Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ολοκληρώνει σε μερικές ημέρες τη μνημονιακή μετάλλαξή της. Υλοποιώντας τη συμφωνία της δεύτερης αξιολόγησης, φέρνει στη Βουλή ένα νέο, το 4ο κατά σειρά, σκληρό Μνημόνιο καθώς και ένα πακέτο 140 μέτρων που ως Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο, θα δεσμεύσει τη χώρα μέχρι το 2021 και βλέπουμε…
Παρά τη στοχευμένη επικοινωνιακή αντεπίθεση της κυβέρνησης, η δημοσιοποίηση των μέτρων που στοιχειοθετούν τον κύριο κορμό του 4ου Μνημονίου, δείχνει ότι πρόκειται για ένα δυσβάσταχτο, αντιλαϊκό και αντικοινωνικό πακέτο αντιδραστικής και νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Το θεσμικό ξήλωμα εργασιακών και θεσμικών ρυθμίσεων συνεχίζεται, τα βάρη εξακολουθούν να φορτώνονται με συνεπή ταξική μεροληψία στις πλάτες εργαζομένων και συνταξιούχων, ενώ τα πολυθρύλητα “αντίμετρα”, είναι υπό την αίρεση επίτευξης υπερ-πλεονασμάτων άνω του 3,7% του ΑΕΠ και της ομόφωνης έγκρισης από τους δανειστές ακόμη και μετά την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, ενώ λειτουργούν ουσιαστικά ως μηχανισμός αναδιανομής εισοδήματος και φτώχειας εντός της εργατικής τάξης. Καταρρέει, επιπλέον, η κυβερνητική αφήγηση περί “ουδέτερης δημοσιονομικά συμφωνίας”, στο βαθμό που ο περιβόητος δημοσιονομικός κόφτης προφανώς μένει σε ισχύ, ώστε να «εξασφαλίζει» τα συμφωνημένα πλεονάσματα. Πλέον αυτού, προβλέπονται δημοσιονομικά μέτρα ύψους 447 εκ. € για το 2018.
Τα μέτρα που θίγουν βάναυσα εργαζόμενους, συνταξιούχους και την κοινωνία
-
Τα πρώτα μεγάλα θύματα του 4ου Μνημονίου θα είναι περίπου 1,1 εκ. συνταξιούχοι. Συμφωνήθηκε από 1.1.2019 η μείωση κατά 18% των κύριων άνω των 700€ αλλά και των επικουρικών συντάξεων. Στις δεύτερες μπαίνει μαχαίρι, ώστε να «βγει» ο λογαριασμός της μείωσης της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1% του ΑΕΠ χωρίς να διαγραφεί ολόκληρη η προσωπική διαφορά των επανυπολογισμένων κύριων συντάξεων, προφανώς για λόγους επικοινωνιακής διαχείρισης των συνεπειών που θα επιφέρει το μέτρο στη διαβίωση και την αξιοπρέπεια των συνταξιούχων, ειδικά αν ληφθεί υπόψη και το ιδιαίτερο ειδικό βάρος της σύνταξης στη γενικότερη οικονομική δραστηριότητα στη χώρα μας. Η κυβέρνηση κάνει λόγο για μεσοσταθμική μείωση 9%. Η πραγματικότητα, όμως, θα είναι οδυνηρή, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των θιγόμενων θα χάσει εισόδημα της τάξης μέχρι 2 περίπου συντάξεων ετησίως! Την ίδια στιγμή, που σε όρους στοιχειώδους πολιτικής οικονομίας, τα υφεσιακά μέτρα είναι αυτά που υπονομεύουν τη βιωσιμότητα και την προοπτική του ασφαλιστικού συστήματος, σε συνδυασμό με την υψηλή ανεργία, την ελαστική, εκ περιτροπής ή «μαύρη» εργασία, που τείνει να γίνει ο κανόνας.
-
Στο επίπεδο της φορολογίας, από 1.1.2020 (ή το 2019 αν δεν πιαστούν οι στόχοι) η έκπτωση φόρου μειώνεται από τα 1.900 ευρώ που είναι σήμερα στα 1.250 ευρώ. Θα μειωθεί, επιπλέον, το αφορολόγητο από τα 8.636 ευρώ στα 5.681 ευρώ. Προκύπτει άμεσα βαριά φορολογική επιβάρυνση για το σύνολο της μισθωτής εργασίας, στο βαθμό που το νέο αφορολόγητο αντιστοιχεί σε μηνιαίο μισθό 405€. Η παρακράτηση φόρου στο μισθό θα αυξηθεί κατά τουλάχιστον 50€ μηνιαίως, αν συνυπολογιστεί και η κατάργηση της σχετικής έκπτωσης (σήμερα 1,5%). Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ψευδώς, ότι η επιβάρυνση αυτή θα αποσβεστεί με τη μείωση κατά 2% του φορολογικού συντελεστή (την ίδια ώρα που για τις επιχειρήσεις προωθείται μείωση κατά 3%) και την κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης για εισοδήματα κάτω των 30 χιλ. €. Αυτά, ωστόσο, θα ισχύσουν μόνο εφόσον πιαστεί ο στόχος τους πλεονάσματος. Ενώ πάει περίπατο και η πολυθρύλητη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
-
Για τα εργασιακά ζητήματα, η πολυδιαφημισμένη «μάχη για τις Κλαδικές Συμβάσεις» κατέληξε στην επέκταση του διαλυτικού υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου, όπως ορίστηκε από τα πρώτα μνημόνια. Η νομοθέτηση της συρροής και της επεκτασιμότητας μεταφέρονται χρονικά στο απώτερο μέλλον μετά τη λήξη του προγράμματος. Διατηρούνται, συνεπώς, αν δεν μεγεθύνονται, τα εμπόδια στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, που έχουν οδηγήσει στον αφανισμό των Κλαδικών ΣΣΕ, οι οποίες πλέον μετρούνται πλέον στα δάχτυλα του ενός χεριού.
-
Σε ότι αφορά τις ομαδικές απολύσεις, μπορεί να μην αυξάνεται το μηνιαίο όριό τους (5%), θα νομοθετηθεί όμως η άρση της υποχρεωτικής έγκρισής τους από το αρμόδιο Υπουργείο, ενώ η εποπτεία της διαδικασίας ανατίθεται στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, ωστόσο με ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο 90 ημερών, εντός του οποίου αν δεν υπάρξει συμφωνία των μερών, οι απολύσεις μπορούν να προχωρήσουν μονομερώς! Επιβεβαιώνεται, συνεπώς, η εκτίμησή μας στην ανακοίνωση αρ.2/17, ότι η προδιαγραφόμενη νέα σημαντική μείωση των θέσεων εργασίας στον κλάδο μας, λόγω της αυτοματοποίησης-ψηφιοποίησης της τραπεζικής εργασίας “δεν θα έχει καθόλου ‘βελούδινο χαρακτήρα’, όπως επιμένουν κάποιοι να βαφτίζουν τις εθελούσιες”, αλλά θα γίνει υπό τη βίαιη απειλή ή και την πρακτική εφαρμογή των νομιμοποιημένων πια ομαδικών απολύσεων.
-
Θίγεται, επίσης, η δυνατότητα των πρωτοβάθμιων σωματείων να αντιδρούν αγωνιστικά (όπως πρόσφατα έγινε στην ΕΤΕ και την Αττικής για παράδειγμα έστω και με τις από πλευράς μας ενστάσεις για την τακτική και τις μορφές αγώνα), στο βαθμό που θα απαιτείται πλέον να συμφωνεί το 50% των μελών για την προκήρυξη απεργίας. Κάτι που με την παρούσα πανελλαδική συγκρότηση των σωματείων του κλάδου, είναι πρακτικά εξαιρετικά δύσκολο. Υπόνοιες αφήνονται επίσης για την προστασία της συνδικαλιστικής δράσης από τις εργοδοτικές διώξεις, όπως προβλέπεται από τον Ν.1264/82, ο οποίος κατά την κυβέρνηση χρειάζεται “εκσυγχρονισμό”.
-
Κομβικής σημασίας είναι και η απελευθέρωση της λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων για ΟΛΕΣ τις Κυριακές από Μάιο μέχρι και Οκτώβριο στις χαρακτηρισμένες ως “τουριστικές περιοχές”, στις οποίες θα ενταχθεί η Αθήνα, η παραλιακή ζώνη της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, όπως και άλλες περιοχές της χώρας. Πέρα από την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στο εμπόριο, αλλά και τις οδυνηρές κοινωνικές συνέπειες του μέτρου αυτού, από το οποίο επωφελούνται αποκλειστικά οι μεγάλοι εμπορικοί όμιλοι, η εξέλιξη αφορά κι εμάς ως τραπεζοϋπαλλήλους. Διότι η διεύρυνση της εμπορικής λειτουργίας θα σημάνει σε επόμενη στάδιο την πίεση για διεύρυνση της παροχής υπηρεσιών, συνεπώς και της λειτουργίας τραπεζών.
-
Στο επίπεδο των ιδιωτικοποιήσεων, επιταχύνεται η διαδικασία βίαιων ιδιωτικοποιήσεων σε ότι απέμεινε. Με μοντέλο το δήθεν «επιτυχημένο» παράδειγμα ξεπουλήματος των αεροδρομίων, που έφτασε μέχρι το σημείο να προκαλέσει την παρέμβαση του Ευρωκοινοβουλίου. Πρώτη στο στόχαστρο θα είναι η ΔΕΗ, ενώ μάχη θα δοθεί για την υπεράσπιση του δημόσιου αγαθού του νερού, καθότι είτε μέσω ΤΑΙΠΕΔ, είτε μέσω ΕΔΗΣ, ιδιωτικά χέρια θα αποκτήσουν τον έλεγχο των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ.
-
Προωθείται, τέλος, η πλήρης εφαρμογή του εξωδικαστικού συμβιβασμού, με θεσμοθέτηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, κάτι που θα διευκολύνει και επιταχύνει τις διαδικασίες υφαρπαγής υπέγγυων κατοικιών λαϊκών νοικοκυριών. Κι εδώ, το τραπεζοϋπαλληλικό κίνημα θα πρέπει με κάθε τρόπο να σταθεί στην εμπροσθοφυλακή της υπεράσπισης του λαϊκού και κοινωνικού δικαιώματος στην κατοικία, αντί να ενστερνίζεται τις αναλύσεις τραπεζιτών-κυβέρνησης-δανειστών για “στρατηγικούς κακοπληρωτές”, οι οποίοι όσοι υπάρχουν, είναι γνωστοί με ονοματεπώνυμο.
Να πιάσουμε το νήμα από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις 2010-2012
Είναι πρόσφατη η συλλογική εμπειρία αντίστασης, όπως εκφράστηκε στους συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς αγώνες της διετίας 2012-2012. Εμπειρία που συσσώρευσε συνείδηση πλατιάς αντίστασης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ειδικά όπως αυτές κωδικοποιούνται θεσμικά μέσα από τα Μνημόνια. Αγώνες, που συσπείρωσαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενων, ανέργων, συνταξιούχων, επαγγελματιών, σε μεγάλες κινητοποιήσεις, που είχαν ως αποτέλεσμα πολιτικές εξελίξεις, έστω κι αν οι όποιες ελπίδες καλλιεργήθηκαν, προδόθηκαν με το χειρότερο τρόπο.
Την εμπειρία αυτή, δυστυχώς, δεν κεφαλαιοποιούν κινηματικά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού, κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού. Μένουν εγκλωβισμένοι σε μια αμήχανη αποτύπωση μιας μονόδρομης πραγματικότητας, και αρνούνται να δεχτούν, ότι η πραγματική υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων και διεκδικήσεων βρίσκεται σε μια πορεία ρήξης με τα Μνημόνια, με τις κυβερνήσεις που τα υπηρετούν, αλλά και τις υπερεθνικές εξαρτήσεις της χώρας. Αρνούνται να θέσουν στην δράση και την ατζέντα των συνδικάτων την παραγωγή ΚΑΙ πολιτικών θέσεων – διεκδικήσεων, οι οποίες θα εμπνεύσουν προοπτική στους αγώνες των εργαζομένων.
Για το λόγο αυτό, κάτω και από τη νέα συγκυρία, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι που καλούνται να βάλουν τις βάσεις για μια νέα και δυναμική αντίσταση στη συνεχιζόμενη επίθεση με τα νέα και παλιά Μνημόνια, στην κοινωνική αδικία που διαιωνίζεται με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ιδιαίτερα εμείς ως τραπεζοϋπάλληλοι, καλούμαστε με τους αγώνες μας να απαντήσουμε και στο απειλητικό μέλλον που διαμορφώνεται για το επάγγελμά μας, λόγω των λαθεμένων πολιτικών που δεν επιτρέπουν ακόμη στα τραπεζικό σύστημα να ισορροπήσει, της διαρκούς συρρίκνωσης της τραπεζικής εργασίας, του κινδύνου για νέα απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας στον κλάδο.
Την 17η Μάη να ξαναπιάσουμε το νήμα των μεγάλων, μαζικών και δυναμικών κινητοποιήσεων. Να σηκώσουμε το κεφάλι απέναντι στα Μνημόνια και σε όσους, με βαριά ή ελαφριά καρδιά, τα υπερασπίζονται. Να διεκδικήσουμε τράπεζες υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο. Να ξαναδώσουμε τη μάχη για αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη, για το ίδιο το δικαίωμα στην εργασία.
Το Συνδικαλιστικό ΔΙΚΤΥΟ Εργαζομένων στις Τράπεζες καλεί
ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ
Προσυγκέντρωση των συνδικαλιστικών δυνάμεων από τον κλάδο μας που συσπειρώνονται στο “ΔΙΚΤΥΟ” στην Αθήνα στις 10.30πμ. στη συμβολή των οδών Πατησίων & Πανεπιστημίου. Στη Θεσσαλονίκη, στη συμβολή των οδών Φιλίππου & Αγνώστου Στρατιώτου, ώρα 10πμ.