Mε αφορμή τη λήξη των συμβάσεων όσων γιατρών υπηρετούσαν στον ΕΟΠΥΥ και με δικαστικές αποφάσεις διατηρούσαν τα ιδιωτικά τους ιατρεία, άνοιξε η συζήτηση για την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών στο ΕΣΥ.
Η Κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι είναι επιλογή της η εξασφάλιση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης στο εργασιακό καθεστώς των γιατρών του δημόσιου συστήματος υγείας και γι’ αυτό και δεν δέχτηκε τις απαιτήσεις των 700 γιατρών του ΕΟΠΥΥ. Ο ισχυρισμός αυτός της κυβέρνησης όμως δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και δεν συμβαδίζει με την πολιτική που ακολουθεί.
Δυστυχώς η πολιτική της αποτελεί συνέχεια της πολιτικής των κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που διεύρυναν τις εμπορευματικές σχέσεις μέσα στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας εισάγοντας ακόμα και μέσα στα νοσοκομεία τα απογευματινά ιδιωτικά ιατρεία τα οποία πληρώνονται ακριβά από τις τσέπες των πολιτών.
Παρά τους ισχυρισμούς της Κυβέρνησης η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών στο δημόσιο σύστημα υγείας ξηλώνεται καθημερινά με νέες ρυθμίσεις που προστίθενται στις πολιτικές αποφάσεις που διαχρονικά έχουν νομοθετήσει οι κυβερνήσεις του παλιού και νέου δικομματισμού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την διάρκεια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο διατηρήθηκαν τα ιδιωτικά ιατρεία των Πανεπιστημιακών και Στρατιωτικών γιατρών αλλά είδαν ιδιαίτερη άνθιση και τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία μέσα στα νοσοκομεία. Ταυτόχρονα αυτή την περίοδο διευρύνονται οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με την αύξηση του αριθμού των επικουρικών γιατρών στα νοσοκομεία ενώ παράλληλα νέες μορφές ιδιωτικών σχέσεων κάνουν τα πρώτα τους βήματα μέσα στο δημόσιο σύστημα υγείας επιτείνοντας το πρόβλημα.
Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελούν οι συμβεβλημένοι οικογενειακοί γιατροί των ΤΟΜΥ που διατηρούν τα ιδιωτικά τους ιατρεία και παρέχουν υπηρεσίες μόνο για τέσσερις ώρες μέσα σε αυτά ενώ μετά την παρέλευση του 4ωρου ο πολίτης πρέπει να πληρώνει.
Αλήθεια λοιπόν, για ποια πλήρη και αποκλειστική απασχόληση και σταθερή εργασία μιλάει η πολιτική ηγεσία του Υπ. Υγείας;
Χωρίς κανείς να επιχειρεί να νομιμοποιήσει τις απαιτήσεις του ιατρικού κατεστημένου που έμαθε για χρόνια να διαβιεί τόσο από τις σάρκες του δημόσιου συστήματος αλλά και από τις τσέπες των πολιτών, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης ότι η λύση των συμβάσεων υπηρετεί την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση είναι βαθιά υποκριτικοί.
Βαθιά υποκριτική είναι επίσης η στάση των εκπροσώπων του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού στον ιατρικό κλάδο στο ΕΣΥ που πανηγυρίζουν για αυτή την εξέλιξη και την ίδια ώρα κλείνουν τα μάτια τους στην ύπαρξη των ιδιωτικών ιατρείων από νοσοκομειακούς γιατρούς μέσα και έξω από τα νοσοκομεία.
Σιωπούν την ίδια ώρα που οι πολίτες πληρώνουν ακριβά από την τσέπη τους για να έχουν πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες υγείας, είτε στα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία των νοσοκομειακών γιατρών είτε καταφεύγοντας στον ιδιωτικό τομέα.
Την ίδια υποκριτική στάση κρατά τόσο η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ που έχει αποδεχτεί πλήρως την λειτουργία των ιδιωτικοποιημένων, εμπορευματικών σχέσεων μέσα στα νοσοκομεία στο όνομα ότι αυτές δίνουν πρόσθετο εισόδημα σε ένα τμήμα των εργαζομένων. Την ίδια ώρα σιωπηλή παραμένει για το ζήτημα αυτό και η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στην ΠΟΕΔΗΝ παρά το γεγονός ότι συνδικαλιστές της στο παρελθόν είχαν σηκώσει παντιέρα για το ζήτημα αυτό.
Είναι προφανές ότι οι ιδιωτικές λειτουργίες μέσα στο δημόσιο σύστημα υγείας, όπως τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία, είναι σταθερή επιλογή των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών δυνάμεων (παλιών και νέων).
Η ανοχή που επιδεικνύεται από τις δυνάμεις του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού όχι μόνο επιβαρύνει τις τσέπες των λαϊκών στρωμάτων αλλά συμβάλει αποφασιστικά στην απορύθμιση των ήδη ξεχαρβαλωμένων εργασιακών σχέσεων μέσα στο δημόσιο σύστημα υγείας.
Το ΜΕΤΑ Υγειονομικών δεν μπορεί στο όνομα των οικονομικών ωφελημάτων μιας μικρής μερίδας εργαζομένων να κλείσει τα μάτια και να σιωπήσει στην οικονομική αφαίμαξη του λαού και στην περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη, αντίθετα η εφαρμογή αυτής της πολιτικής υπονομεύει την εργασιακή τους θέση.
Η αναβάθμιση της θέσης των εργαζομένων στην υγεία περνάει μέσα από μαζικούς ενωτικούς αγώνες για αυξήσεις στους μισθούς και αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων που περνά πρώτα από όλα από την γενικευμένη εφαρμογή της σταθερής εργασίας και της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.
