Από την Πέλα Συρίδου
Είμαι στη Eurobank 15 και πλέον χρόνια. Δεν προέρχομαι από άλλη Τράπεζα λόγω συγχώνευσης, δε γνώρισα άλλη “τραπεζική κουλτούρα” εκτός από αυτήν, παρά μόνο από το μπόλιασμα με συναδέλφους άλλων τραπεζών.
Ως εργαζόμενοι σε μία ιδιωτική τράπεζα λειτουργούσαμε μέσα σε ένα εργασιακό περιβάλλον το βασικό χαρακτηριστικό του οποίου ήταν ο ανταγωνισμός. “Αντιστάθμισμα” στα κεκτημένα δικαιώματα , υπήρξαν τα μπόνους, οι προαγωγές , οι μεταγραφές και η ταχύτητα με την οποία μπορούσε κάποιος σε ατομικό επίπεδο να τα κατακτήσει. Κυρίως η ταχύτητα. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η στρατιά των μεσαίων στελεχών και κάπως έτσι νομιμοποιήθηκε το ξεζούμισμα των χωρίς μέλλον(;) εργαζομένων.
Ο συνδικαλισμός ή αλλιώς το Σωματείο δεν αποτέλεσε ποτέ ζητούμενο. Η παρουσία του ήταν μόνο στις πανηγυρικές ανακοινώσεις για τις μεγάλες επιτυχίες του. Ουσιαστικά ήταν δίαυλος επικοινωνίας από πάνω προς τα κάτω και από την πάνω κατεύθυνση είχαμε ήδη αρκετή τροφοδότηση… Τα δε Σωματεία των συγχωνευμένων Τραπεζών κράτησαν την “αυτοτέλειά” τους, δεν τους συναντήσαμε ούτε μας συνάντησαν ποτέ στα τόσα χρόνια κοινής εργασιακής πορείας μας.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, υπήρχαν πάντα άνθρωποι με ικανότητες και φιλοδοξίες υγιείς, με γνώσεις και φρέσκες ιδέες. Μπορεί το γενικότερο κλίμα να μην το ευνοούσε , αλλά κάποιοι βάλαμε την ομαδικότητα και την ανθρωπιά στεγανό για να κάνουμε τον εργασιακό χώρο λειτουργικό, να αντεπεξέλθουμε στις αδυναμίες του συστήματος και να ικανοποιήσουμε όχι μόνο τις ζωτικές ανάγκες της επιβίωσης, αλλά να εξισορροπήσουμε τις απαιτήσεις της δουλειάς με τη ζωή μας. Συνάδελφοι προερχόμενοι από τις συγχωνευμένες τράπεζες προσέθεσαν τα ποιοτικά επαγγελματικά χαρακτηριστικά τους, τραπεζική αντίληψη, τη διάθεση να επικοινωνήσουν τη γνώση τους, και γενικότερα μια διαφορετική εργασιακή , πιο ανθρώπινη, κουλτούρα.
Οι συγχωνεύσεις από τη μια και η αναδιοργανώσεις / εθελούσιες από την άλλη στον τραπεζικό τομέα δημιούργησαν μία κοινή συνισταμένη για όλους εμάς που κινούμαστε σήμερα στον ίδιο χώρο, κι ας προερχόμαστε από διαφορετικές εταιρικές κουλτούρες : δεν αναγνωρίζουμε το εργασιακό πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε, υπάρχει σύγχυση για το αξιακό σύστημα που το περιβάλλει, δεν ξέρουμε με ποιους όρους και ΑΝ αυτό το πλαίσιο θέλει να μας ενσωματώσει.
Ωστόσο, το εργασιακό περιβάλλον είναι ιστός και οφείλουμε όλοι μας να συμβάλλουμε ώστε να κρατηθεί υγιής, προκειμένου να συνεχίσουμε να υπάρχουμε μέσα σε αυτόν. Είναι περισσότερο επιβεβλημένο από ποτέ να έχουμε συναίσθηση της πραγματικότητας που παγιώνεται. Της πραγματικότητας που επικαλείται ένστικτα αυτοσυντήρησης. Της πραγματικότητας που απευθύνεται στον καθένα ατομικά. Του εργαζόμενου που έχει συνδέσει την επάρκεια του και την ύπαρξή του με την αποτυχία του διπλανού του, του συνάδελφου του. Αυτή η πραγματικότητα όμως ούτε λειτουργεί, ούτε εγγυάται, ούτε αντέχεται.
Θεωρώ ότι στη γενικότερη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε δεν δοκιμάζεται απλώς η αντοχή του καθενός μας, αλλά διαμορφώνεται η συνθήκη εργασίας και ζωής που θα γνωρίσει η επόμενη γενιά εργαζομένων ως “κανονική”. Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε ενημερωμένοι για τα θέματα που μας αφορούν, να υπερασπιζόμαστε την αξία και τα δικαιώματά μας, να σεβόμαστε το διπλανό μας, να ζητάμε την συνεχή επιμόρφωση και εξέλιξή μας, κοινώς να εργαζόμαστε αξιοπρεπώς.
Η Πέλα Συρίδου είναι υποψηφία της «Κίνησης», στις εκλογές που θα πραγματοποιηθούν, στις 2-6 Νοεμβρίου, για την ανάδειξη του νέου Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και των αντιπροσώπων για το συνέδριο της ΟΤΟΕ και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας.
