Μέσα στα οκτώ τελευταία χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα είδαν τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται από τις μειώσεις μισθών και τη φοροληστεία, τις συνθήκες εργασίας να χειροτερεύουν, την ανεργία να εκτοξεύεται στα ύψη, το προσωπικό σε κρίσιμους κοινωνικούς τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Παιδεία, η Ασφάλιση, η Αυτοδιοίκηση και η προστασία περιβάλλοντος να μειώνεται, τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα να φαλκιδεύονται και το ωράριο εργασίας να αυξάνεται.
Η Κυβέρνηση που προσπαθεί να καλλιεργήσει στους εργαζόμενους αυταπάτες για μεταμνημονιακούς «παραδείσους», ενδιαφέρεται μόνο για την διατήρηση των αιματηρών πλεονασμάτων και την πιστή εφαρμογή όλων αυτών που έχει συμφωνήσει με τους δανειστές.
Ισχυρίζεται ότι σήμερα, με την «έξοδο» από τα μνημονιακά προγράμματα, τα εργατικά αιτήματα είναι «δίκαια και θα γίνουν πράξη». Την ίδια ώρα όμως αρνείται να συζητήσει κάθε αίτημα που τίθεται από την πλευρά των συνδικάτων και πρώτα από όλα την αποκατάσταση των μισθολογικών απωλειών που υπέστησαν οι εργαζόμενοι.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα η ΑΔΕΔΥ προκύπτει ότι οι εργαζόμενοι στο ελληνικό δημόσιο είναι οι πιο κακοπληρωμένοι στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση αρνείται έστω και να συζητήσει το αίτημα των συνδικάτων για αυξήσεις στους μισθούς και την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, παραπέμποντάς τα για μετά το 2022.
Οι δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν από την κυβέρνηση μετά το «πέρας» των μνημονίων, για να εφαρμοστούν τα πορίσματα της έκθεσης του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, χαράζουν σήμερα τέτοιες τομές στο σώμα της Εκπαίδευσης, που επικυρώνουν τελεσίδικα την αποδόμηση του Δημόσιου Σχολείου και προωθούν την αγοραία Εκπαίδευση και την απόσυρση του κράτους από την παροχή του μορφωτικού αγαθού.
Παρά την επικοινωνιακή καταιγίδα του Υπουργείου, για να παρουσιαστούν οι εκπαιδευτικές αλλαγές με παιδαγωγική γλώσσα και κοινωνικό πρόσημο, η αλήθεια είναι πως οι κυβερνώντες δεν ορρωδούν προ μηδενός, ώστε να μειωθεί η ανά μαθητή δαπάνη του Κρατικού Προϋπολογισμού για τα Δημόσια Σχολεία, που αποτελεί κυρίαρχη δέσμευση στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα που υλοποιούν. Κι έτσι, από το Νηπιαγωγείο ως το Δημοτικό κι από το Γυμνάσιο έως το Λύκειο, βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία της δραματικής αποδόμησης της Δημόσιας Εκπαίδευσης, η συρρίκνωση του εκπαιδευτικού έργου, η μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού και η ραγδαία επιδείνωση των εργασιακών του συνθηκών.
Η Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και η Αγωνιστική Ριζοσπαστική ΕΝότητα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης θεωρούν ότι το μεγάλο στοίχημα της περιόδου είναι ένα πλατύ μέτωπο αγώνα. Μέτωπο που θα συνενώσει τους πάντες: μόνιμους, αναπληρωτές, δασκάλους, ειδικότητες, νηπιαγωγούς, καθηγητές και γονείς. Μέτωπο αντιμνημονιακό κι αντικυβερνητικό. Που θα συνενώσει όλες τις δυνάμεις του αγώνα και τα πολιτικοσυνδικαλιστικά τους ρεύματα σε ένα μεγάλο μπλοκ ανατροπής. Που θα συνενώσει τα διάσπαρτα και μεμονωμένα αγωνιστικά επεισόδια και τα σπαράγματα ακτιβίστικης δράσης, σε μια μεγάλη κι ενιαία δύναμη πυρός. Που θα γεμίσει τις αίθουσες των Συνελεύσεων και θα αφαιρέσει τη διαχείριση των αγώνων από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αναδεικνύοντας ένα ανεξάρτητο και μάχιμο κέντρο για το συντονισμό τους. Που, μέσα σε ένα γενικότερο αγωνιστικό σχέδιο θα μπλοκάρει μαζικά στην πράξη πλευρές της αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που συντελείται. Που θα δώσει το λόγο στους μάχιμους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι ασφυκτιούν και απογοητεύονται από τις παραταξιακές στρατηγικές, τις κομματικές περιχαρακώσεις, την πεπατημένη «δράση» της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αγωνιούν για την ανάταση του κινήματος και βλέπουν την ελπίδα στο μέτωπο των πραγματικών αγώνων και της ανατροπής.
Η απεργιακή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την απαρχή ενός αγώνα διαρκείας προκειμένου να τεθούν στο προσκήνιο τα εργατικά αιτήματα με στόχο να ανατραπεί η πολιτική της λιτότητας και των περικοπών που είναι οι βασικές αιτίες που εμποδίζουν την ικανοποίησή τους.
Η ενιαία απάντηση όλων των εργαζομένων απέναντι σε αυτή την πολιτική δεν πρέπει να καμφθεί από την απεργοσπαστική τακτική της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Οι εργαζόμενοι σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα πρέπει να αγωνιστούν για να μπει τέλος στις μνημονιακές πολιτικές, που συνεχίζονται και σήμερα αλλά και για πολλά χρόνια ακόμα, μέσω της σκληρής εποπτείας από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των δανειστών.
