Με πρωτοβουλία Γάλλων συνδικαλιστών που δραστηριοποιούνται στην «Διεθνή συμμαχία εργαζομένων και λαών» που συγκροτήθηκε στις 8-10 Δεκέμβρη 2017 έγινε συνάντηση στα γραφεία της ΠΕΝΕΝ στις 29 Νοέμβρη 2018.
Πρόκειται για εργατική- λαϊκή συμμαχία που αναπτύσσει την δράση της μέσα στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα με σκοπό την ανάπτυξη αγωνιστικής δράσης ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αποδομούν το δημόσιο σύστημα ασφάλισης, εφαρμόζουν πολιτικές σκληρής λιτότητας, προωθούν τις ιδιωτικοποιήσεις, αποσαθρώνουν τις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, επιβάλλουν νέες δυσβάσταχτες φορολογικές επιβαρύνσεις, στηρίζουν την πολιτική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα οι Γάλλοι εκπρόσωποι ήταν εξουσιοδοτημένοι από την εφημερίδα «Εργατικές πληροφορίες» να πραγματοποιήσουν συναντήσεις με εκπροσώπους συνδικάτων στην Ελλάδα για να παρουσιάσουν ακολούθως τα συμπεράσματα από τους αγώνες που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα την περίοδο των μνημονιακών πολιτικών και ιδιαίτερα την τελευταία χρονική περίοδο που διαπιστώνεται μία κάμψη των αγωνιστικών και απεργιακών δράσεων.
Στους γενικούς άξονες της δράσης της παραπάνω κίνησης είναι η συνεπής και σταθερή πάλη ενάντια στον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό, την πολιτική των επεμβάσεων και των πολεμικών προετοιμασιών για την ενίσχυση της στρατιωτικής και οικονομικής επιρροής σε διάφορες περιοχές και χώρες του πλανήτη.
Στο σχετικό κείμενο της Διεθνούς συντονιστικής επιτροπής μεταξύ των άλλων αναφέρεται: «Μέσα σε ένα πλαίσιο οξυμένου οικονομικού πολέμου, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι ανταγωνιστές του διεκδικούν όπως ποτέ πριν τον έλεγχο των πρώτων υλών. Το ξαναμοίρασμα των ζωνών επιρροής ιδιαίτερα στην Αφρικανική Ήπειρο, όπου ο «οικονομικός πόλεμος» δίνει τη θέση του σε πραγματικούς πολέμους, που κατασκευάζονται και τροφοδοτούν την πολεμική βιομηχανία, πετώντας στο δρόμο εκατομμύρια πρόσφυγες, ενάντια στους οποίους ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί να στρέψει τους πληθυσμούς των χωρών υποδοχής στις οποίες οι πρόσφυγες αναζητούν άσυλο.
Το κεφάλαιο απαιτεί ποσοστά εκμετάλλευσης ασυμβίβαστα με τις κατακτήσεις που απέσπασε η εργατική τάξη των ιμπεριαλιστικών χωρών καθώς και η εργατική τάξη και οι λαοί των εξαρτημένων χωρών στον αγώνα για την εθνική τους χειραφέτηση.
Στο πλαίσιο αυτό επιδιώκουν να τα καταργήσουν όλα, εργασιακούς κώδικες, συστήματα συνταξιοδότησης, υγείας, εκπαίδευσης κλπ. Όλα!!!
Στην τοποθέτηση του ο Πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ τόνισε στην αντιπροσωπεία τα παρακάτω:
Η στάση και ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στον κόσμο, στην Ευρώπη, στην Αφρική και την νοτιοανατολική Μεσόγειο φουντώνει και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα και επιδιώξεις αυτών των δυνάμεων δημιουργούν μία άκρως επικίνδυνη κατάσταση που δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για την ειρήνη. Η επιθετικότητα και ο ανταγωνισμός του ιμπεριαλισμού ΗΠΑ, Ευρώπης, Ρωσίας, Κίνας για την επέκταση της γεωστρατηγικής, οικονομικής και στρατιωτικής επιρροής τους για την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση χώρων, πλουτοπαραγωγικών πηγών αλλά και οδικών ή θαλάσσιων δρόμων έχουν οδηγήσει, ιδιαίτερα την Μεσόγειο, την βόρειο Αφρική την Αραβική Χερσόνησο, σε μία πυριτιδαποθήκη η οποία μπορεί να εκραγεί με συνέπειες οδυνηρές και καταστροφικές για τις εμπλεκόμενες χώρες και λαούς της περιοχής.
Ταυτόχρονα στις μητροπόλεις του καπιταλισμού και στις περιφερειακές καπιταλιστικές χώρες έχει εξαπολυθεί ένας πραγματικός ταξικός πόλεμος του μεγάλου κεφαλαίου για να επανακτήσουν το χαμένο έδαφος, αυτό των εργατικών δικαιωμάτων που κερδήθηκαν με αγώνες και θυσίες των εργαζομένων, ιδιαίτερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η προσαρμογή και τελικά η υποταγή της σοσιαλδημοκρατίας στα πλαίσια του αστικού συστήματος οδήγησε με σταθερά βήματα τις δυνάμεις αυτές να μετατραπούν σε φερέφωνα του μεγάλου κεφαλαίου για την στήριξη, εδραίωση και διεύρυνση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους.
Έτσι τα εργατικά δικαιώματα βρίσκονται σε όλες τις χώρες σε άμεσο κίνδυνο. Αυτό το βλέπουμε ιδιαίτερα στην γηραιά Ήπειρο που οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό αυξάνουν τα όρια ηλικίας, μειώνουν τις συντάξεις, αποδομούν το κοινωνικό σύστημα ασφάλισης, μειώνουν τις δαπάνες στην κοινωνική πρόνοια, την υγεία, την εκπαίδευση. Το βλέπουμε με τις σαρωτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, όπου η μόνιμη και σταθερή δουλειά υποχωρεί έναντι των ευέλικτων μορφών εργασίας, το βλέπουμε στις ΣΣΕ όπου ο θεσμός έχει υποστεί συντριπτικά πλήγματα, το βλέπουμε με τις ιδιωτικοποιήσεις, με την φορολογική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Διαπιστώνουμε ότι, τόσο στις μητροπόλεις όσο και στην περιφέρεια του καπιταλισμού, το κεφάλαιο και τα μονοπώλια παίρνουν την ρεβάνς έχοντας ως σταθερούς συμμάχους το πολιτικό κατεστημένο (συντηρητικό, σοσιαλδημοκρατικό, ακόμη και «αριστερό»). Συμμάχους επίσης έχουν στην επέλαση αυτής της πολιτικής τους την συνδικαλιστική εργατοπατερίστικη γραφειοκρατία των συνδικάτων, η οποία τα έχει παραδώσει όλα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και έχει μετατραπεί σε κλακαδόρο του κεφαλαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία με την σειρά της έχει συγκροτηθεί και η πολιτική της είναι σταθερά προσανατολισμένη να υπηρετήσει το δόγμα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Για αυτό η όποια διακήρυξη περί αλλαγής πολιτικής στα εθνικά πλαίσια είναι αυταπάτη εάν δεν συνδυάζεται κεντρικά με το ζητούμενο του απεγκλωβισμού από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ, της ζώνης του ευρώ, του ΝΑΤΟ κλπ.
Το εργατικό κίνημα σε κάθε χώρα πρέπει να έχει σαφή προσανατολισμό την συνεπή αποφασιστική πάλη ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, να συνδέει τις επιμέρους οικονομικές διεκδικήσεις με τα γενικότερα προβλήματα, η αντίληψη να αυξήσουμε την πίτα και από αυτή να πάρουμε και εμείς ένα μεγαλύτερο κομμάτι, ή μέσα από κοινωνική διαβούλευση στα πλαίσια των κοινωνικών εταίρων να διαχειριστούμε καλύτερα τα εργατικά προβλήματα και πολύ περισσότερο υποστέλλοντας την σημαία της πάλης και των μαζικών ταξικών αγώνων ενάντια στις σκληρές πολιτικές της λιτότητας και των περικοπών, στην πράξη αυτό οδηγεί στον αφοπλισμό, τον εκφυλισμό και την παράδοση του κινήματος και με τον τρόπο αυτό το συνδικάτο μετατρέπεται αντικειμενικά σε εργαλείο για να ενισχύονται και μεγεθύνονται τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.
Στο παράδειγμα της Ελλάδας την περίοδο της μνημονιακής επιδρομής και της οικονομικής κατάρρευσης φάνηκε η μεγάλη ταξική διάσταση στην πολιτική που άσκησαν η Ε.Ε το ΔΝΤ, το μεγάλο κεφάλαιο και οι υποταγμένες σε αυτούς πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Στο στόχαστρο αυτών των δυνάμεων βρέθηκαν τα εργατικά δικαιώματα και το σύνολο των κατακτήσεων που αποσπάστηκαν από το εργατικό κίνημα όλη τη μεταπολεμική περίοδο.
Η ανεργία έφτασε σε ιστορικά επίπεδα ρεκόρ, όχι μόνο για τη χώρα αλλά συνολικά για την Ευρώπη, η δημόσια κοινωνική ασφάλιση και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα δέχθηκαν απανωτά πλήγματα, οι Σ.Σ.Ε. και το εργατικό δίκαιο έχουν συντριβεί, οι εργασιακές σχέσεις έχουν εξελιχθεί σύμφωνα με τους όρους και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τα κοινωνικά, συνδικαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα έχουν τσακιστεί, η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, το θεσμοθετημένο συνδικαλιστικό κατεστημένο (εργοδοτικό και κυβερνητικό) σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με την στρατηγική και τακτική του συνέβαλε τα μέγιστα αυτή η επίθεση να υλοποιηθεί στην πράξη.
Η πίστη και υποταγή στον ευρωμονόδρομο και στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, το μοντέλο του κοινωνικού εταιρισμού και διαλόγου υπονόμευσε ποικιλοτρόπως την αγωνιστική και διεκδικητική διάθεση των εργαζομένων. Καλλιεργήθηκε η απογοήτευση, ο αναχωρητισμός, η αποστράτευση και η αναποτελεσματικότητα του οργανωμένου αγώνα. Οι δυνάμεις αυτές αφού έβαλαν πλατιά φαρδιά την υπογραφή τους στην παράδοσή του κινήματος, τελευταία προσπαθούν με διάφορες “κοινωνικές συμμαχίες” να φέρουν πάλι στο προσκήνιο τους στόχους των αφεντικών τους. Οι ευθύνες τους ήταν και παραμένουν βαρύτατες.
Ευθύνη όμως έχουν διαχρονικά και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, οι οποίες, παρά την αντίθετη πολλές φορές ρητορική τους, συμπλέουν και συνεργάζονται στενά με τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό και σε συνδυασμό με την διασπαστική τους τακτική συμβάλουν και οι ίδιες να παίρνουν σάρκα και οστά, να υλοποιούνται οι αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης και του κουαρτέτου των δανειστών.
Αυτό φάνηκε για άλλη μία φορά με την απεργία στις 28 Νοέμβρη 2018.
Στη συνέχεια ο Πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ έκανε εκτενή ενημέρωση για τους στόχους, τα αιτήματα, την δράση, τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες της ΠΕΝΕΝ ως αυτόνομο ανεξάρτητο ταξικό τμήμα στο συνδικαλιστικό κίνημα των Ναυτεργατών.
Αναφέρθηκε στους αγώνες που αναπτύχθηκαν, στην συμμετοχή των Ναυτεργατών και του κλάδου σε αυτούς και τόνισε ότι, παρά τα σημάδια οπισθοχώρησης του εργατικού κινήματος, τίποτα δεν έχει κριθεί, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη. Οι ισχυρισμοί των απολογητών της αντιλαϊκής πολιτικής (οικονομικό πολιτικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο) ότι η χώρα έχει εισέλθει σε περίοδο εργασιακής κανονικότητας είναι εκτός τόπου και χρόνου. Να είναι βέβαιοι ότι η εργατική τάξη θα βρει το δρόμο να αντισταθεί, να παλέψει οργανωμένα, συντονισμένα και μαζικά για να ανατρέψει με τους αγώνες αυτή την αντιλαϊκή αντεργατική πολιτική, θα φέρει τα δικά της αιτήματα και ανάγκες στο προσκήνιο.
Οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις στο κίνημα της εργατικής τάξης δεν θα πτοηθούν, δεν θα υποχωρήσουν, δεν θα συμβιβαστούν με κανένα τρόπο στην ασκούμενη αντιλαϊκή πολιτική, η υποχώρηση ή ακόμη και οι ήττες στην πάλη με τις δυνάμεις του κεφαλαίου έχουν προσωρινό χαρακτήρα.
Η ανασύνταξη και η οργανωμένη ταξική αντεπίθεση του κινήματος θα εκφραστεί, είτε το θέλουν είτε όχι οι ποικιλώνυμοι θιασώτες του εκμεταλλευτικού συστήματος και του ευρωενωσιακού μονόδρομου.
Τέλος η αντιπροσωπεία παρέδωσε πρόσκληση στην ΠΕΝΕΝ να παραστεί εκπρόσωπός της στην επόμενη σύνοδο που θα πραγματοποιηθεί μέσα στο μήνα Φλεβάρη 2019 στο Αλγέρι.
