«Η Γενική Απεργία της 27ης Νοέμβρη αφορά κυρίαρχα στους νέους και στις νέες», τονίζει με συνέντευξή της στο ergasianet.gr, η Μάνια Καββαθά, το μέλος της Νεολαίας στο Γενικό Συμβούλιο του ΜΕΤΑ, καθώς «βρίσκεται σε εξέλιξη ένα νέο σχέδιο επίθεσης στη νέα γενιά». Όπως λέει χαρακτηριστικά, από πλευράς Γ/Σ της παράταξης, «είναι βασική επιδίωξη να συναντηθεί ένα μεγάλο μέρος της πληττόμενης νέας γενιάς με τα πιο μαχητικά και ριζοσπαστικά τμήματα του εργατικού κινήματος».
Αναφερόμενη στις μαθητικές κινητοποιήσεις και τον αγώνα των μαθητών για ένα καλύτερο σχολείο, και όχι αυτό της εντατικοποίησης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που δίνει αποφοίτους – πολίτες εύκολα εκμεταλλεύσιμους και αναλώσιμους στο Κεφάλαιο, η Μ. Καββαθά υπογραμμίζει: «Οι μαθητές και οι μαθήτριες ευτυχώς είναι πολύ πιο ώριμοι/ες από τα υστερικά ακροδεξιά στελέχη της κυβέρνησης και σήμερα βάζουν πλάτη για τα δικαιώματα τους, ενώνοντας την ορμή τους στο συνολικό αγώνα για την Ανατροπή. Αυτό μονάχα ελπίδα μπορεί να δώσει στον κόσμο που αγωνίζεται».
Σχολιάζοντας τις «προσπάθειες» τις συγκυβέρνησης να καταπολεμήσει την ανεργία με προγράμματα απασχόλησης που κάθε άλλο απασχόληση είναι αλλά δουλεία (κοινωφελής εργασία, «voucher», πεντάμηνα κτλ.), λέει ότι πρόκειται για ένα συγκεκριμένο πλάνο για τη διαμόρφωση του εργασιακού τοπίου στη νέα εποχή, στον πυρήνα του οποίου «βρίσκεται η οριστική και αμετάκλητη κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς όπως την γνώρισαν οι προηγούμενες γενιές. Στη θέση αυτού, βρίσκεται το πλάνο ενός εργαζόμενου που θα κινείται ανάμεσα στην ανεργία, την επισφάλεια και την πολυαπασχόληση».
Ενός ανθρώπου που θα αποκτά δεξιότητες, θα καταρτίζεται και θα επανακαταρτίζεται για να προσφέρει την εργασία του στο αφεντικό, όπως υπογραμμίζει «με ανώτατο μισθολογικό όριο τα 500 ευρώ, με συμβάσεις έργου, με μπλοκάκι, που θα πληρώνεται “μαύρα” ή καθόλου ανά περιόδους και δε θα έχει κανένα συνδικαλιστικό δικαίωμα ή την τυπική θεσμική προστασία απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία».
Οι ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης και ιδίως οι επιταγές εισόδου που εφαρμόζονται από την κυβέρνηση, σημειώνει, «δε στοχεύουν στην καταπολέμηση της ανεργίας, αλλά στη διαχείριση αυτής, εισάγοντας ταυτόχρονα το μοντέλο εργασίας που αντιστοιχεί στη “άνεργη ανάκαμψη” των μνημονίων», εισάγοντας ταυτόχρονα «το μοντέλο του φτωχού εργαζόμενου (“working poor”) χωρίς εργασιακά δικαιώματα και δυνατότητα βιοπορισμού και αξιοπρεπούς διαβίωσης».
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΓΙΩΡΓΗ ΧΡΗΣΤΟΥ
Κυρία Καββαθά, βλέπουμε αυτές τις ημέρες τη μαθητιούσα νεολαία να βγαίνει εκ νέου στους δρόμους, να κάνει καταλήψεις, διεκδικώντας ένα καλύτερο σχολείο, ένα σχολείο από το οποίο δε θα αποφοιτούν πολίτες με σκόρπιες γνώσεις, πολίτες – βορά στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο που θα τους μετατρέψει σε εργαζόμενους σκλάβους. Πώς το σχολιάζετε αυτό;
Οι μαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στους σχεδιασμούς για το Νέο Λύκειο είναι μονάχα ένα τμήμα της αντίθεσης συνολικά της νέας γενιάς απέναντι στην κυβερνητική πολιτική για την εκπαίδευση. Μιλάμε για μια συνολική νεοφιλελεύθερη στρατηγική η οποία βρίσκεται σε εφαρμογή εδώ και χρόνια τόσο στα σχολεία όσο και στα ΑΕΙ-ΤΕΙ της χώρας η οποία έχει ένα διττό στόχο.
Από τη μία να παράξει ένα υπόδειγμα νέου/νέας που θα έχει από τα πριν «προετοιμαστεί» μέσα από την εντατικοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας να είναι εύκολα εκμεταλλεύσιμος και αναλώσιμος για το Κεφάλαιο. Από την άλλη, σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης στόχος είναι να τελειώνουμε με το μαζικό σχολείο και πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης. Αποτέλεσμα αυτού, να εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί, γεγονός που πετά κάθε χρόνο χιλιάδες νέους και νέες εκτός εκπαίδευσης.
Βλέπουμε τις Νεολαίες των κομμάτων της συγκυβέρνησης να κατηγορούν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πως «κρύβεται» πίσω από τις κινητοποιήσεις. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ; Φταίει η Νεολαία του;
Όσον αφορά στη τη στάση των κυβερνητικών Νεολαίων, μιλάμε αρχικά για δυνάμεις που ειδικά στο μαθητικό κίνημα είναι ανύπαρκτες και η οποιαδήποτε τοποθέτηση τους σε σχέση με τα μαθητικά ζητήματα εκπορεύεται μονάχα από τα γραφεία τύπου των κομμάτων τους.
Σε κάθε περίπτωση, η στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας του σε σχέση με τις μαθητικές καταλήψεις, πέρα από το ότι στήνεται με αστεία επιχειρήματα, καταλήγει να αντιμετωπίζει χιλιάδες νέους και νέες ως «παραστρατημένα τέκνα» που δεν είναι δυνατό να έχουν άποψη και θέση για τα θέματα αφορούν την ίδια τους τη ζωή.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες ευτυχώς είναι πολύ πιο ώριμοι/ες από τα υστερικά ακροδεξιά στελέχη της κυβέρνησης και σήμερα βάζουν πλάτη για τα δικαιώματα τους, ενώνοντας την ορμή τους στο συνολικό αγώνα για την ανατροπή. Αυτό μονάχα ελπίδα μπορεί να δώσει στον κόσμο που αγωνίζεται.
Μετά την ποινικοποίηση του αγώνα των εργαζομένων ενάντια στις κατατροφικές πολιτικές των μνημονίων, βλέπουμε πως κάτι ανάλογο γίνεται και στις μαθητικές κινητοποιήσεις, με την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να ζητεί να επέμβουν οι συνάδελφοί της για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων. Θεωρείτε ότι είναι μια ακόμη επίθεση της συγκυβέρνησης κατά όλων εκείνων που αντιδρούν; Μια επίθεση που θέλει να πλήξει κάθε φωνή αντίστασης και αγώνα για ανατροπή;
Ένα από τα χαρακτηριστικά της μνημονιακής περιόδου είναι ο αντιδραστικός ρόλος που παίζει η Δικαιοσύνη. Είναι προφανές ότι εκφεύγει πολλαπλώς από μια λογική κράτους δικαίου μια τακτική μόνιμης εισαγγελικής επέμβασης σε τμήματα του αγωνιζόμενου πληθυσμού, είτε πρόκειται για απεργούς, είτε για φοιτητές, είτε για μαθητές και δασκάλους.
Οι δικαστικές Αρχές που δείχνουν τόσο υπερβάλλοντα ζήλο για την «τήρηση της νομιμότητας», ανταποκρινόμενες στα καλέσματα της κυβέρνησης, δε δείχνουν να κινητοποιούνται με την ίδια ζέση για τη διερεύνηση δεκάδων σκανδάλων και υποθέσεων καταφανέστατης διαπλοκής που έχουν καταγγελθεί επανειλημμένα.
Με αυτή την έννοια, όσο και αν η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τη Δικαιοσύνη για να τρομοκρατήσει τον κόσμο που αγωνίζεται, αυτή η στάση όχι μόνο δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα γιατί είναι τόσο καθολική η αντίθεση στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς που καμία δικαστική απόφαση δε μπορεί να τους επιβάλλει, αλλά και εντείνει και την απαξίωση προς τον ίδιο το θεσμό της δικαιοσύνης που λειτουργεί μονάχα προς εξυπηρέτηση των σκοπών της μνημονιακής κυβέρνησης.
Πάμε, τώρα, στο εργασιακό τοπίο: η ανεργία στους νέους είναι σε υψηλότατα επίπεδα. Η ανάπτυξη Σαμαρά – Βενιζέλου και η δημιουργία τόσων χιλιάδων θέσεων εργασίας που υποσχέθηκαν έρχονται, αλλά κάπου στο δρόμο… σκόνταψαν. Μας εμπαίζουν, τελικά; Διότι, όπως ισχυρίζονται, μπορεί όλα αυτά να έρχονται, κάποιοι άλλοι, όμως, οι νέοι, ένα ισχυρό παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας, μεταναστεύει.
Δεν πρόκειται για εμπαιγμό ούτε για αθέτηση υποσχέσεων. Πρόκειται για ένα συγκεκριμένο πλάνο για τη διαμόρφωση του εργασιακού τοπίου στη νέα εποχή. Στον πυρήνα αυτού του σχεδίου βρίσκεται η οριστική και αμετάκλητη κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς όπως την γνώρισαν οι προηγούμενες γενιές. Στη θέση αυτού, βρίσκεται το πλάνο ενός εργαζόμενου που θα κινείται ανάμεσα στην ανεργία, την επισφάλεια και την πολυαπασχόληση. Ενός ανθρώπου που θα αποκτά δεξιότητες, θα καταρτίζεται και θα επανακαταρτίζεται για να προσφέρει την εργασία του στο αφεντικό με ανώτατο μισθολογικό όριο τα 500 ευρώ, με συμβάσεις έργου, με μπλοκάκι, που θα πληρώνεται «μαύρα» ή καθόλου ανά περιόδους και δε θα έχει κανένα συνδικαλιστικό δικαίωμα ή την τυπική θεσμική προστασία απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία.
Με βάση αυτά, η κυβέρνηση υπόσχεται θέσεις εργασίας ακριβώς τέτοιου τύπου και προφανώς θα ισχυριστεί ότι καταπολεμά την ανεργία μέσα από ένα τέτοιο σχέδιο. Είναι όμως κατανοητό από όλους και όλες ότι μια τέτοια προοπτική δεν μπορεί να αποτελέσει διέξοδο για τη νέα γενιά και όσο υπάρχει ως μοναδική προοπτική, η φυγή στο εξωτερικό θα συνεχίσει να εντείνεται για την πιο μορφωμένη και δημιουργική γενιά της σύγχρονης Ελλάδας.
Επισφαλής εργασία, μαύρη εργασία, ανασφάλιστη εργασία, 5μηνα, 8μηνα κτλ., κοινωφελής εργασία, μισθοί – μπουρμπουάρ και τόσα άλλα τεχνάσματα της συγκυβέρνησης για να πει ότι καταπολεμά την εργασία, προγράμματα που απευθύνονται κυρίως στους νέους που είναι άνεργοι. Καταπολεμά την ανεργία; Ή μήπως στρέφεται με τον τρόπο αυτό κάπου αλλού, νομιμοποιεί δηλαδή τα παραπάνω, με παράλληλη κατάτηση κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος, και παράλληλα εξυπηρετεί «ημέτερα» συμφέροντα;
Οι ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης και ιδίως οι επιταγές εισόδου που εφαρμόζονται από την κυβέρνηση δε στοχεύουν στην καταπολέμηση της ανεργίας, αλλά στη διαχείριση αυτής, εισάγοντας ταυτόχρονα το μοντέλο εργασίας που αντιστοιχεί στη «άνεργη ανάκαμψη» των μνημονίων. Η ανεργία που δημιουργήθηκε στα χρόνια των μνημονίων δεν είναι παράπλευρη απώλεια της «δημοσιονομικής εξυγίανσης», αλλά επιθυμητός ενδιάμεσος στόχος για την υποτίμηση της εργασιακής δύναμης και τη μεγέθυνση των κερδών των λίγων.
Υπό αυτό το πρίσμα τα προγράμματα ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης που εφαρμόζονται δεν αποτελούν σχέδιο αντιμετώπισης της ανεργίας, αλλά διαχείρισής της, εισάγοντας ταυτόχρονα το μοντέλο του φτωχού εργαζόμενου («working poor») χωρίς εργασιακά δικαιώματα και δυνατότητα βιοπορισμού και αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Η επέκταση των προγραμμάτων σε ευρύτερες ηλικιακές κατηγορίες 30 έως 66 (το πρόγραμμα αυτό είναι σε αναμονή – δεν έχει βγει η πρόσληση ακόμα) αλλά και 18 εώς 24 και μάλιστα με απολαβές κατώτερες του κατώτατου μισθού, όπως αναφέρεται στις νέες προσκλήσεις συμμετεχόντων, αποδεικνύουν πως δεν πρόκειται ούτε για προγράμματα επιμόρφωσης ούτε για προγράμματα εργασίας αλλά για προγράμματα ανταποδοτικής κοινωνικής πρόνοιας.
Το κράτος παραιτείται τόσο από την συνταγματική υποχρέωση να εξασφαλίζει εργασία στους πολίτες όσο και από τη συνταγματική του υποχρέωση να μεριμνά για την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών, μέσω της κοινωνικής πρόνοιας. Περνάμε δηλαδή σε μια νέα κατάσταση όπου η πρόνοια ή θα είναι ανταποδοτική (με την παροχή εργασίας από τους πολίτες ή δε θα υπάρχει).
Επίσης, ειδικά οι επιταγές εισόδου (voucher) αποτελούν ένα εν εξελίξει αδιανόητο σκάνδαλο με κερδισμένους τα ΚΕΚ. Το ποσό που παίρνουν τα ΚΕΚ είναι 5.400 € ή 4.200 € ανά ωφελούμενο, τη στιγμή που η αμοιβή αυτού είναι 1.600 €..
Και μια τελευταία ερώτηση που αφορά στη Γενική Απεργία της 27ης Νοέμβρη. Αφορά αυτή η απεργία στους νέους, εργαζομένους ή άνεργους; Πρέπει να δώσουν δυναμικό «παρών» και γιατί;
Η Γενική Απεργία της 27ης Νοέμβρη αφορά κυρίαρχα τους νέους και τις νέες. Αφενός γιατί βρίσκεται σε εξέλιξη ένα νέο σχέδιο επίθεσης στη νέα γενιά που περιλαμβάνει αφενός στην ένταση των πολιτικών εκμετάλλευσης αυτού του κομματιού της κοινωνίας, μέσα από τα νέα προγράμματα voucher, τη συνέχιση της εξοντωτικής ανεργίας για τα 2/3 των νέων της χώρας, και αφετέρου έχει και το στοιχείο της φυσικής βίας από μεριάς κράτους με τη διαρκώς εντεινόμενη καταστολή στους αγώνες του μαθητικού και του φοιτητικού κινήματος, με πιο πρόσφατη την χυδαία επέμβαση της αστυνομίας στην μαζικότερη και κυρίαρχα νεολαιίστικη πορεία για τα 41 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Στις 27 Νοέμβρη, είναι βασική επιδίωξη να συναντηθεί ένα μεγάλο μέρος της πληττόμενης νέας γενιάς με τα πιο μαχητικά και ριζοσπαστικά τμήματα του εργατικού κινήματος. Είναι καιρός να αρχίσει να χτίζεται μια σταθερή κουλτούρα αγώνα και διεκδίκησης που αποτελεί όρο για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης και τη χάραξη ενός νέου συλλογικού δρόμου για τους νέους και τις νέες που ζούν σε αυτή τη χώρα.
Διαβάστε επίσης:
-
ΜΕΤΑ Ιδιωτικού Τομέα: Δε θα σταματήσουν, εάν δεν τους σταματήσουμε
-
Καλομοίρης: Η 27η Νοέμβρη μπορεί και πρέπει να διευρύνει και να δυναμώσει το μέτωπο ανατροπής
-
Βασιλόπουλος: Επί ποδός οι εργαζόμενοι σε όλη την Ελλάδα για την απεργία της 27ης Νοέμβρη
-
Σπανού: Στην απεργία της 27ης Νοέμβρη να εκφράσουμε μαζικά την οργή μας
