Ενεργές πολιτικές για μείωση της ανεργίας αντί για συνεχή μείωση των συντάξεων ως μέσο για την αντιμετώπιση του ασφαλιστικού προβλήματος της χώρας προτείνει ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Σάββας Ρομπόλης. Η μείωση της ανεργίας κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες έως το 2027 θα οδηγούσε σε αύξηση των εσόδων του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης κατά 800 εκατ. ευρώ κατά μέσο όρο τον χρόνο, καθιστώντας εφικτή την αποτροπή των νέων μειώσεων των συντάξεων μέσω της περικοπής στις προσωπικές διαφορές το 2019.
Σύμφωνα με μελέτη των καθηγητών Σάββα Ρομπόλη και Βασίλη Μπέτση (υποψήφιου διδάκτορα του Παντείου Πανεπιστημίου), εφόσον η ανεργία περιοριζόταν κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες – από το 23,5% που είναι σήμερα μέχρι το 2027 – θα δημιουργούνταν 500.000 θέσεις πλήρους και σταθερής απασχόλησης, και ως εκ τούτου τα έσοδα του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης θα μπορούσαν να αυξηθούν κατά 800 εκατ. ευρώ κατά μέσο όρο τον χρόνο.
«Δεν είναι δυνατόν να λαμβάνονται μόνιμα και ισοπεδωτικά μέτρα περικοπών στις συντάξεις για συγκυριακούς λόγους και να μην συνυπολογίζονται οι απώλειες εσόδων που προκάλεσε η παρέμβαση» σημειώνει ο Σ. Ρομπόλης.
Σχέδιο εκκίνησης
Ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου επισημαίνει πως αν εφαρμοζόταν μια στοχευμένη πολιτική το 2018 γενναίας χρηματοδότησης της απασχόλησης με ένα δισ. ευρώ κυρίως σε επιδοτούμενες θέσεις εργασίας, πέραν της πρόσθετης απασχόλησης που θα δημιουργούσε η διαδικασία ανάπτυξης της οικονομίας, θα δημιουργούνταν 200.000 επιπλέον θέσεις εργασίας, με αποτέλεσμα τα έσοδα του ΕΦΚΑ να αυξηθούν κατά 500 εκατ. ευρώ.
Έτσι θα καλυπτόταν ήδη από τον πρώτο χρόνο το μισό προϋπολογισθέν έλλειμμα του Ασφαλιστικού για το 2017, πέραν των πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων στην οικονομία από τις νέες επιπλέον θέσεις εργασίας. Βασική προϋπόθεση για την επίτευξη αυτής της προοπτικής -επισημαίνει ο Σ. Ρομπόλης- αποτελεί ο σχεδιασμός και η υλοποίηση ενός αναπτυξιακού σχεδίου εκκίνησης της οικονομίας και στήριξης του στόχου της μείωσης της ανεργίας (για 15% περίπου το 2027).
Οι νέες περικοπές στις κύριες συντάξεις μέσω του επανακαθορισμού αυτών, με βάση τα νέα-μειωμένα ποσοστά αναπλήρωσης γίνεται με στόχο τη μείωση της κρατικής συμμετοχής στη χρηματοδότηση του Ασφαλιστικού.
Λάθη του ΔΝΤ
Στη μελέτη σημειώνεται ότι το ΔΝΤ θεωρεί λανθασμένα ως έλλειμμα της κοινωνικής ασφάλισης τη διαφορά εσόδων που προκύπτουν μόνο από τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών, χωρίς την τριμερή χρηματοδότηση και την κρατική επιχορήγηση, καθώς και των δαπανών.
Αντίθετα, τονίζουν οι ειδικοί, το έλλειμμα της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της ΕΕ είναι η διαφορά εσόδων -που προκύπτει από τις εισφορές εργαζομένων, εργοδοτών αλλά και τη συμμετοχή του κρατικού προϋπολογισμού στο πλαίσιο της τριμερούς χρηματοδότησης- και των δαπανών.
Το έλλειμμα αυτό που καλύπτει η κρατική επιχορήγηση στην Ελλάδα το 2016 ήταν 5% του ΑΕΠ – 8,7 δισ. ευρώ (ΑΕΠ 173,4 δισ. ευρώ το 2016) και όχι 11% του ΑΕΠ (19 δισ. ευρώ), όπως ισχυρίζεται το ΔΝΤ.
Η ευελιξία της απασχόλησης αποκρύπτει
την ανεργία και αυξάνει τις ανισότητες
Οι δύο καθηγητές σε άλλη μελέτη περιγράφουν την εικόνα της αγοράς εργασίας η οποία δείχνει τα εξής (εδώ για τη σχετική ανάρτηση).
– Η μερική απασχόληση αποτελεί, κατά το 2016, το 50,3% των νέων προσλήψεων.
– Η ανασφάλιστη εργασία αφορά έναν στους 5 εργαζομένους (500.000 άτομα).
– 300.000 εργαζόμενοι, ενώ στην πραγματικότητα απασχολούνται ως μισθωτοί, στην πράξη απασχολούνται ως αυτοαπασχολούμενοι.
– 200.000 άτομα, ενώ εργάζονται 8 ώρες, καταχωρίζονται ως μερικά απασχολούμενοι.
– 38% των εργαζομένων έχουν αποδοχές χαμηλότερες από τον κατώτατο μισθό.
