Τους τελευταίους μήνες, πλάι στο αφήγημα περί “σταθερότητας” των τραπεζών, προστέθηκε και το κυβερνητικό μύθευμα περί “εξόδου από τα μνημόνια”. Και στις δυο περιπτώσεις, πρόκειται για συστηματικό σχέδιο πλάνης, που εξυπηρετεί αφενός τα σχέδια του τραπεζικού κεφαλαίο για κερδοφορία μέσω ισοπέδωσης των εργασιακών σχέσεων, κι αφετέρου τον τυχοδιωκτικό πολιτικό σχεδιασμό μιας θνησιγενούς κυβέρνησης, που επιμένει να δηλώνει “αριστερή”, προσβάλλοντας τη συλλογική μνήμη και την πολιτική αντίληψή μας. Διότι οι νεοφιλελεύθερες δεσμεύσεις που ανέλαβε, δένουν την χώρα για δεκαετίες.
Στα χρόνια της κρίσης αποδείχτηκε, ότι η “σταθερότητα” των τραπεζών, εκτός από την επίθεση στην κοινωνία και ειδικότερα στα ευαίσθητα στρώματά της, περνά μέσα και από την συνεχή συμπίεση και υποβάθμιση των δικαιωμάτων και συνθηκών εργασίας των τραπεζοϋπαλλήλων. Περνάει μέσα από την επιθετική μείωση των θέσεων εργασίας στον κλάδο (-40% σε 10 χρόνια), η οποία μάλιστα έγινε χωρίς αντιδράσεις, αφού οι ηγεσίες σε ΟΤΟΕ και πρωτοβάθμια σωματεία ανέχτηκαν, αν δεν στήριξαν έμπρακτα, όλες τις μέχρι σήμερα “εθελούσιες”.
Σήμερα, μερικές εβδομάδες πριν το συνέδριο της ΟΤΟΕ, η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας με οδύνη αναγνωρίζει, ότι έχει “αδειαστεί” από την στρατηγική που χρόνια τώρα ακολουθεί. Από το δόγμα, δηλαδή, ότι η διασφάλιση των τραπεζοϋπαλλήλων περνά μέσα από την διασφάλιση των συμφερόντων των τραπεζών. Ότι “χέρι-χέρι” εργοδότες και εργαζόμενοι θα βρούμε τις “βέλτιστες λύσεις” για το “κοινό καλό”. Με λίγα λόγια, μια στρατηγική σύμπλευσης ουσιαστικά με τις επιδιώξεις των τραπεζιτών, που έχει τις ρίζες της στον κορπορατισμό των συνδικάτων στην δεκαετία του ‘70. Μόνο που τυχαίνει να βρισκόμαστε σε εποχές άγριας επίθεσης στους εργαζόμενους. Σε εποχές, όπου είναι πια ξεκάθαρο, ότι εργαζόμενοι και εργοδότες δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα. Γεγονός που καθιστά την παραπάνω στρατηγική άκυρη και αναποτελεσματική.
Κάπως έτσι, η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ οδηγήθηκε, ή μάλλον “προσαρμόστηκε”, σε μια διαρκή πορεία υποχώρησης. Έβαλε πλάτη σε όλες τις “εθελούσιες”, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα των τραπεζιτών, ότι δηλαδή σε άλλη περίπτωση θα είχαμε “βίαιες απολύσεις”… Ενώ από ότι φαίνεται οι “ήρεμες απολύσεις” μας κάνουν, έστω κι αν σε πολλές περιπτώσεις είναι προϊόν άγριων πιέσεων και εκβιασμών… Αποδέχτηκε τις μειώσεις μισθών το 2013 χωρίς ίχνος αγωνιστικής διεκδίκησης. Είναι άλλο να παλεύεις και να χάνεις, και άλλο να συνθηκολογείς από μόνος σου, παρουσιάζοντάς το και ως επιτυχία. Το 2015 ταυτίστηκε με το συμφέρον των εργοδοτών, υποστηρίζοντας δημόσια το “ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα, επικυρώνοντας με τρόπο απόλυτο την πάγια αποδοχή της στον “μονόδρομο των μνημονίων”. Επικρότησε τις πωλήσεις πακέτων δανείων στα κάθε λογής funds, με το ίδιο επιχείρημα των τραπεζών, ότι δηλαδή αποτελεί ευκαιρία για την “εξυγίανση” του χαρτοφυλακίου τους. Αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην κοινωνική, οικονομική και παραγωγική σφαίρα. Και ξεχνώντας, ότι τα αρχικά σχέδια ήταν για πωλήσεις 5 δις, νούμερα που πλέον έχει υπερπολλαπλασιαστεί. Απέφυγε, ακόμη, να χτίσει κοινωνικές συμμαχίες, όπως π.χ. με το να συμμετέχει στον αγώνα για την προστασία της πρώτης κατοικίας και ενάντια στους πλειστηριασμούς, χρησιμοποιώντας και πάλι το ίδιο επιχείρημα με τους τραπεζίτες περί “στρατηγικών κακοπληρωτών και απειλής για την ισορροπία των τραπεζών”…
Σήμερα, η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου βρίσκεται και πάλι παγιδευμένη από την ίδια στρατηγική, και προφανώς εκτεθειμένη για μία ακόμη φορά. Οι δυο “ουρές” της Κλαδικής ΣΣΕ, που σε λίγους μήνες ολοκληρώνεται, είναι απίθανο να καλυφθούν. Ούτε στο ζήτημα της ρύθμισης δανείων συναδέλφων με προγράμματα split and freeze, ούτε και στο θέμα του ενιαίου προγράμματος υγείας για τον κλάδο. Στο δεύτερο ζήτημα, μάλιστα, οι συνδικαλιστικές ευθύνες είναι μεγάλες, αφού ανατράπηκε “από τα μέσα” η αρχική διεκδίκηση για έναν ενιαίο φορέα-ταμείο, και αντικαταστάθηκε με τη λογική ενός κοινού ασφαλιστηρίου για τις 3 συστημικές τράπεζες. Μετατρέποντας έτσι την διεκδίκηση σε απλό “τεχνικό ζήτημα”, στο οποίο η μπάλα μπορεί εύκολα να πεταχτεί στην εξέδρα. Οι τράπεζες, από την πλευρά τους, δεν τηρούν την υπογραφή τους, εμπαίζουν και θέτουν συνεχή εμπόδια, εκμεταλλευόμενες και την απουσία αγωνιστικού σχεδιασμού για τις διεκδικήσεις του κλάδου. Αποτέλεσμα, και αυτό, της στρατηγικής “χέρι-χέρι”…
Η πραγματικότητα στους χώρους εργασίας, σε όρους μισθού, ωραρίου, δικαιωμάτων, εντατικοποίησης, συνθηκών εργασίας και καλλιέργειας φόβου, δείχνει ότι οι εργαζόμενοι έδωσαν πολλά για την “σωτηρία και στήριξη” των τραπεζών. Πόσα, όμως, ακόμη πρέπει να δώσουν στον βωμό της “σταθερότητας” του συστήματος; Ως “Συνδικαλιστικό ΔΙΚΤΥΟ Εργαζομένων στις Τράπεζες”, λέμε “ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ”. Η διαρκής υποχώρηση πρέπει να σταματήσει. Η συνεχής υποβάθμιση των δικαιωμάτων πρέπει να ανατραπεί. Αυτό που χρειάζεται σήμερα για την ΟΤΟΕ και τα σωματεία της είναι ένα συνεκτικό σχέδιο διεκδίκησης, με καθαρό αγωνιστικό πρόσημο, που να απαντά στις παρακάτω άμεσες ανάγκες:
-
Άμεση προστασία των θέσεων εργασίας στον κλάδο. Οριστικό ΣΤΟΠ στην ανοχή στις εκβιαστικές “εθελούσιες”. Αντεπίθεση στα σχέδια των τραπεζών για επιπλέον σημαντική μείωση των θέσεων εργασίας, με το προκάλυμμα της ψηφιοποίησης – ρομποτοποίησης των εργασιών τους.
-
Φραγμός στα κυοφορούμενα σχέδια για περαιτέρω σημαντική μείωση του δικτύου καταστημάτων των τραπεζών. Δραστική μέριμνα για τις περιπτώσεις εκείνες, όπου το προσωπικό θα βρεθεί αντιμέτωπο με το δίλημμα της μακρινής μετακίνησης ή της απόλυσης μέσω “εθελούσιας”.
-
Μείωση του χρόνου εργασίας και περιφρούρηση της τήρησης του συμβατικού ωραρίου, ως επιπλέον απάντηση στο “γιατί χρειάζονται τόσοι εργαζόμενοι”. Τόσοι και περισσότεροι, είναι η πραγματικότητα.
-
Αύξηση του βασικού μισθού και επαναφορά της πολυετίας. Από το 2012 και μετά οι εργαζόμενοι έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να καλυφθούν οι ζημίες των τραπεζών. Ήρθε πια η ώρα να τα πάρουμε πίσω. Όχι ως φιλοδώρημα, ούτε ως “έκτακτες παροχές”, ούτε και στην ύπουλη μορφή των bonus συνδεδεμένων με την -έτσι κι αλλιώς απαράδεκτη- στοχοθεσία. Αλλά με θεσμικό χαρακτήρα και συμβατική κατοχύρωση.
Ως πρώτο δείγμα γραφής, με βάση τα παραπάνω αιτήματα αλλά και τη γενικότερη συγκυρία των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται και κωδικοποιούνται στον νέο προϋπολογισμό της κυβέρνησης, καλούμε την πλειοψηφία της ΟΤΟΕ να ανταποκριθεί στο κάλεσμα για Γενική Απεργία στις 14 Νοέμβρη. Απεργία που ήδη έχει προκηρυχθεί από την ΑΔΕΔΥ, και άλλα σωματεία και ομοσπονδίες. Ας μην γίνει η ΟΤΟΕ για ακόμη μια φορά “ουρά” της ΓΣΕΕ και της απαράδεκτης “κοινωνικής συμμαχίας”. Ας βάλει επιτέλους τα συμφέροντά μας στην πρώτη γραμμή.
