Ενώ χιλιάδες νέοι τρέχουν με μπλοκάκια για μια 2ωρη ή τρίωρη δουλειά, ενώ οι ελαστικές σχέσεις εργασίας είναι κανόνας, ενώ τα ΕΣΠΑ είναι ο προθάλαμος της εργασιακής ζούγκλας που περιμένει τους νέους, ενώ το υπουργείο Παιδείας πετάει στα σκουπίδια τους 20.000 διορισμούς που είχε υποσχεθεί για τα σχολικά έτη 2017-2018 και 2018-2019 και ανακοινώνει ότι «οι ισχύοντες δημοσιονομικοί περιορισμοί καθιστούν αδύνατο κατά το ανωτέρω χρονικό διάστημα το διορισμό μόνιμων εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση», οι κινητοποιήσεις που εξαγγέλλονται από το συνδικαλιστικό κίνημα είναι κατώτερες των περιστάσεων.
Αυτό υπογραμμίζει η ΠΕΣΕΚ, σημειώνοντας πως «οι συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί συμπαρίστανται ασφαλώς ολόψυχα στον αγώνα των αδιόριστων εκπαιδευτικών για μόνιμη και σταθερή δουλειά». Αλλά, «μια απλή συμπαράσταση δεν αρκεί», με το δεδομένο ότι η πολιτική της Ε.Ε και ΔΝΤ που εφαρμόζεται απαρέγκλιτα από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις έχει κονιορτοποιήσει εργασιακά δικαιώματα, συλλογικές συμβάσεις, μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά ταμεία- που πλήττονται από την ανεργία- και έχει ωθήσει σε αναγκαστική μετανάστευση πάνω από 400.000 νέους.
Για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, όπως επισημαίνει η ΠΕΣΕΚ, «δεν αρκούν ούτε επετειακές 24ωρες απεργίες, ούτε συλλαλητήρια που μετρούν τις δυνάμεις τους συνδικαλιστικά σωματεία και παρατάξεις. Απαιτείται συσπείρωση όλων των εργαζομένων , ανέργων, συνταξιούχων και παρατεταμένος αγώνας με αίτημα την ανατροπή αυτής της πολιτικής». Διαφορετικά, «δεν υπάρχει μέλλον για κανένα. Και πολύ περισσότερο για τους νέους, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας που βιώνουν την ανεργία ή την εργασιακή ζούγκλα του 19ου αιώνα».
