Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι μόνο έκοψε κάθε γέφυρα που τη συνέδεε με τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, αλλά υπερκέρασε ακόμα και τις παλιές μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις και για το λόγο αυτό επιζητεί πλέον ανοιχτά την πλήρη στήριξη από το κεφάλαιο, την ΕΕ και τους Αμερικάνους, ενώ η πολιτική της πρακτική προσομοιάζει με ό,τι γνωρίζαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια!
Με ακατάσχετη υποσχεσιολογία και προτάσσοντας κατά κύριο λόγο μια δικομματική επίπλαστη αντιπαράθεση, προσπαθεί να επισκιάσει τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων, ενώ ο αυταρχισμός και η ποινικοποίηση των αγώνων καλά κρατούν.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι βγήκαμε από τα μνημόνια, ενώ η πραγματικότητα λέει ότι οι δανειστές είναι εδώ, εποπτεύουν την εφαρμογή των συμφωνιών και εγκρίνουν ή όχι κάθε μέτρο της. Τρανή απόδειξη αποτελεί το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2019, όπου καταγράφονται όλα τα σενάρια, ενώ ταυτόχρονα ζητάνε την έγκρισή τους από την τρόικα.
Η μεγάλη απάτη γίνεται στο θέμα των συντάξεων όπου επιζητούν εναγωνίως, για προεκλογικούς λόγους, να ανασταλεί η περικοπή της προσωπικής διαφοράς σε όσους έχουν συνταξιοδοτηθεί μέχρι τις 12-5-2016, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις μεγάλες ανατροπές που έχουν συντελεστεί στο ασφαλιστικό σύστημα με τον νόμο Κατρούγκαλου και τις μεγάλες μειώσεις που έχουν υποστεί οι συνταξιούχοι που βγαίνουν με βάση αυτόν τον νόμο, ελπίζοντας ωμά στη φυσική κατάληξη, λόγω ηλικίας των παλιών συνταξιούχων!
Αν όμως για τους συνταξιούχους εξυφαίνεται αυτή η απάτη, για τους εργαζόμενους και τους ανέργους δρομολογείται η πλήρης εξαπάτηση. Εφαρμόζουν τον μνημονιακό νόμο Βρούτση για τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού, ενώ αρνούνται την επαναφορά του στα 751€ και στην από δω και πέρα διαμόρφωσή του μέσα από ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και την υπογραφή ΕΓΣΣΕ μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. «Επαναφέρουν» τις ΣΣΕ, αφού πρώτα έχουν καταργηθεί τα δικαιώματα που είχαν αποτυπωθεί σ’ αυτές μέσα από τους πολύχρονους εργατικούς και ταξικούς αγώνες, ενώ ένα βασικό τους στοιχείο η επεκτασιμότητα και η υποχρεωτικότητα της εφαρμογής τους βρίσκονται στα χέρια των εργοδοτών. Η ανεργία χρησιμοποιείται για την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και των κοινωνικών προγραμμάτων του ΟΑΕΔ, για να μάθουμε όλοι εργαζόμενοι και άνεργοι να ζούμε καλύπτοντας μόνο τις ανάγκες επιβίωσης και όχι να απολαμβάνουμε τον πλούτο που παράγεται από την εργασία μας και τις δυνατότητες που απορρέουν από την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής και τη χρήση της πληροφορικής και της ρομποτικής στην παραγωγή.
Απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση και τη συνέχιση της φοροληστείας του λαού μας, τις ιδιωτικοποιήσεις και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς που συγκροτούν την ταυτότητα του λαού μας και την ιστορική του συνέχεια, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι οι νέες και οι νέοι, όλοι εμείς, δεν πρέπει να μένουμε με σταυρωμένα χέρια παρατηρητές. Οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες που δίνονται στους χώρους δουλειάς, στις επιχειρήσεις και τους κλάδους για τη βελτίωση των όρων αμοιβής και εργασίας πρέπει να γενικευτούν για να μπορέσουν να φέρουν αποτελέσματα.
Δυστυχώς η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος κρατά στάση αναμονής και αντί να οργανώνει την αντίσταση των εργαζομένων συμμαχεί με τους εργοδότες στο όνομα της ανάπτυξης. Οι εργαζόμενοι τίποτα δεν μπορούν να περιμένουν από αυτές τις εργοδοτικές και γραφειοκρατικές ηγεσίες. Πρέπει να συντονίσουν τη δράση τους για να οικοδομηθεί η πιο πλατιά ενότητα όλων των αγωνιστικών και ταξικών δυνάμεων.
Στο πλαίσιο αυτό το ΜΕΤΑ έγκαιρα, από τα τέλη Αυγούστου, έθεσε το θέμα της γενικής απεργίας στις αρχές Νοέμβρη, για τη διεκδίκηση αυξήσεων στους μισθούς, στις συντάξεις και τα επιδόματα και για την υπογραφή ΣΣΕ. Τότε δυστυχώς δεν υιοθέτησε κανένας την πρότασή μας, ακολουθώντας την πεπατημένη, είτε της προκήρυξης μιας εθιμοτυπικής απεργίας, είτε μιας απεργίας της τελευταίας στιγμής χωρίς καμιά προετοιμασία.
Το ΜΕΤΑ θεωρεί θετικό το γεγονός της προσπάθειας διάφορων πρωτοβάθμιων σωματείων για διακλαδική απεργία στη 1 Νοέμβρη, καθώς και την προκήρυξη απεργίας από διάφορες ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα για τις 8 Νοέμβρη.
Θέλουμε όμως να επισημάνουμε προς όλες τις πλευρές ότι θα πρέπει να αποτρέψουμε την επανάληψη του περσινού φιάσκου όπου ανακοινώθηκαν δύο γενικές απεργίες σε διάστημα 15 ημερών, ασυντόνιστες μεταξύ τους, γιατί από τη μια μεριά η ηγεσία της ΓΣΕΕ ήθελε να διασπάσει και να εκφυλίσει τον αγώνα και από την άλλη μεριά οι άλλες δυνάμεις με κύρια ευθύνη των δυνάμεων του ΠΑΜΕ δεν ήθελαν να την παρακάμψουν.
Εμείς λέμε ΝΑΙ στη γενική απεργία, στην οποία θα επιδιώξουμε να συμμετέχουν όλοι, όμως λέμε ΟΧΙ και στα παιχνιδάκια Παναγόπουλου. Για το λόγο αυτό καλούμε σε γενική απεργία το πρώτο 15μερο του Νοέμβρη με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και έγκαιρη προκήρυξη μέσα στο πρώτο 10ήμερο του Οκτώβρη. Σε διαφορετική περίπτωση καλούμε την ΑΔΕΔΥ, τα εργατικά κέντρα της ΓΣΕΕ και τα νομαρχιακά τμήματα της ΑΔΕΔΥ, τις ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία να προκηρύξουν την απεργία για τις 8 Νοέμβρη, παρακάμπτοντας την ηγεσία της ΓΣΕΕ και κλιμακώνοντας τις κινητοποιήσεις μέχρι και την ψήφιση του προϋπολογισμού τον Δεκέμβρη.
Σε μια τέτοια εξέλιξη και για να αποκτήσει δυναμική, αισιοδοξία και μαζικότητα αυτός ο αγώνας, πρέπει να παρθεί πρωτοβουλία κοινής συγκέντρωσης και πορείας και όχι αλλού οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και αλλού τα άλλα συνδικάτα.
Οκτώβρης 2018
Από το ΜΕΤΑ
