Από το Στέλιο Αναγνωστόπουλο
Στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο βρέθηκα το 2009, στην κεντρική υπηρεσία της Πεσμαζόγλου τότε, στις κεντροποιημένες υπηρεσίες της Νέας Ιωνίας σήμερα. Ο κοινωνικός του χαρακτήρας είχε ήδη αλλοιωθεί οριστικά μετά την μετάλλαξη του σε εμπορική τράπεζα. Γνώρισα ανθρώπους που ήθελαν να συμμετέχουν, να πρωταγωνιστήσουν στην Ιστορία μέσα από την εργασία τους, ανθρώπους με μεράκι και γνώσεις που δεν εκτιμήθηκαν όσο θα έπρεπε, συναδέλφους που αδικήθηκαν, που απογοητεύτηκαν αλλά δεν παραιτήθηκαν.
Οι δομές δεν άλλαξαν τότε, παρά τις προσπάθειες συναδέλφων που αγωνίστηκαν ανιδιοτελώς είτε μέσα είτε έξω από το συνδικαλιστικό κίνημα. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έναν παρωχημένο συνδικαλισμό εκείνη την εποχή, αλλά αυτό θα αποτελούσε εμμέσως πλην σαφώς «άφεση αμαρτιών», αφού θα χρησιμοποιούσαν, όπως κάθε φορά, την αποδιοπόμπευση επικουρούμενη από αοριστολογίες παντός καιρού. Ο συνδικαλισμός στον χώρο μας δεν χρήζει βελτίωσης. Απαιτεί αλλαγή. Διευκόλυνε την απαξίωση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, αρχικά, και την διάλυσή του έπειτα. Οι φωνές που αντιστάθηκαν τότε ας γίνουν περισσότερες σήμερα. Αυτά δεν αφορούν, όμως, μόνο τον τραπεζικό χώρο. Συνετό θα ήταν να παρακολουθήσουμε την μεγαλύτερη εικόνα.
Η πρόταση για κοινωνικό χαρακτήρα του τραπεζικού συστήματος αποδομήθηκε από τις συστηματικές δυνάμεις του τόπου, αφού το δημόσιο συμφέρον απαξιώθηκε, προετοιμάζοντας έτσι την άλωσή του από «μεσσίες επενδυτές» με αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Η κρίση που ζούμε σήμερα δεν είναι το αποτέλεσμα εγχώριων πολιτικών μόνο, αλλά συνέχεια μιας μονομερούς ευρωπαϊκής πολιτικής με προκάλυμμα το φαντασιακό της εθνικής αυτονομίας-κυριαρχίας. Σε μια χώρα, όπου το δημόσιο συμφέρον αντικαταστάθηκε από την μονοκαλλιέργεια, την εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών, τις κανονιστικές αρχές(το νόμιμο είναι και ηθικό, το ιδιωτικό είναι το μόνο χρηστικό κ.α.),την ανέχεια. Σήμερα βιώνουμε την εφαρμογή όλων των παραπάνω εν εξελίξει διαδικασιών στον μικρόκοσμο του χώρου εργασίας μας. Ας μην αφήσουμε αυτή την ανέχεια να μας καταβάλλει.
Η επιβολή μιας ανεκτικότητας, σε κλίμακα αυθυποβολής, που δημιουργεί κουλτούρα απάθειας, αυτή είναι η χειρότερη, η πιο ύπουλη μορφή εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο που θα μας απασχολήσει ακόμα περισσότερο στους κοινούς μας αγώνες.
Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο γνωρίζει πολύ καλά από αγώνες. Γνωρίζει ,όμως, καλά και αυτούς που το πρόδωσαν.
* Ο Στέλιος Αναγνωστόπουλος εργάζεται στην Υποδιεύθυνση Υποστήριξης Τραπεζικών Εργασιών – Νέα Ιωνία, και είναι υποψήφιος της «Κίνησης», στις εκλογές που θα πραγματοποιηθούν, στις 2-6 Νοεμβρίου, για την ανάδειξη του νέου Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και των αντιπροσώπων για το συνέδριο της ΟΤΟΕ και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας.
