Χθες, στο κέντρο της Αθήνας, υπήρχαν διαδηλώσεις εργαζομένων και συνταξιούχων κατά των μνημονιακών πολιτικών της λιτότητας, των περικοπών και του ξεπουλήματος των δημόσιων αγαθών.
Υγειονομικοί που αντιδρούν στις περικοπές στην Υγεία, τις απολύσεις, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας κ.λπ., εργαζόμενοι στη ΔΕΗ που αντιδρούν στο ξεπούλημα των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ (σ.σ.: με 151 «ναι» έγινε νόμος του κράτους το σχετικό νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος & Ενέργειας), εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ, οι οποίοι αντιδρούν στην απαξίωσή της και το ξεπούλημά της, αλλά και συνταξιούχοι, που αντιδρούν στις περικοπές και στη μείωση του αφορολόγητου, όλοι τους ήταν στο κέντρο της Αθήνας και διαδήλωναν.
Ποιοι δεν ήταν; Οι μνημονιακές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που περιχαρακώθηκαν σε αίθουσα ξενοδοχείου της Αθήνας, και σε απόσταση ασφαλείας από τις κινητοποιήσεις, προκειμένου -μαζί με τους «κοινωνικούς εταίρους», την εργοδοσία δηλαδή- να δώσουν συνέντευξη Τύπου για τη συγκρότηση συμμαχίας μαζί τους, τη λεγόνενη Κοινωνική Συμμαχία, αλλά και να ανακοινώσουν την… πανεθνική ημέρα δράσης στις 30 Μάη.
Αυτοβαφτίστηκαν «υγιείς και παραγωγικές δυνάμεις», ως οι «αντιπροσωπευτικότεροι φορείς της κοινωνίας των πολιτών» και οι «υγιείς και παραγωγικές δυνάμεις», που στόχο έχουν την «”παλινόρθωση” της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας», και την προώθηση ενός «ρεαλιστικού και δίκαιου εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης».
Για αυτό που πραγματικά συγκρότησαν οι μνημονιακές πλειοψηφίες ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ ούτε λόγος. Και τι συγκρότησαν; Ένα νέο μαύρο μέτωπο ενάντια στον κόσμο της εργασίας, ενάντια στους απόμαχους της δουλειάς, ενάντια στο λαό. Ένα νέο μαύρο μέτωπο εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, με την ευλογία της κυβέρνησης και των εργοδοτών, που σκοπό έχει να απαξιώσει ακόμη περισσότερο το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα, να επιβάλλει στο μέγιστο βαθμό την απραξία και την αφωνία του.
ΥΓ.: Αξίζει, πάντως, να υπογραμμιστεί κάτι, όσον αφορά στην «ημέρα δράσης», στις 30 Μαΐου. Όταν οι εργατικές συλλογικότητες, τα Σωματεία κ.λπ. πιέζουν τις μνημονιακές πλειοψηφίες των ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ να προκηρύξουν για ένα ζήτημα απεργία, όπως, για παράδειγμα, το ασφαλιστικό ή το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, τότε «περιφέρουν» την απόφαση και το κάνουν την τελευταία στιγμή, ώστε να μην είναι εφικτή η οργάνωση του αγώνα και της κινητοποίησης. Όταν, όμως, είναι να εξυπηρετήσουν την εργοδοσία και να έχει επιτυχία η κοινή τους «φιέστα», τότε… ξαφνικά αποκτούν «γρήγορα αντανακλαστικά»!
