Η Εργατική Πρωτομαγιά έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση και την απαλλαγή των εργαζομένων από τα δεσμά της εκμετάλλευσης συνεχίζεται αδιάκοπα. Ο αγώνας των εργατών του Σικάγο για την καθιέρωση του 8ωρου αποκτά ξανά νόημα, αφού το κεφάλαιο σε παγκόσμιο επίπεδο επιχειρεί να ανατρέψει ότι κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες τον προηγούμενο αιώνα.
Στο όνομα της ανάπτυξης και της έντασης της κερδοφορίας, επιχειρείται σε παγκόσμιο επίπεδο η εδραίωση φτηνής και ελαστικής εργασίας, ο περιορισμός των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, από την καταστολή και την τρομοκρατία μέχρι και τις ανοιχτές πολεμικές και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Στην ευρύτερη περιοχή, οι επεμβάσεις αυτές εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους και οδηγούν εκατομμύρια εργαζόμενους στην προσφυγιά και τη μετανάστευση. Γι αυτό και η πάλη για την ανάπτυξη ενός μαζικού φιλειρηνικού, αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος είναι άμεσης προτεραιότητας ζήτημα για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Στη χώρα μας, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι γυναίκες και οι νέοι «πλήρωσαν» και «πληρώνουν» πολύ σκληρά τις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας, που μας βύθισαν στην οικονομική ύφεση, με την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση που έχει πάρει τα χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης. Ο παρατεταμένος αγώνας των εργαζομένων και του λαού μας, ενάντια σε αυτές τις πολιτικές και οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν, προδόθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, σε συνέχεια και με περαιτέρω επέκταση της σκληρής πολιτικής των 2 πρώτων Μνημονίων.
Τα νέα σκληρά μνημονιακά μέτρα και η αναγκαία απάντηση του κινήματος
Αυτές τις ημέρες, μετά και τη «Συμφωνία της Μάλτας», η κυβέρνηση σε σύμπνοια με τους δανειστές, ετοιμάζεται για το τελειωτικό χτύπημα σε όσα εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει. Η νέα συμφωνία, που συνοδεύεται από ένα 4ο Μνημόνιο, έρχεται να περικόψει εκ νέου τις συντάξεις, να φοροληστέψει και άλλο τους εργαζόμενους μέσω της μείωσης του αφορολόγητου, να διατηρήσει το πετσοκομμένο νομοθετικό πλαίσιο για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), να ξεπουλήσει δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, ακόμη και το νερό, και να περιορίσει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες. Και όλα αυτά ενώ η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, η ελαστική απασχόληση και η «μαύρη» εργασία κυριαρχούν, οι μισθοί και τα δικαιώματα των εργαζομένων υποβαθμίζονται συνεχώς.
Την ίδια ώρα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΟΤΟΕ, ακολουθούν το δρόμο που έχουν μάθει καλά, της “εργασιακής ειρήνης” και τελικά της συνεννόησης με τις κυβερνήσεις και την εργοδοσία με στόχο επιμέρους “ρυθμίσεις”, ενώ έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο από τους αγώνες για την ουσιαστική υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων και την προσπάθεια συγκρότησης ενός πλατιού μετώπου αντίστασης στις πολιτικές που ολοένα και χειροτερεύουν. Πιστοί στην αντίληψη που εξέφρασαν και στο δημοψήφισμα του 2015, ότι τα Μνημόνια και οι “δεσμεύσεις” της χώρας προς τους θεσμούς είναι “μονόδρομος”, βάζουν στην ουσία πλάτη στο ευρωπαϊκό και εγχώριο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.
Η κατάσταση αυτή στο συνδικαλιστικό κίνημα θέτει σε όλες τις αγωνιστικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα το καθήκον της επαναθεμελίωσης των συνδικάτων, της ανάδειξης της αναγκαιότητας της συλλογικής δράσης και των εργατικών αγώνων για την υπεράσπιση των κατακτήσεων και τη διεκδίκηση των εργατικών δικαιωμάτων. Και ως Συνδικαλιστικό ΔΙΚΤΥΟ Εργαζομένων στις Τράπεζες είμαστε έτοιμοι να πάρουμε πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή, για να οργανωθούν “από τα κάτω” νέες δυναμικές αντιστάσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, να αποκρούσουμε τις επιθετικές ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, να δημιουργήσουμε νέες συνθήκες για την οριστική ανατροπή των Μνημονίων και όσων τα υπηρετούν.
Επικίνδυνο το μέλλον για τους τραπεζοϋπαλλήλους
Ανάγκη η οργανωμένη αγωνιστική εγρήγορση στον κλάδο μας
Πλάι στις γενικότερες διεκδικήσεις και με αφορμή έναν αγώνα που για εμάς ξεκινά την 1η Μάη και οφείλει να συνεχίσει εντεινόμενος, υπάρχει και η ατζέντα που αφορά τον κλάδο και την δουλειά μας.
Διότι οι τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις μπορεί να πέτυχαν την ολοκληρωτική εκχώρηση των τραπεζών στα χέρια ισχυρών ξένων funds ή/και στο στενό κορσέ του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, μπορεί να έστρωσαν το έδαφος για το κερδοσκοπικό παιχνίδι πάνω στα κόκκινα δάνεια με όρους ανεξέλεγκτους, δεν πέτυχαν όμως την ισορροπία του εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Οι όποιες κερδοφορίες στηρίζονται στη λογιστικοποίηση της πατέντας του… αναβαλλόμενου φόρου. Δεν υπάρχει ροή κεφαλαίων για την στήριξη της παραγωγικής οικονομίας. Ενώ διευρύνεται η διαμετρική αντίθεση ανάμεσα στις επιδιώξεις των τραπεζικών διοικήσεων και ιδιοκτησιών με τα συμφέροντα της κοινωνίας και την όποια προοπτική παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.
Στο προβληματικό αυτό πλαίσιο, και με το πρόσχημα της προσαρμογής στα πλάνα αναδιάρθρωσης, οι διοικήσεις των τραπεζών συνεχίζουν τις επιθέσεις ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα. Δεν φτάνει που μειώθηκαν κατά δεκάδες χιλιάδες οι τραπεζοϋπάλληλοι τα τελευταία χρόνια! Επιχειρούν, πλέον, εκβιαστικές απολύσεις (Τράπεζα Αττικής), συνεχίζουν να μην εφαρμόζουν ή να παρερμηνεύουν συμβατικές υποχρεώσεις, επιμένουν στο ξεχείλωμα του ωραρίου, επεκτείνουν την ελαστική απασχόληση σε βάρος της σταθερής εργασίας.
Η προοπτική που διαγράφεται είναι η περαιτέρω αυτοματοποίηση-ψηφιοποίηση της τραπεζικής εργασίας. Κάτι που σημαίνει για τα αμέσως επόμενα χρόνια μια νέα, σημαντική μείωση των θέσεων εργασίας στον κλάδο. Η οποία, τη φορά αυτή, δεν θα έχει καθόλου “βελούδινο χαρακτήρα”, όπως επιμένουν κάποιοι να βαφτίζουν τις εθελούσιες. Αυτό μαρτυρά και η πιεστική αξίωση των δανειστών, που γίνεται αποδεκτή από την κυβέρνηση, για άρση του υπουργικού βέτο στο ενδεχόμενο ομαδικών απολύσεων.
Ως τραπεζοϋπάλληλοι, συνεπώς, οφείλουμε να έχουμε πρωταγωνιστική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις που έρχονται. Συμμετοχή, που θα δημιουργήσει όρους μαζικής και αποτελεσματικής αντίστασης στο σκοτεινό μέλλον, που κάποιοι σχεδιάζουν για εμάς, χωρίς εμάς. Συμμετοχή, που θα δώσει ηχηρή απάντηση σε εργοδότες αλλά και συνδικαλιστικές ηγεσίες, που θεωρούν ότι δεν υπάρχει δυναμική στις απεργίες. Συμμετοχή, που θα θέσει ξανά στο προσκήνιο τα αιτήματα για εθνικοποίηση των τραπεζών με κοινωνικό έλεγχο, σεβασμό των συμβατικών και κανονιστικών διατάξεων που καθορίζουν τα δικαιώματά μας, οριστικό τέλος στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κατάργηση της ΠΥΣ αρ.6/2012 που πάγωσε την προβλεπόμενη από την Κλαδική ΣΣΕ μισθολογική ωρίμανση, δυναμική απόκρουση της προοπτικής περαιτέρω μείωσης των θέσεων εργασίας.
Το Συνδικαλιστικό ΔΙΚΤΥΟ Εργαζομένων στις Τράπεζες
καλεί ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ
ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ
-
ΑΘΗΝΑ: Προσυγκέντρωση ΔΙΚΤΥΟΥ, Πατησίων & Σολωμού, ώρα 10:30 π.μ.
-
ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Πασαλιμάνι, ώρα 10 π.μ., στη συγκέντρωση του Εργατικού Ταξικού Συντονισμού Πειραιά
-
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Εγνατία & Αγ. Σοφίας, ώρα 10 π.μ.