Η πολιτική της Συνεταιριστικής Οικονομίας και των ΚΟΙΝΣΕΠ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία πλήρους παραγκωνισμού των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και των ζητημάτων απασχόλησης – ανεργίας. Το αρμόδιο υπουργείο Εργασίας και η αρμοδία αναπληρώτρια Καταπολέμησης της Ανεργίας Ράνια Αντωνοπούλου φροντίζουν υπέρ το δέον να προωθήσουν μια τέτοια… επιχειρηματική «αναπτυξιακή» πολιτική, με πρόσφατο παράδειγμα την 1η Έκθεση Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας (Κ.ΑΛ.Ο.), που προσφάτως στην Τεχνόπολι του Δήμου Αθηναίων. Στόχος, όπως προαναφέρθηκε, η «μείωση» της ανεργίας, και μάλιστα συνδυαστικά με τα προγράμματα δουλείας – 20.000 ωφελουμένων που ετοιμάζει στα μέσα Νοέμβρη (κοινωφελής εργασίας, ΕΣΠΑ κτλ.).
Εκεί, λοιπόν, που υπάρχουν εργαζομένους/ες που «δεν την παλεύουν» με τίποτα με τη δουλειά και τις απολαβές τους, εκεί που υπάρχουν άνεργοι που ψάχνουν δουλειά, εκεί που όπου και να κοιτάξεις στην αγορά εργασίας βλέπεις τσουνάμι απολύσεων, ξαφνικά, μέσω των ΚΟΙΝΣΕΠ, η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι εάν θέλουμε να μην τα έχουμε όλα αυτά, τότε πρέπει να γίνουμε… υποψήφιοι επιχειρηματίες-συνεργάτες (σ.σ.: αν σας θυμίζει αυτό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που είχε πει κάποτε στις καθαρίστριες που απέλυσε να γίνουν ΚΟΙΝΣΕΠιχειρηματίες, αν σας έρχεται στο μυαλό ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι το «alter ego» και η συνέχεια της προηγούμενης κυβέρνησης των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ορθώς σκέπτεστε).
Μέσω της Συνεταιριστικής Οικονομίας και των ΚΟΙΝΣΕΠ, η κυβέρνηση παύει να ευθύνεται για την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων και της μόνιμης και σταθερής δουλειάς με πλήρη δικαιώματα, γιατί πλέον απέναντι της δεν έχει εργαζόμενους αλλά παράγοντες της «κοινωνικής οικονομίας». Είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι -όταν οι εργαζόμενοι του «hot spot» της Μόρια διεκδίκησαν τον περασμένο Μάρτιο την ανανέωση των συμβάσεών τους- η κυβέρνηση τους απάντησε να ιδρύσουν ΚΟΙΝΣΕΠ;!!!
Μάλιστα, θέλοντας η κυβέρνηση να «προωθήσει» αυτή τη λύση για την καταπολέμηση της ανεργίας, δε διστάζει να ξεστομίσει την αλήθεια, όσον αφορά στο τι πραγματικά συμβαίνει στην αγορά εργασίας: «Στις επιχειρήσεις αυτές στρέφονται πλέον όλο και περισσότεροι νέοι σε μια προσπάθεια να αποφύγουν την εργασιακή ζούγκλα», λέει διά στόματος Ρ. Αντωνοπούλου (ραδιοφωνική συνέντευξη | 29-10-17). Η αναπληρώτρια υπουργός, όμως, δε σταμάτησε εκεί. Σε έτερη δήλωσή της που δείχνει και τον ανοιχτό πόθο της κυβέρνησης να τα ισοπεδώσει όλα γίνεται ακόμα πιο προκλητική, λέγοντας ότι «δίνεται, έτσι, η δυνατότητα σε ανέργους και εργαζόμενους να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν οι ίδιοι έναν φορέα που θα εξασφαλίζει το βιοπορισμό τους, με θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία».
«Το να ανοίξει ο καθένας ή η κάθε μία την δικιά του Συνεταιριστική Επιχείρηση είναι η απάντηση στην αποκτηνωμένη αγορά εργασίας και στο αδιέξοδο που βιώνουν οι νέοι άνθρωποι μέσα σε αυτήν;», αναρωτιέται η συλλογικότητα Generation 400, προσθέτοντας ότι «το πρόβλημα είναι πως η κυβέρνηση εμπαίζει εμάς και χιλιάδες ανθρώπους στην ηλικία μας. Δηλώσεις σαν αυτή μόνο ως ειρωνεία μπορούμε να τις εκλάβουμε».
Και ίσως να είναι κάτι περισσότερο από ειρωνεία, όπως, για παράδειγμα, καθαρός εμπαιγμός απέναντι στους εκατομμύρια άνεργους, χαμηλόμισθους νέους, επισφαλείς εργαζομένους, εργαζομένους των ελαστικών σχέσεων εργασίας με μισθό 100-300 ευρώ και εργαζομένους των 420 και 490 ευρώ καθαρά για την πλήρη απασχόληση.
Άνεργων και εργαζομένων που κινούνται σε μια αγορά εργασίας, όπου η μερική απασχόληση αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο έναντι της πλήρους (σ.σ.: χαρακτηριστικό το παράδειγμα των στοιχείων του ΕΡΓΑΝΗ για το μήνα Οκτώβριο 2017, όπου 13 στους 20 εργάζονται με ελαστικές σχέσεις εργασίας), που κυριαρχούν η μαύρη και η ανασφάλιστη εργασία, που ανακυκλώνονται κανονικά και με το νόμο οι εργαζόμενοι σε ετήσια βάση χωρίς να παίρνουν ούτε τις πενιχρές αποζημιώσεις απόλυσης, σε μια αγορά εργασίας, που τα εργατικά δυστυχήματα και ατυχήματα επίσης αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Σχολιάζοντας τα παραπάνω η συλλογικότητα Generation 400, υπογραμμίζει: «Το υπουργείο αξιώνει να παρουσιάσει ως ρεαλιστική πρόταση μείωσης της ανεργίας τα εγχειρήματα ΚΑΛΟ. Για να έχουμε μια εικόνα λίγο από τα νούμερα, η καθαρή ανεργία του 21,1 % (όχι δηλαδή ο πραγματικός δείκτης ανεργίας που συμπεριλαμβάνει και κόσμο που υποαπασχολείται χωρίς τη θέλησή του), αντιστοιχεί σε 1.016.571 ανέργους/ες, ενώ σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, το 42,1% των νέων 20-24 ετών και το 30,1 των νέων 25-29 ετών είναι άνεργοι/ες…
»…Από πού και ως που όμως οι “273 νέοι Φορείς Κοινωνικής Οικονομίας” και οι άλλοι 247 που επανεγγράφηκαν στα μητρώα από τις αρχές του 2017 διαμορφώνουν την οποιαδήποτε αξιόλογη τάση αύξησης της απασχόλησης; Ειδικά όταν μιλάμε για μικρές επιχειρήσεις στην συντριπτική πλειοψηφία με πολύ λίγους εργαζομένους. Μάλλον έχει πολύ λίγο νόημα να μιλάμε στα σοβαρά για τα παραπάνω ως πολιτικές κατά της ανεργίας και υπέρ της αξιοπρεπούς εργασίας στο σήμερα».
«Να μιλήσουμε, λοιπόν, για κάτι που έχει νόημα», επισημαίνει η συλλογικότητα Generation 400 και συμπληρώνει:
- Να μιλήσουμε επιτέλους για την αύξηση του κατώτατου μισθού. Για την επαναφορά της ισχύος των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Για την μόνιμη και σταθερή εργασία.
- Δεν θέλουμε να ακούσουμε επιχειρηματικές προτάσεις, δεν θέλουμε να κάνουμε business έστω και με κοινωνικό προφίλ, ούτε μας εμπνέει ένα αφήγημα που λέει ότι “ο καλός και ο δημιουργικός δεν χάνονται”. Έχουμε πολλούς αξιόλογους και δημιουργικότατους φίλους που δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα με το μισθό τους, που περνάνε από την δουλειά στην ανεργία και πάλι από την αρχή.
- Απαιτούμε να ξηλωθεί επιτέλους αυτή η ξεφτίλα που επικρατεί στην αγορά εργασίας. Αυτό που θέλουμε είναι να εργαστούμε και να μπορούμε να ζήσουμε από την εργασία μας, να μην μας πληρώνουν με μισθούς χαρτζιλίκια, να μην αναγκαζόμαστε να ζούμε ακόμα με την οικονομική βοήθεια των γονιών μας, να μην μας απολύουν όποτε τους καπνίσει, να μην μας αντιμετωπίζουν σαν “μερικώς εργαζόμενους” με “μερικό μισθό” για “μερική δουλειά”».
Τα παραπάνω, εάν πραγματικά ήθελε να καταπολεμήσει την ανεργία και την εργασιακή ζούγκλα, θα σήμαινε από πλευράς υπουργείου Εργασίας μια σειρά θεσμοθετημένων μέτρων, όπως:
- Να γίνει άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού και να κατοχυρωθεί ενιαίος κατώτατος μισθός χωρίς ηλικιακή ή άλλη διάκριση.
- Να προωθηθεί η πλήρης απασχόληση με αντίμετρα εις βάρος των εργοδοτών που επιλέγουν συστηματικά τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου και μερικής απασχόλησης
- Να κατοχυρωθεί εκ νέου η δύναμη των κλαδικών συμβάσεων για να σταματήσει το πάρτι των εργοδοσιών σε χώρους, όπως το εμπόριο, ο επισιτισμός, οι δήμοι, τα νοσοκομεία κτλ.
- Να καταργηθούν διατάξεις «ανακύκλωσης» των εργαζομένων, όπως το πρώτο δοκιμαστικό έτος στις αορίστου χρόνου συμβάσεις, ενοικιαζόμενων εργαζομένων κτλ.
- Να ανοίξουν πραγματικές θέσεις εργασίας, με σταθερότητα και καθαρή μισθοδοσία, ούτε επιδοτήσεις μισθών, ούτε θέσεις ωφελούμενων για 12 και 18 μήνες.
Το ερώτημα είναι ένα: υπάρχει πολιτική βούληση; Η απάντηση επίσης μία και ξεκάθαρη: Όχι. Κι αυτό, με το δεδομένο τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και τα δύο μνημόνια που έφερε ψήφισε και εφαρμόζει, και μάλιστα χρησιμοποιώντας κάθε μέσο για να πνίξει κάθε αντίσταση (όπως, τη χρήση των… καταργημένων ΜΑΤ κατά διαδηλώσεων, το πογκρόμ της ποινικοποίησης των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, προκειμένου να «χτυπήσει» την απεργία και πάει λέγοντας.
Δηκτικό, επίσης, είναι το σχόλιο των Generation 400 ως απάντηση στα σχέδια της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την ανεργία και την εργασιακή ζούγκλα μέσω τέτοιων «αναπτυξιακών» μεθόδων: «Μην κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας. Εσείς συνεχίζετε να θεσμοθετείτε και να νομιμοποιείτε την συνεχή υποταγή στις δεσμεύσεις που πηγάζουν από τα μνημόνια και την εργασιακή ζούγκλα. Μην απευθύνεστε λοιπόν μαζικά στο νέο κόσμο που έχει απογοητευτεί από το δυσμενές καθεστώς στην αγορά εργασίας με τέτοιες προτάσεις. Μην τις παρουσιάζετε ως την απάντηση στην ανεργία και το brain drain. Γιατί δεν είναι. Μην μιλάτε σαν εξωτερικός παρατηρητής ως προς την αγορά εργασίας, λες και δεν μπορείτε να επέμβετε για να αλλάξετε τα πράγματα, λες και δεν είστε κυβέρνηση. Γιατί αυτό είναι τουλάχιστον προκλητικό.
»Η αγορά εργασίας είναι ζούγκλα. Το σημερινό κατάντημα όμως είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πραγμάτων που και η τωρινή κυβέρνηση και άλλοι μαζί έχουν ψηφίσει και εφαρμόζουν. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν ευθύνες απέναντι ειδικά στην γενιά των ανθρώπων που μπαίνει τώρα ή έχει λίγα χρόνια στην αγορά εργασίας. Ευθύνες της τωρινής κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης που «οδύρεται» για την «γενιά των 360 ευρώ», την ίδια στιγμή που μαζί με την κυβέρνηση βαράει το ίδιο βιολί: Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος και αθλιότητα».
Και τι τελικά είναι ΚΑΛΟ και όχι Κ.ΑΛ.Ο.; «Δεν είναι πάντως ούτε το εφικτό, για να μην χαλάσουμε τις διαθέσεις των δανειστών, ούτε το ενδεδειγμένο για να σας λένε μπράβο οι διάφοροι τεχνοκράτες που σας επισκέπτονται στα γραφεία της κυβέρνησης. Δεν είναι το τί μπορεί να ψευτογίνει μέσα στα μνημόνια. Δεν είναι το πώς μπορεί να την περνάνε καλύτερα κάποιες εκατοντάδες κόσμου. Δεν είναι οι διάφορες εκδοχές του από το “ολότελα καλή και η Παναγιώταινα”. Είναι το να μπορούμε όλοι και όλες εμείς να εργαζόμαστε και να μπορούμε να ζήσουμε από αυτό. Με μισθό, δικαιώματα, αξιοπρέπεια. Αυτό είναι… ΚΑΛΟ!»
