Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι που βιώνουν τη μεγαλύτερη ανεργία των μεταπολεμικών χρόνων, ασφαλώς και πρέπει να τιμήσουν την Πρωτομαγιά και τους νεκρούς της εξέγερσης του 1886 στο Σικάγο. Από την αιματηρή αυτή εξέγερση κερδήθηκε το 8ωρο. Όμως περισσότερο σήμερα ο κόσμος της εργασίας καλείται και επιβάλλεται να στοχαστεί για την παραπέρα πορεία του από τη συντριβή των κατακτήσεών του εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και από τις απανωτές ήττες του. 8ωρο, συλλογικές συμβάσεις, δώρα, εργασιακά δικαιώματα έγιναν παρανάλωμα πυρός από το σύστημα που αισθάνεται παντοδύναμο πλέον, γιατί δεν υπάρχει και δεν αισθάνεται καμία απειλή.
Επί 7 χρόνια όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις φορτώνουν την οικονομική κρίση σε βάρος των εργαζομένων και συνταξιούχων. Με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών δεν έγινε καμία συσπείρωση όλων των εργαζομένων και συνταξιούχων για ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής της Ε.Ε και του ΔΝΤ, που επιβάλλεται με τη σύμπραξη όλων των κυβερνήσεων. Αντίθετα με την τακτική τους διέσυραν κάθε απεργιακή κινητοποίηση και «πέτυχαν» τη μέγιστη αποσυσπείρωση των εργαζομένων. Τα αποτελέσματα είναι ολέθρια για τους εργαζόμενους και συνταξιούχους. Όχι μόνο έχουν επιστρέψει στον εργασιακό Μεσαίωνα, αλλά και έχουν απολέσει κάθε ελπίδα για ανατροπή αυτής της πολιτικής. Τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχει η κυβέρνηση Σύριζα -ΑΝΕΛ που εφάρμοσε τα προηγούμενα μνημόνια και ψήφισε νέο ( το 3ο μνημόνιο) και επί πλέον- συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ- προσπαθεί να περάσει την αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από τη φτωχοποίηση του λαού, για να επέλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη με πακιστανοποίηση μισθών και συντάξεων.
Οι νέες μειώσεις των συντάξεων με την περικοπή της προσωπικής διαφοράς και τη μείωση του αφορολόγητου- όπως προβλέπεται από το ν. 4387/2016 του Κατρούγκαλου- που θα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή για ψήφιση στα πλαίσια της νέας αξιολόγησης, ολοκληρώνουν την εξαθλίωση των συνταξιούχων και οδηγούνται σαν πρόβατο σε σφαγή στις εργασιακές συνθήκες του 19ου αιώνα.
Εμείς οι συνταξιούχοι είμαστε για το σύστημα τροχοπέδη για την ανάπτυξη, για τη λειτουργία του κράτους, για τις επενδύσεις. Οι κοινωνικές δαπάνες για δημόσια υγεία και παιδεία δε χωράνε στην παγκοσμιοποιημένη ανταγωνιστική οικονομία. Το μέλλον απαιτεί σύγχρονη δουλεία με μισθούς 300 € και συντάξεις πείνας. Η κατάργηση των συντάξεων χηρείας από το ν. Κατρούγκαλου δεν έγινε τυχαία.
Αν δεν αντιδράσουμε τώρα, αν δεν κατέβουμε όλοι στους δρόμους, αν δε διεκδικήσουμε εδώ και τώρα την ανατροπή αυτής της πολιτικής, δεν έχουμε καμία ελπίδα να επιβιώσουμε. Παρά τις ενστάσεις μας για το Μωσαϊκό των συγκεντρώσεων και για τη μη συσπείρωση όλων των εργαζομένων και των συνταξιούχων με ευθύνη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, δεν έχουμε άλλη διέξοδο, παρά να διεκδικήσουμε τους κόπους μιας ζωής στους δρόμους. Αν βρεθούμε όλοι στους δρόμους, θα καταρρεύσουν και η κυβέρνηση και η πολιτική των μνημονίων της Ε.Ε και ΔΝΤ σα χάρτινος πύργος. Καμία πολιτική μέχρι τώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την οργή των εργαζομένων και συνταξιούχων. Είμαστε πιο πολλοί και επομένως μπορούμε να απαιτήσουμε όχι μόνο τα κλεμμένα , αλλά και να καθορίσουμε την ατζέντα της επόμενης ημέρας.
Το Δ. Σ της ΠΕΣΕΚ καλεί όλους τους συνταξιούχους εκπαιδευτικούς σε προσυγκέντρωση στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, Δευτέρα 1η Μαΐου, ώρα 11.00.
Για να ανακτήσουμε την ελπίδα.
Για την ανατροπή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Για να δείξουμε ότι δεν υπάρχουν σωτήρες.
Και ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος που δε θα τον περπατήσουμε εμείς.