Ομιλία – παρέμβαση του γενικού γραμματέα του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και προέδρου της ΠΕΝΕΝ Αντώνη Νταλακογεώργου, στη διάρκεια συζήτησης – εκδήλωσης στο ΕΚΠ, με θέμα το ασφαλιστικό σύστημα στη χώρα μας και το μέλλον του.
Στη συζήτηση έλαβαν μέρος συνδικαλιστικά στελέχη πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων της δύναμης του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και πολλοί εργαζόμενοι και συνταξιούχοι. Πήραν τον λόγο διάφοροι εκπρόσωποι σωματείων διατυπώνοντας τις θέσεις και προτάσεις τους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, τα αίτια της κρίσης που διέρχεται αυτό αλλά και τις διαχρονικές ευθύνες των αστικών κυβερνήσεων που με τις πολιτικές τους έχουν οδηγήσει την κοινωνική ασφάλιση σε βαθιά κρίση και ταυτόχρονα, ιδιαίτερα την μνημονιακή περίοδο, έχουν κατακρεουργήσει τα ασφαλιστικά – συνταξιοδοτικά και προνοιακά δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Η ΟΜΙΛΙΑ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΝΤΑΛΑΚΟΓΕΩΡΓΟΥ
Από την οικονομική κρίση του 90 η Κοινωνική Ασφάλιση μπήκε στο στόχαστρο του μεγάλου κεφαλαίου για την αντιμετώπιση της κρίσης και της υπερσυσσώρευσης.
Οι πολιτικοί εκφραστές των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας οδήγησαν σταθερά και σταδιακά στην απαξίωση της εργασίας, στην όξυνση των ανισοτήτων και της φτώχειας.
Η επίθεση στις αρχές, την αλληλέγγυα λειτουργία του ελληνικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης αλλά και στην βιωσιμότητά του δεν είναι καθόλου πρόσφατο και σημερινό φαινόμενο.
Από τις αρχές τις δεκαετίας του 1990, ξεκινά μια συστηματική και μεθοδευμένη προσπάθεια με σειρά αντιασφαλιστικών νόμων που ξηλώνουν (σε συντονισμό και συγχρονισμό με την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων) το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας.
Οι παρεμβάσεις που έγιναν στις τελευταίες δύο δεκαετίες στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας από τις πολιτικές δυνάμεις του δικομματισμού που είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας μας το αντιμετώπισαν κυρίως ως πρόβλημα παροχών.
Έτσι τα μέτρα που έλαβαν κατευθύνθηκαν κυρίως στην συμπίεση των παροχών και τη συνεχή συρρίκνωση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.
Στη κατεύθυνση αυτής της πολιτικής υπήρξε μια ανηλεής επίθεση στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης και της υγείας, ενώ το σύστημα πρόνοιας παραμένει εξαιρετικά αδύναμο να καλύψει τις ποιο στοιχειώδεις ανάγκες που υπάρχουν και οι οποίες διαρκώς διογκώνονται ιδίως με την συνεχή διεύρυνση της φτώχειας.
Όλοι οι νόμοι της Ν.Δ. (νόμος 1902/90, 2084/92, 3655/08 αλλά και του ΠΑΣΟΚ νόμος 3029/2002) κινήθηκαν στην ίδια νεοφιλελεύθερη λογική της υποβάθμισης και ιδιωτικοποίησης μεγάλου τμήματος της κοινωνικής ασφάλισης, μέσω κυρίως μιας βίαιης ενοποίησης των ταμείων, της αύξησης των εισφορών, της δραματικής μείωσης των παροχών και της διεύρυνσης του χρόνου ασφάλισης.
Οι αντεργατικές αυτές ρυθμίσεις έθιξαν το σύνολο των ασφαλισμένων με μεγαλύτερα θύματα τους νέους και τις γυναίκες.
ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΔΙΕΛΥΣΑΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
Η βασική φιλοσοφία των μνημονίων είχε εξαρχής βασικό στόχο να συντρίψει και να διαλύσει ένα ήδη ετοιμόρροπο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Οι κυβερνήσεις που υπηρέτησαν ως τώρα τις αντιλαϊκές μνημονιακές πολιτικές έχουν ήδη επιφέρει σαρωτικές αλλοιώσεις.
Τα μνημόνια ήρθαν για να επιβάλουν ως μοναδικές και αναπόφευκτες τις ταξικές πολιτικές που προσπαθούσαν να μειώσουν το μισθολογικό κόστος και να ενισχύσουν την ιδιωτική πρωτοβουλία στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης.
Πρόκειται όπως έχει γίνει αντιληπτό και στο τελευταίο εργαζόμενο για την εφαρμογή των αντιασφαλιστικών σχεδίων που απέτυχαν να περάσουν πριν από μια δεκαετία και που επανεμφανίστηκαν ως λύση από τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις του δικομματισμού και οδήγησαν τον λαό, την κοινωνία και τους εργαζόμενους στην φτώχεια και στην εξαθλίωση.
Οι μνημονιακοί νόμοι που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής περιόδου συνιστούν πολύ σημαντική αλλαγή στην διαρκή προσπάθεια διάλυσης του κοινωνικού κράτους στη χώρα μας. Παρότι αποτελούν συνέχεια και επιτάχυνση της απορυθμιστικής προσπάθειας τουλάχιστον δύο δεκαετιών, οι μνημονιακοί νόμοι είναι ιδιαίτερα βίαιοι στις μειώσεις και περικοπές δικαιωμάτων και παροχών αλλάζοντας ριζικά:
Το ρόλο του κράτους ως εγγυητή της βιωσιμότητας και κοινωνικής αποτελεσματικότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Τη δομή και την λειτουργία της σύνταξης (κύριας και επικουρικής) που εξατομικεύονται και ιδιωτικοποιούνται.
Την οργάνωση και την αυτονομία των ασφαλιστικών ταμείων.
Αν με τις παλαιότερες προσπάθειες απαξίωσης της κοινωνικής ασφάλισης, ο αδύναμος κρίκος και θύμα ήταν κυρίως οι νέοι ασφαλισμένοι και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Οι απορυθμιστικές παρεμβάσεις των μνημονιακών συγκυβερνήσεων θίγουν μόνιμα όλους ανεξαιρέτως τους ασφαλισμένους, παλιούς, νέους και μελλοντικούς!!
Οι αλλεπάλληλες και βίαιες περικοπές των παροχών δεν ωφέλησαν το παραμικρό το ασφαλιστικό μας σύστημα, αντίθετα απαξιώνοντας την εμπιστοσύνη των εργαζομένων στην δημόσια κοινωνική ασφάλιση, ενισχύουν την ύφεση καθώς και την εισφοροδιαφυγή.
Οι πολιτικές σκληρής λιτότητας στα ταμεία επιφέρουν περισσότερη λιτότητα αλλά καθόλου νοικοκύρεμα. Τα διαδοχικά αντιασφαλιστικά νομοθετήματα που επικαλούνται για την επίλυση των προβλημάτων καταλήγουν να επιδεινώνουν και να οδηγούν ακόμα πιο κοντά στην κατάρρευση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Χαρακτηριστικά σημειώνουμε ότι οι κοινωνικές δαπάνες μειώθηκαν από 55,2 δις ευρώ το 2009 (23,9% ΑΕΠ) σε 40,3 δις ευρώ το 2013 (22% ΑΕΠ παρά την δραστική μείωσή του) και οι συντάξεις κύριες και επικουρικές μειώθηκαν αφού περικόπηκε δραματικά η κρατική χρηματοδότηση αλλά και τα έσοδα από ασφαλιστικές εισφορές. Πρόκειται για μειώσεις συντάξεων που μεσοσταθμικά φθάνουν το 32% (μέση μείωση 423 ευρώ) με βάση τις ακαθάριστες συντάξεις, αλλά που ξεπερνά κατά πολύ το 42% εάν συνυπολογίσουμε την αύξηση της φορολογίας και της «ειδικές» και «προσωρινές» παρακρατήσεις των συντάξεων.
Παράλληλα η ανεργία εκτινάσσεται σε επίπεδο πανευρωπαϊκού ρεκόρ και άγγιξε το 30% ενώ η ανασφάλιστη εργασία το 37% ενώ η ανείσπρακτες εισφορές ξεπερνούν τα 12,5 δις ευρώ λόγω της συνειδητής απαξίωσης και υποστελέχωσης των εισπρακτικών και ελεγκτικών μηχανισμών και του αντίστοιχου θεσμικού πλαισίου.
Κάθε χρόνο το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης χάνει πάνω από 11 δις ευρώ από τις μειώσεις μισθών και την αυξανόμενη ανεργία. Παράλληλα τα έσοδα μειώνονται κατά 8.5 δις από την μαύρη ανασφάλιστη εργασία αλλά και από τις νόμιμες μορφές εισφοροαποφυγής και ελάφρυνσης των εργοδοτών, ενώ τα χρέη του κράτους προς τα ασφαλιστικά ταμεία φτάνουν τα 12 δις ευρώ.
Οι οικονομικές προβολές για κατάρρευση του συστήματος μέχρι το 2016 είναι ενδεικτικές του αδιεξόδου στο οποίο οδηγούν την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων οι διαδοχικοί σωτήρες, εξορθολογιστές και μεταρρυθμιστές.
Οι άνεργοι, οι μισθωτοί, οι ανασφάλιστοι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι φτωχοί αγρότες γνώρισαν τα τελευταία χρόνια πολύ καλά το success story της εσωτερικής υποτίμησης.
Οι μνημονιακές συγκυβερνήσεις μείωσαν δραστικά τις κύριες και επικουρικές συντάξεις, ενοποίησαν τα επικουρικά ταμεία για να αρπάξουν τα αποθεματικά τους που είναι πλεονασματικά και άλλαξαν τον χαρακτήρα της επικουρικής ασφάλισης από δημόσιο σε ιδιωτικό με την θέσπιση του ατομικού λογαριασμού για κάθε ασφαλισμένο, με τελικό στόχο την πλήρη κατάργηση της επικουρικής σύνταξης.
Επιπλέον οι μνημονιακές συγκυβερνήσεις ακρωτηρίασαν την περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων, μέσω του ληστρικού κουρέματος των αποθεματικών της κοινωνικής ασφάλισης στα πλαίσια PSI,που στοίχισε στα ταμεία πάνω από 13 δις ευρώ.
Το «νεοφιλελεύθερο μοντέλο» κοινωνικής ασφάλισης, είναι έτσι δομημένο ώστε με την παρούσα αγορά εργασίας να μην δίνει πλήρης συντάξεις.. Οι εργαζόμενοι είναι αδύνατο να εξασφαλίσουν τις προϋποθέσεις για τις μειωμένες συντάξεις που προβλέπουν οι νέοι νόμοι, αφού είναι αδύνατο για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων να διασφαλίσουν 40 χρόνια πλήρους ασφάλισης, ιδιαίτερα σε ένα περιβάλλον ύφεσης, υψηλής ανεργίας και με δεδομένο ότι πριν την κρίση του 2009 ο μέσος όρος ασφάλισης ήταν τα 20 έτη.
Η βασική αντίληψη των αποκαλούμενων «δομικών μεταρρυθμίσεων» συνίσταται στην έλλειψη παρέμβασης της πολιτικής με την πρόβλεψη αυτόματων τεχνικών μείωσης των κοινωνικών παροχών.
Στην ουσία το κράτος εγκαταλείπει την ευθύνη του από την απαιτούμενη εγγύηση και στήριξη του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και αυτόματα ο κάθε υπουργός θα εφαρμόζει τις επερχόμενες μειώσεις εφάπαξ, επικουρικών όπως αυτές προκύπτουν από τον μαθηματικό τύπο.
ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ
Οι βασικές συνέπειες και τα αποτελέσματα που θα παραχθούν από το νέο μοντέλο «κοινωνικής προστασίας» (μοντέλο 3 πυλώνων) θα είναι οι εξής:
Α) Κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης μέσω του περιορισμού εγγύησης του κράτους στην βασική σύνταξη, την κατάργηση της τριμερούς χρηματοδότησης και την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης
Β) Δραστικός περιορισμός του κοινωνικού χαρακτήρα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης σε μια βασική σύνταξη φτώχειας και ατομικής αποταμίευσης.
Γ) Μετατροπή ενός συστήματος βασισμένου στην αλληλεγγύη των γενεών σε ένα νεοφιλελεύθερο μοντέλο σύγκρουσης των γονέων και ενοχοποίησης των ηλικιωμένων
Δ) Εισαγωγή της «βασικής» σύνταξης των 360 ευρώ (η συζήτηση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα τείνει προς το ίδιο όριο) που δεν αποτελεί ύστατο δίχτυ ασφαλείας, αλλά στρατηγικό στόχο ενός μοντέλου κοινωνικής προστασίας που θα ασχολείται μόνο με την ποιο ακραία μορφή φτώχειας.
Ε) Υπολογισμό συντάξιμου μισθού σε όλο τον εργασιακό βίο που καθιστά την σύνταξη από αναπλήρωση μισθού «εξόδου» σε συσσώρευση αποταμιεύσεων από την εργασία.
Στ) Μακροπρόθεσμος δημοσιονομικός περιορισμός των συνταξιοδοτικών δαπανών, ώστε να αυξηθούν μόνο κατά 2.5% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, ενώ οι συνταξιούχοι θα έχουν αυξηθεί κατά 70%!!
Τέλος τις συνέπειες και τα αποτελέσματα που θα παράξει αυτό το άθλιο αντικοινωνικό, αντιασφαλιστικό μοντέλο θα είναι η αυτοματοποίηση της αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης ανά διετία βάση της αύξησης του προσδόκιμου ζωής. Επίσης αυτοματοποιείται η μείωση των συντάξεων από το 2014 κατ΄έτος από την μεταβολή του ΑΕΠ και τον δείκτη τιμών καταναλωτή!!
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
Στην κατεύθυνση αντιμετώπισης και αποκατάστασης των συνεπειών που έχουν διαμορφωθεί στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης από τις διαχρονικές καταστροφικές παρεμβάσεις των κομμάτων που άσκησαν την διακυβέρνηση της χώρας μας αλλά και των σαρωτικών αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων που επιβλήθηκαν στην μνημονιακή περίοδο επιβάλλεται να γίνουν σημαντικές παρεμβάσεις..
Στην οργάνωση και λειτουργία του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης
Στην χρηματοδότηση
Στην βελτίωση της ποιότητας, στην διεύρυνση των παροχών και της αποκατάστασης των ισοπεδωτικών μειώσεων και περικοπών που έχουν γίνει όλα τα τελευταία χρόνια.
Οι αλλαγές αυτές πρέπει να στοχεύσουν στην ενίσχυση του δημόσιου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης που αποτελεί αδιαπραγμάτευτη αρχή και αξία για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο ριζοσπαστικός και δημοκρατικός επανασχεδιασμός του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να συνδεθεί και να βρίσκεται στον πυρήνα της αναπτυξιακής προσπάθειας για την ελληνική οικονομία.
Ο σχεδιασμός της παραγωγικής ανασυγκρότησης πρέπει να γίνει με βάση και γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων, των μισθωτών, των αγροτών και των ελευθέρων επαγγελματιών.
Η παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας από τον πρωτογενή τομέα μέχρι την βιομηχανία, τον τουρισμό και της υπηρεσίες πρέπει να βασίζεται στην ουσιαστική βελτίωση και αναβάθμιση της μισθωτής εργασίας. Στο πλαίσιο αυτό απαιτείται να γίνει ο σχεδιασμός ενός νέου σύγχρονου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης που θα αναγνωρίζει κοινωνικά, θα ενισχύει θεσμικά και θα προστατεύει την εργασία ως θεμελιώδη παράγοντα οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής χειραφέτησης.
Τα προβλήματα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στη χώρα μας αποτελούν μέρος της πολύπλευρης κρίσης της ελληνικής οικονομίας και η έξοδος από την κρίση αυτή προϋποθέτει μια ολοκληρωμένη και συγκροτημένη εναλλακτική απάντηση.
Τα προβλήματα του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά παρά μόνο με μια στρατηγική εξόδου από την κρίση. Αυτό εξάλλου επιβεβαιώνεται για το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αφού οι αλλεπάλληλες περικοπές αντί να λύνουν τα προβλήματα του ασφαλιστικού συστήματος τα οξύνουν.
Η εναλλακτική πολιτική την οποία αναφέρουμε και προτάσσουμε από την μια πλευρά πρέπει να διορθώνει τις υπάρχουσες παθογένειες και από την άλλη να θέτει τις βάσεις ενός συστήματος κοινωνικής ασφάλισης που θα ανακτήσει τα κοινωνικά αναδιανεμητικά χαρακτηριστικά, που θα καταργεί τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, θα επαναφέρει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των ασφαλισμένων.
Ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός είναι απαραίτητος για την οικονομική βιωσιμότητα και κοινωνική αποτελεσματικότητα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, αλλά ταυτόχρονα επιβάλλεται να συνοδεύεται με την λήψη άμεσων μέτρων και άμεσης απόδοσης για την ικανοποίηση σοβαρών αναγκών και αποκατάστασης των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων, των συνταξιούχων και των ασφαλιστικών ταμείων.
Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό βιώσιμο και κοινωνικά αποτελεσματικό δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στη χώρα μας, το οποίο πρέπει να αποσυνδεθεί από την λογική και αντίληψη του νεοφιλελευθερισμού και της καπιταλιστικής αγοράς.
Πιστεύουμε, παλεύουμε και διεκδικούμε ένα καθολικό δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Η σύνταξη, η υγεία, η ανεργία, η οικογένεια και οι ανάγκες των εργαζομένων δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενο εμπορευματοποίησης ούτε το πεδίο μιας διευρυμένης κερδοσκοπικής και καπιταλιστικής λογικής.
Θέση μας είναι ο σχεδιασμός για ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, δημόσιο, καθολικό και αναδιανεμητικό που θα είναι ισχυρό. Το δημόσιο δεν μπορεί να είναι τυπικό και διακοσμητικό όπως σήμερα αλλά και ουσιαστικά πολιτικά και με συνταγματική δέσμευση και κατοχύρωση. Έτσι ώστε να εξυπηρετούνται οι κοινωνικές ανάγκες από το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία και να υπάρχει σαφής εγγύηση για την μακροπρόθεσμη παροχή των κοινωνικών – ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών παροχών.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να παλέψει για ένα αναδιανεμητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και όχι ένα μοντέλο ατομικών κουμπαράδων, αποκλεισμού και εξαθλίωσης. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο των τριών πυλώνων που επιβάλει Τρόικα και κυβέρνηση βασίζεται στις ελάχιστες συντάξεις πείνας και εξαθλίωσης για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και ατομικούς (ιδιωτικούς και δημόσιους) κουμπαράδες ως συμπλήρωμα για τους λίγους που θα καταφέρουν να έχουν υψηλά εισοδήματα.
Σημειώνουμε ότι η στρατηγική των μεταρρυθμίσεων στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στην χώρα μας, ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2010-2014 εφαρμογής της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, ακολουθώντας κατά γράμμα την πρόταση (2005) της παγκόσμιας τράπεζας και αργότερα της τρόϊκα, εστιάζεται στον περιορισμό της κρατικής χρηματοδότησης και της εγγύησης του κράτους στα επίπεδα μόνο των 360 ευρώ της βασικής μηνιαίας σύνταξης. Αυτή η βασική σύνταξη θα συνοδεύεται από την αναλογική σύνταξη στην βάση (εισφορές και χρόνος ασφάλισης). Παράλληλα η εφαρμογή της ρήτρας του μηδενικού ελλείμματος στην επικουρική ασφάλιση θα εξαντλήσει ταχύτατα την οικονομική βιωσιμότητα και σταδιακά θα την μετατρέψει στον δεύτερο πυλώνα των επαγγελματικών ταμείων. Έτσι στα πλαίσια αυτής της απορρυθμιστικής στρατηγικής το «σύστημα συντάξεων» στην Ελλάδα σχεδιάζεται να είναι: Βασική και αναλογική σύνταξη (πρώτος πυλώνας), συνεπικουρούμενη από την υποχρεωτική επαγγελματική ιδιωτικοποιημένη σύνταξη (δεύτερος πυλώνας) και από την προαιρετική ιδιωτική σύνταξη (τρίτος πυλώνας).
Το αναδιανεμητικό σύστημα έρχεται σε άμεση ρήξη με το σύστημα των τριών πυλώνων και αναδεικνύει τα θετικά αποτελέσματα τις αλληλεγγύης των γενεών και τα αδιέξοδα της κεφαλαιοποίησης
Από τις μνημονιακές συγκυβερνήσεις επιχειρείται μια ριζική διαστρέβλωση της έννοιας και της λειτουργίας της αλληλεγγύης ώστε να ταυτίζεται με τον ανταγωνισμό όλων έναντι όλων, και υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και της εργοδοσίας.
ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
Στα πλαίσια μιας πολιτικής που αποτελεί τον αντίποδα στη σημερινή καταθλιπτική εικόνα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και για την έξοδο από την κρίση, είναι φανερό ότι θα χρειαστούν πολλά μέτρα και πολιτικές για την αποκατάσταση της καταστροφικής πορείας που έχουν οδηγηθεί τα ασφαλιστικά μας ταμεία. Χρειάζονται μέτρα και πολιτικές που θα αντιστρατεύονται τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε., τις πολιτικές που υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο και το κυριότερο θα χρειαστεί ρήξη με αυτά τα συμφέροντα προκειμένου να οδηγηθούμε σε ένα δρόμο αποκατάστασης των δικαιωμάτων που έχουν συντριβεί από τις δικομματικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων .
Σε μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί οργανωμένα, συγκροτημένα και αγωνιστικά το σ.κ και το σύνολο των εργαζομένων, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων.
Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να παρθούν ριζικά μέτρα που αφορούν την πάταξη της ανασφάλιστης εργασίας, την εισφοροδιαφυγή, την εισφοροαποφυγή, την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε όλη την έκταση της εργατικής νομοθεσίας.
Πρέπει να καταργηθεί η νομοθεσία που δίνει προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο με απαλλαγές, με μειωμένες ή και μηδενικές εισφορές προς τα ταμεία
Πρέπει να κηρύξουμε πόλεμο στις ελαστικές μορφές απασχόλησης που επιβαρύνουν και το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης
Να οργανωθεί αποτελεσματικά η επιχειρησιακή ικανότητα των ασφαλιστικών ταμείων, των εποπτικών και ελεγκτικών αρχών, να διευρυνθεί το σύστημα μηχανοργάνωσης και στελέχωσης των υπηρεσιών και των ταμείων.
Πρέπει να σταματήσει η ατιμωρησία των μεγαλοεργοδοτών που παραβιάζουν την κοινωνικοασφαλιστική νομοθεσία και έχουν δημιουργήσει χρέη πολλών δις ευρώ στα ταμεία μας.
Χρειάζεται μια νέα οργάνωση και λειτουργία της κοινωνικής ασφάλισης με ενιαίους και δίκαιους κανόνες. Η πολυδιάσπαση του ελληνικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης είναι κληρονομιά μιας διαχρονικής κρατικής πολιτικής που ήθελε τους εργαζόμενους διασπασμένους για να προσπαθούν μεμονωμένα να τύχουν της διακριτικής μεταχείρισης του κράτους χωρίς συντονισμό και συνείδηση αλληλεγγύης. Για να επιτελεί το στόχο της ενιαίας και αλληλέγγυας λειτουργίας του συστήματος, η οργάνωση του ασφαλιστικού συστήματος οφείλει να αντιμετωπίζει με πραγματικά ενιαίο τρόπο τα επιμέρους ασφαλιστικά ταμεία και τους ασφαλισμένους τους. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να οδηγήσει στην ισοπέδωση των διαφοροποιήσεων που προκύπτουν από την ίδια την φύση της εργασίας ή και την ανάγκη προώθησης συμπληρωματικών κοινωνικών πολιτικών. Ο αριθμός των ταμείων, η δομή και η οργάνωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, οφείλει να διέπεται από τα βασικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής ασφάλισης που διεκδικούμε και ταυτόχρονα να την υπηρετεί απόλυτα.
Ο ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
Το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα καθίσταται ύστερα από τις παρεμβάσεις που αναλυτικά σημείωσα και τις πολιτικές που ασκήθηκαν, ελλειμματικό και φτωχό από άποψη πόρων και τραγικό από πλευράς παροχών. Η οικονομική διάσωση του θεσμού της ελληνικής κοινωνικής ασφάλισης οφείλει να βρίσκεται στην υπηρεσία του κοινωνικού της ρόλου, διαφορετικά η αναζήτηση μιας αποκλειστικά λογιστικής ισορροπίας εσόδων – παροχών θα έχει τα γνωστά αποτελέσματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που το οδήγησαν στην απαξίωση, στην κατάρρευση και στην καταστροφή.
Ο σχεδιασμός των κοινωνικοασφαλιστικών και προνοιακών παροχών οφείλει να ανταποκρίνεται:
Στο αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης με γνώμονα την αναγνώριση των πολιτικών και οικονομικών υποχρεώσεων της εργοδοσίας απέναντι στους εργαζόμενους και την οικονομία.
Στην ανάγκη αποκατάστασης των κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων στα προ μνημονίου επίπεδα και ταυτόχρονα με την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, ρυθμίσεων και πολιτικών μέσα από τα οποία έχουμε οδηγηθεί στη σημερινή δραματική κατάσταση με αποτέλεσμα η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων να παίρνουν συντάξεις πείνας. Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στους πιο ευάλωτους.
Στην ανάγκη υπέρβασης των διαιρέσεων των εργαζόμενων και στην κοινή διεκδίκηση των κοινωνικών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων.
Σ΄ αυτήν την κατεύθυνση για το ταξικό σ.κ. δεν αποτελούν ούτε δεδομένα, ούτε οριστικά, ούτε τελεσίδικα μέτρα και πολιτικές που κατακρεουργούν την κύρια σύνταξη, την επικουρική σύνταξη τις εφάπαξ παροχές, τις αναπηρικές συντάξεις, την βάση για την θεμελίωση της συνταξιοδότησης, τις μειώσεις και περικοπές που έχουν υποστεί οι συνταξιούχοι την τελευταία εικοσαετία και ειδικότερα στην μνημονιακή περίοδο.
Το σύνολο της αντιασφαλιστικής καταιγίδας και της καταστροφής των συνταξιοδοτικών μας δικαιωμάτων είτε αφορά τον νόμο Ρέππα, είτε τον νόμο Πετραλιά είτε αφορά όρια ηλικίας, την ελάχιστη ασφαλιστική προστασία είτε τα προνοιακά επιδόματα που έχουν κουτσουρευτεί όλα τα τελευταία χρόνια, είτε αφορά τον υπολογισμό της σύνταξης, είτε τον υπολογισμό των αποδοχών δώρων και αδείας, είτε τα κριτήρια για το επίδομα, είτε το ύψος του επιδόματος ανεργίας, είτε την επιχορήγηση του κρατικού προϋπολογισμού, είτε τα βαρέα και ανθυγιεινά, είτε τα δικαιώματα των νέων, των γυναικών.
Το αυτό ισχύει για το κούρεμα των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων, τις οφειλές δεκάδων δις από μεγαλοεργοδότες απατεώνες, από την καταλήστευση των αποθεματικών από την ακίνητη περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει ιεραρχημένα, με πρόγραμμα, με στόχους να παλέψει για την επανάκτηση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών του δικαιωμάτων.
ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
Το ελληνικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης όπως λειτουργεί υφίσταται μια τεράστια αιμορραγία πόρων που υποσκάπτει τη βιωσιμότητά του και δημιουργεί βάρη για την επόμενες γενιές.
Τα χρήματα των ασφαλισμένων που μπαίνουν στα ταμεία εξαφανίζονται με διάφορους τρόπους. Για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και για να καλύψουν την έλλειψη κρατικών κοινωνικών πολιτικών.
Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να στηρίζεται οικονομικά στην τριμερή χρηματοδότηση, μεταξύ άλλων ως ρητή επιταγή της 102 Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας που επικυρώθηκε στην Ελλάδα με τον ν. 3251/55.
Η υποχρέωση αυτή προβλέπει τη συμμετοχή του κράτους στο δημόσιο και κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα.
– Ως νομοθέτης του συστήματος
– ως επόπτης της λειτουργίας του
– Ως συγχρηματοδότης λόγω του υποχρεωτικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης
– Και ως εγγυητής της καταβολής των προβλεπομένων παροχών του συστήματος
Στο πλαίσιο αυτό και για την τακτική διασφάλιση χρηματοδότησης των αναγκών του συστήματος επιβάλλεται να καταστεί υποχρεωτική η τριμερής χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης για το σύνολο των ασφαλισμένων.
– Για την μισθωτή εργασία η αναλογία να είναι 2/9 από τον εργαζόμενο, 3/9 από τον κρατικό προϋπολογισμό και 4/9 από τον εργοδότη.
Ταυτόχρονα η δημόσια κοινωνική ασφάλιση θα πρέπει να στηριχθεί και με νέους συμπληρωματικούς πόρους για να καλυφθούν σταδιακά οι απώλειες των αποθεματικών από την διαχρονική λεηλασία τους που αρχίζει από την δεκαετία του 1950.
Η καταλήστευση των αποθεματικών κεφαλαίων του συστήματος δεν τα εξαφάνισε επειδή αποτελούν μέρος του σημερινού κοινωνικού πλούτου και πρέπει να αποκατασταθούν μέσω μιας αναδιανομής υπέρ των εργαζομένων.
Με βάση αυτό το σκεπτικό θα πρέπει να αναζητηθούν πόροι από την κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Νέοι συμπληρωματικοί πόροι μπορούν να προέλθουν από κοινωνική ρήτρα στα δημόσια έργα, στη δημόσια ακίνητη περιουσία δηλαδή εκάστοτε αναπροσαρμογές της αντικειμενικής αξίας των ακινήτων και εκτάσεων γης του δημοσίου, εισφορά στις συναλλαγές που πραγματοποιούνται μέσω των πάσης φύσεως (δημοσίων, ιδιωτικών) πιστωτικών ιδρυμάτων, πρόσθετος φόρος από τις επιχειρήσεις τυχερών παιχνιδιών (ΟΠΑΠ, Καζίνο κ.α), τμήμα από πρόστιμα για φοροαποφυγή επιχειρήσεων, διεκδίκηση των κλεμμένων αποθεματικών τα τελευταία 60 χρόνια πρέπει επίσης να αποτελεί αδιαπραγμάτευτο στόχο του σ.κ.
Επίσης να δημιουργηθεί ένα ενιαίο ταμείο διαχείρισης αποθεματικών και περιουσίας που θα αναλάβει την αξιοποίηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας και των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ
Η φτώχεια τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας παίρνει δραματικές και ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το φαινόμενο αδυναμίας πρόσβασης σε βασικά και στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά όπως είναι : αδυναμία πρόσβασης σε επαρκή και αξιοπρεπή διατροφή, στέγαση, η αδυναμία πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας και παιδείας αλλά και η στέρηση αγαθών όπως το ρεύμα, το νερό κ.λπ
Αυτό συνιστά μια σκληρή ταξική πολιτική επιλογή που έχει οδηγήσει στη διάλυση κάθε μορφής κοινωνικής προστασίας και έχει εκτινάξει τη φτώχεια σε πολλές κατηγορίες του ελληνικού πληθυσμού.
Το 34% του πληθυσμού στην Ελλάδα ζει πλέον σε συνθήκες φτώχειας. Άνεργοι, εργαζόμενοι, παιδιά, νέοι και συνταξιούχοι, γυναίκες και άνδρες στις πόλεις και την ύπαιθρο βρίσκονται συστηματικά αντιμέτωποι με το φάσμα της φτώχειας. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις αναπαράγουν τη φτώχεια καταργώντας και μειώνοντας τις κοινωνικές παροχές, αυξάνοντας την ανεργία και μειώνοντας τους μισθούς.
Το μοντέλο της κοινωνικής προστασίας περιορίζεται στα 360 ευρώ είτε πρόκειται για την βασική σύνταξη, φιλοδώρημα, είτε πρόκειται για την νεοφιλελεύθερη εκδοχή ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος που καταλήγει να εγγυάται την φτώχεια και την εξαθλίωση.
Ταυτόχρονα η κυβερνητική προπαγάνδα και τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε. αναπαράγουν από το πρωί έως το βράδυ τη θεωρία (ανάπηρου – μαϊμού) στιγματίζοντας με αυτόν τον άθλιο τρόπο χιλιάδες ανθρώπους που σακατεύτηκαν στον εργασιακό τους βίο από την εργοδοτική ασυδοσία και σήμερα αντιμετωπίζουν την υποψία και τον στιγματισμό.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η άθλια κυβερνητική προπαγάνδα αποσιωπά την ευθύνη των κομμάτων ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ που είχαν και έχουν την ευθύνη για τα όποια κρούσματα μαϊμού συντάξεων, μαϊμού ανάπηρων που καλλιέργησαν και απλόχερα πρόσφεραν στο όνομα των πελατειακών σχέσεων.
Το σ.κ. πρέπει να αναδείξει το πρόβλημα της φτώχειας, τη στήριξη των ανέργων, την ουσιαστική προστασία τους, την ενίσχυση και αναβάθμιση των δομών και των υπηρεσιών στην κοινωνική πρόνοια, τη στελέχωση αυτών των δομών, την ουσιαστική τους ενίσχυση από πλευράς κράτους – πολιτείας, την δωρεάν κάλυψη όλων των πολιτών και την πρόσβασή τους στις υπηρεσίες υγείας.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ Σ.Κ. ΣΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Είναι φανερό από την καταστροφική πορεία των τελευταίων ετών δεν έχουν μόνο ευθύνη η Τρόικα και οι αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές που οδήγησαν στην συντριβή των κοινωνικών – οικονομικών συνταξιοδοτικών, εργασιακών συνδικαλιστικών και δημοκρατικών μας δικαιωμάτων.
Ευθύνες έχουν τεράστιες, και οι κυρίαρχες δυνάμεις του σ.κ. ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ οι οποίες με τη στρατηγική της συναίνεσης, των κοινωνικών διαλόγων, της ταξικής συνεργασίας με το μεγάλο κεφάλαιο και με τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές οδήγησαν τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους στην απογοήτευση, την αδράνεια, την αποχή και τελικά στην απομάκρυνση από τις μαζικές συνδικαλιστικές τους οργανώσεις.
Συνειδητά επέλεξαν αυτό τον δρόμο, συνειδητά στάθηκαν κοντά και δίπλα στις αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές. Με αυτή την ηγεσία και με αυτή την στρατηγική δεν πρόκειται ούτε το κίνημα να ανάκαμψη, ούτε να βάλει φρένο στους αντεργατικούς σχεδιασμούς της Τρόικα και της συγκυβέρνησης.
Χρειάζεται μια ριζική ανασυγκρότηση των συνδικάτων πάνω στις αρχές και τις αξίες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος που θα πιστεύει και θα παλεύει αταλάντευτα το μεγάλο κεφάλαιο, τις αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές που θα προσανατολίζει τους εργαζόμενους, που θα αποκαθιστά την εμπιστοσύνη για το ρόλο και τη δυναμική τους στην κοινωνία, για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, για μια διαρκή πάλη και σύγκρουση με την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών τους εκπροσώπων, για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη πολιτική που θα έχει στο κέντρο της προσοχής της τα συμφέροντα των εργαζομένων και την διεύρυνση των δικαιωμάτων τους.
