο δεν καταργεί το μέτρο αλλά το επεκτείνει…

Η εκλογική αναμονή που καλλιεργείται τόσο από τα αστικά ΜΜΕ  και κόμματα , αλλά και τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η λύση. Οι αγώνες που δίνει συνολικά η εργατική τάξη μπορούν να είναι νικηφόροι και ανατρεπτικοί μόνο όταν συγκροτούνται από εμάς για εμάς και όχι για εργατοπατέρες και Κυβερνήσεις. Θέλουμε ΣΣΕ  που να είναι ασπίδα στα χέρια κάθε εργαζόμενου και όχι εργαλείο βαθέματος της εκμετάλλευσης μας. Θέλουμε μισθούς και ωράρια που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας και όχι στις ορέξεις κάθε εργοδότη, σωματεία ταξικά όχι εργοδοτικά που θα συσπειρώνονται οι εργαζόμενοι και θα παλεύουν για να χάσει πλούτο και δύναμη το κεφάλαιο και η εξουσία.

Οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος δεν πρέπει να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αλλά να μαζικοποιηθούν από όλους και όλες εμάς που βιώνουμε καθημερινά το πιο σκληρό πρόσωπο της κρίσης τους μέσα στους χώρους δουλειάς. Δεν θα ανεχτούμε άλλο την υπερεκμέταλλευση των εργαζόμενων. Με όπλο την οργάνωση στα ταξικά σωματεία, πρέπει να δώσουμε τη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση, την ΕΕ και την εργοδοσία. Με όπλο τους συλλογικούς μας αγώνες, τις απεργίες από τα κάτω και γυρνώντας την πλάτη στον επίσημο-εργοδοτικό συνδικαλισμό να στείλουμε ξεκάθαρο μήνυμα ανυπακοής σε αυτά που μας επιβάλλουν.

Μόνο εμείς μπορούμε να πάρουμε πίσω όσα μας στερούν!

Στους δρόμους! Εκεί τελειώνουν τα μνημόνια!

Παρόμοια Άρθρα

Παρατάξεις