Ο ανοικτά διακηρυγμένος στόχος της συντριβής των εργασιακών δικαιωμάτων σε ότι αφορά τόσο στις αποδοχές, όσο και στους όρους εργασίας, ώστε το εργατικό κόστος στην Ελλάδα να καταστεί «ανταγωνιστικό», δηλαδή συγκρίσιμο με το κόστος εργασίας στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες, διεκπεραιώθηκε από όλες τις διαδοχικές μνημονιακές κυβερνήσεις, με πλήθος αντεργατικών νομοθετημάτων. Η κατεδάφιση της εργασιακής νομοθεσίας κινείται στην ίδια κατεύθυνση με την προσπάθεια καταστροφής της αυτοαπασχόλησης στον κλάδο (κατάργηση ελάχιστων αμοιβών, δημευτικές εισφορές – φορολογία, διάλυση επαγγελματικών δικαιωμάτων, κ.ά.).
Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο της ευρύτερης απορρύθμισης των εργασιακών δικαιωμάτων ήδη από το πρώτο μνημόνιο. Σε αυτό περιλαμβάνονται μέτρα όπως η δυνατότητα των εργοδοτών να προσλαμβάνουν νέους με χαμηλότερες αμοιβές είτε ως νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας κάτω των 25 ετών, είτε με ακόμα χαμηλότερες όπως η μορφή της μαθητείας για νέους κάτω των 18 ετών (ν.3863/10, αρ.74, §9). Οι αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης έχουν μειωθεί κατά 50% όταν προηγείται προειδοποίηση (ν.3863/10, αρ.74, §2), οι δυνατότητες ομαδικών απολύσεων αυξήθηκαν (ν.3863/10, αρ.74, §1) και η περίοδος κατά την οποία ο νεοπροσλαμβανόμενος θεωρείται υπό δοκιμή και δεν δικαιούται καθόλου αποζημίωση απόλυσης αυξήθηκε από τους 2 στους 12 μήνες (ν.3899/2011, αρ.16, §4), αποτελώντας ένα σαφές κίνητρο για να απολύεται ο εργαζόμενος πριν κλείσει ένα χρόνο στην ίδια επιχείρηση. Ταυτόχρονα η εργασία ελαστικοποιείται πλήρως καθώς δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες να επιβάλλουν στους εργαζόμενους εκ περιτροπής απασχόληση, διαθεσιμότητα (ν.3846/2010, αρ.2, §3) και υπερωριακή απασχόληση όπου αντί για την πληρωμή υπερωριών οι ώρες αφαιρούνται από επόμενο χρονικό διάστημα (ν.3846/2010, αρ.7, §1).
