Αγωνιζόμαστε και θέλουμε σήμερα ως κυβέρνηση να αποκαταστήσουμε το περιεχόμενο των συλλογικών διαπραγματεύσεων, «διότι θεωρούμε ότι αποτελεί όρο για την εύρυθμη λειτουργία της ίδιας της αγοράς και για την αναβάθμιση των εργασιακών σχέσεων», αγωνιζόμαστε «διότι θέλουμε να αποκαταστήσουμε σχέσεις ισορροπίας ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και την εργοδοσία», ωστόσο, «οι σημερινοί ευρωπαίοι ηγέτες κρύβονται πίσω από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο βάζοντας ως προϋπόθεση -για να αποδεχτούν ως μέρος μιας συμφωνίας την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων- να συμφωνήσει και αυτό».
Αυτό υπογράμμιζε τη Δευτέρα ο υπουργός Εργασίας Πάνος Σκουρλέτης, στο χαιρετισμό που απηύθυνε στο 36ο Ετήσιο Συνέδριο της Διεθνούς Ομάδας Εργασίας για την Κατάτμηση της Αγοράς Εργασίας, «International Working Party on Labour Market Segmentation (IWPLMS)», με θέμα «Μακροπρόθεσμες τάσεις στον κόσμο της εργασίας και οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης: Προκλήσεις και απαντήσεις».
Δεν αντιλαμβανόμαστε, συνέχισε ο Π. Σκουρλέτης, γιατί υπάρχει εκ μέρους των εταίρων μια παράλογη εμμονή, αυτό που γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να το αρνούνται στη δική μας. «Προφανώς δεν είναι τυχαίο. Προφανώς, αυτά τα οποία εφαρμόστηκαν στο ελληνικό πείραμα θέλουν κάποιοι να τα εφαρμόσουν στον κόσμο της εργασίας μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Αλλιώς δεν εξηγείται» να βάζουν μπροστά το ΔΝΤ, όταν «είναι γνωστό ότι υπερασπίζεται απόψεις ακραία νεοφιλελεύθερες. Και οι ακραία νεοφιλελεύθερες απόψεις δεν ταιριάζουν με τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις. Είναι έννοιες ασύμβατες, είναι κάτι σαν το νερό και τη φωτιά».
Όπως αποκάλυψε ο υπουργός Εργασίας, με αφορμή τις διαπραγματεύσεις και την προσπάθεια επίτευξης συμφωνίας, «στην “καρδιά” αυτής της πεντάμηνης διαπραγμάτευσης που διεξάγει η χώρα μας με τους ευρωπαίους εταίρους της, βρέθηκαν οι εργασιακές σχέσεις. Ο κατώτατος μισθός, οι ομαδικές απολύσεις, οι συλλογικές συμβάσεις. Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων αυτά τα χρόνια φάνηκε πως ήταν στο επίκεντρο της μνημονιακής πολιτικής που εφαρμόστηκε στη χώρα μας. Φάνηκε πως ήταν η βαθύτερη στόχευση και παρότι αυτό το πρόγραμμα υιοθετήθηκε και εφαρμόστηκε στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας και της μείωσης του χρέους, δεν κατάφερε να μειώσει το χρέος, το οποίο εκτινάχθηκε. Αλλά στον τομέα των εργασιακών σχέσεων κατόρθωσε να ανατρέψει το τοπίο. Μεγάλες κατακτήσεις των εργαζομένων, ως αποτέλεσμα κοινωνικών αγώνων δεκαετιών, χάθηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια».
Έτσι, σήμερα έχουμε οδηγηθεί σε μία κατάσταση «που από μόνη της λέει πολλά: η Ελλάδα βρέθηκε στο κέντρο των συζητήσεων τα τελευταία χρόνια, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στον υπόλοιπο τον κόσμο. Είχαμε λοιπόν, έπειτα από αυτή την εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος, απώλεια κατά 25% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Την ανεργία -που όταν ξεκίνησε αυτό το πρόγραμμα ήταν στο 7,7%- να φτάνει στο 27,5% και ιδιαίτερα στους νέους στο ιλιγγιώδες ποσοστό του 58%. Το σχέδιο της εσωτερικής υποτίμησης που εφαρμόστηκε αυτά τα χρόνια, συνέβαλε στον τετραπλασιασμό της ανεργίας, στη μείωση κατά το 1/5 της απασχόλησης και στην φτωχοποίηση του 1/3 της κοινωνίας μας».
