Στις 11 Οκτωβρίου 1962, πραγματοποιήθηκε μία από τις μεγαλύτερες –μετά από τη μεγάλη απεργία του Δεκεμβρίου 1960- απεργιακές κινητοποιήσεις των οικοδόμων, που κατέληξε σε σφοδρές συγκρούσεις με την αστυνομία του καραμανλικού καθεστώτος.
Απαιτώντας σύνταξη στα 60, 7ωρο και εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας, χιλιάδες οικοδόμοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Συντονιστικής Επιτροπής των σωματείων τους και συγκεντρώθηκαν μέσα και έξω από το θέατρο Σαμαρτζή.
Η Συντονιστική Επιτροπή αποτελούνταν από τα μαζικά σωματεία του κλάδου σε Αθήνα και Πειραιά, τα οποία ελέγχονταν από την Αριστερά και δεν γίνονταν δεκτά ως μέλη της κυβερνητικής Ομοσπονδίας Οικοδόμων, του διαβόητου εργατοπατέρα Λυκιαρδόπουλου.
Όταν τελείωσε η συγκέντρωση αποφασίστηκε η πραγματοποίηση πορείας προς τα κεντρικά γραφεία του ΙΚΑ, στην οδό Πειραιώς. Όμως, οι απεργοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, στις οποίες επιτέθηκαν και τις διέσπασαν.
Ακολούθησαν πολύωρες οδομαχίες, κατά τις οποίες τραυματίστηκαν δεκάδες οικοδόμοι, αλλά και 14 αστυνομικοί. Μεταξύ των τραυματισθέντων απεργών, 3 είχαν χτυπηθεί από σφαίρες.
Πιάστηκαν, επίσης, 25 απεργοί, από τις οποίους κρατήθηκαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη οι 13. Άλλοι 11 συνελήφθησαν την επόμενη μέρα, επειδή συμμετείχαν στην ενημέρωση των οικοδόμων στους χώρους δουλειάς για την απογευματινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Ενώ η τεράστια πλειονότητα του ελληνικού λαού είχε συγκλονιστεί τόσο από τη βάρβαρη και αιματηρή αστυνομική τρομοκρατία όσο και από τον ηρωισμό των οικοδόμων, η Ομοσπονδία του Λυκιαρδόπουλου απέδωσε τα επεισόδια στους “πράκτορες του κομμουνισμού”.
Τα γεγονότα της 11ης Οκτωβρίου 1962 αποτέλεσαν μια σημαντική στιγμή στην ανάπτυξη του τσακισμένου από τα χρόνια του Εμφυλίου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και του μεγάλου παλλαϊκού κινήματος δημοκρατικής Αντίστασης που ένα χρόνο αργότερα θα σαρώσει την καραμανλική ΕΡΕ.
