Οι τελευταίες αποφάσεις της δικαιοσύνης για τις απολύσεις των εργαζομένων, την μη καταβολή δεδουλευμένων και την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της επίσχεσης εργασίας (αφού η μη καταβολή δεδουλευμένων δεν θεωρείται βλαπτική μεταβολή και η άσκηση αυτού του δικαιώματος θεωρείται οικειοθελής αποχώρηση) δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία. Αντιθέτως, συνιστούν διαχρονική επιλογή, αφού με αντίστοιχες αποφάσεις έχουν αντιμετωπιστεί οι διεκδικήσεις και οι αγώνες των εργαζομένων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αποφάσεις των δικαστηρίων απέναντι στις απεργίες των εργαζομένων που στην συντριπτική πλειονότητά τους χαρακτηρίζονται ως παράνομες και καταχρηστικές, καθώς και οι εισαγγελικές παρεμβάσεις στην άσκηση του δικαιώματος της απεργίας, με μεθόδους Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας, όπως έγινε στην πρόσφατη απεργία της ΠΟΕ – ΟΤΑ. Κατά συνέπεια, δεν μας εκπλήσσουν και οι αποφάσεις της για ζητήματα που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως είναι και η περίπτωση της Ηριάννας.
Η δικαιοσύνη αυτή επιδιώκει με τις αποφάσεις της τη διατήρηση του αστικού συστήματος και τη διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στηριζόμενη σε ένα νομοθετικό πλαίσιο που στοχεύει στην αναπαραγωγή αυτού του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Το εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι απέναντι σε αυτές τις αποφάσεις εμφανίζονται να ασκούν κριτική κυβερνητικοί παράγοντες που με τις πολιτικές τους επιλογές έχουν βάλει για τα καλά το χεράκι τους για να ξεχαρβαλωθεί ότι είχε απομείνει από το εργατικό δίκαιο.
Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ και κυβερνητικοί βουλευτές, αφού προσχώρησαν στο μνημονιακό στρατόπεδο και ανέτρεψαν και τα τελευταία αναχώματα που υπήρχαν στο εργατικό δίκαιο, δηλώνουν έκπληκτοι με αυτές τις αποφάσεις. Είναι οι ίδιοι που έχουν βάλει «στο ψυγείο» τις συλλογικές συμβάσεις, που έχουν «κατακρεουργήσει» τους μισθούς, τις συντάξεις και τα ασφαλιστικά δικαιώματα, που διατηρούν και διευρύνουν την μαύρη και ελαστική εργασία και συνεχίζουν το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους.
Όσο, λοιπόν, δεν ανατρέπονται αυτές οι αντεργατικές πολιτικές, όσο τα μνημόνια είναι παρόντα, όσο τα εργατικά δικαιώματα είναι είδος προς εξαφάνιση, όσο δεν ανοίγει ο δρόμος για την υπέρβαση αυτής κατάστασης και για την κατάργηση του εκμεταλλευτικού συστήματος, όλο το πολιτικό και δικαιακό σύστημα θα κινείται με στόχο την αναπαραγωγή του αστικού σχηματισμού.
Οι εργαζόμενοι αντί να παρακολουθούν αποσβολωμένοι αυτές τις εξελίξεις πρέπει να βγουν στο προσκήνιο και με τους αγώνες τους να ανοίξουν δρόμους υπέρβασης αυτής της κατάστασης με πρώτο μέλημα την επαναφορά των εργατικών δικαιωμάτων και τελικό στόχο την πολιτική και οικονομική τους χειραφέτηση.
Σχετικές αναρτήσεις:
-
Α.Π.: Επίσχεση εργασίας ίσον με… σιωπηρή δήλωση βούλησης του εργαζόμενου να λύσει τη σύμβασή του
-
H 11/2017 απόφαση του Αρείου Πάγου που έκρινε συνταγματικό το 2ο μνημόνιο και τις απολύσεις στα ΚΤΕΛ
-
Νόμιμη η πρόσβαση των εργοδοτών στους Η/Υ των υπαλλήλων κατά τον Άρειο Πάγο
