76 ημέρες συμπληρώνονται σήμερα από την ώρα που άρχισαν οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες να «πολιορκούν» το κτήριο του υπουργείου Οικονομικών, στην Καραγιώργη Σερβίας.
«Όποια θέλει να κάνει μπάνιο της δίνω το σπίτι μου. Μένω Εξάρχεια». Τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν από τους πολλούς αλληλέγγυους που περνούν καθημερινά από την Καραγεώργη Σερβίας και κάνουν μια στάση στις απολυμένες καθαρίστριες, άλλοτε απλώς για να δώσουν κουράγιο, άλλοτε για να προσφέρουν όποια βοήθεια μπορούν. Συμπληρώθηκαν 76 ημέρες από τότε που οι καθαρίστριες αποφάσισαν να συνεχίσουν τον αγώνα τους, κατασκηνώνοντας έξω από το υπουργείο Οικονομικών. Θα τις δεις μελανιασμένες από τα χτυπήματα των ΜΑΤ, θα τις δεις κουρασμένες από τον ύπνο στη σκηνή, αλλά και στενοχωρημένες που δεν βλέπουν όσο θέλουν τους δικούς τους, μιας και πολλές από αυτές μένουν μακριά από τα σπίτια τους. Κόντρα στις δυσκολίες παραμένουν απτόητες και προσμένουν τη μεγάλη συναυλία στο Σύνταγμα, “μια μέρα γιορτής”, λένε.
Τις επισκεπτόμαστε την ώρα της σύλληψης του Μαζιώτη. Τα καλαμπούρια δίνουν και παίρνουν. «Ούτε για μας δεν έχουν φέρει τόση αστυνομία», λένε. Στο τραπεζάκι με τις μπλούζες καθόταν η Ευαγγελία Αλεξάκη, μία από τις 595. Έχει το χέρι της δεμένο και μελανιές στα χέρια της. «Το σώμα μας το σημάδεψαν, την ψυχή μας όμως δεν μπορούν να την ακουμπήσουν. Τα σημάδια στο σώμα μας θα σβήσουν. Εγώ όμως δεν θα σταματήσω να τους βλέπω σαν τα στρατιωτάκια που έπαιζαν τα παιδιά μου. Τόσο μικρούς τους βλέπω», λέει.
Θυμάται τη μέρα που έμαθε για τη διαθεσιμότητα. «Ήταν απαίσιο συναίσθημα. Στα 57 μου δεν έχω μέλλον, δεν μπορώ να δουλέψω κάπου αλλού». Μέχρι το 2006 έκανε δυο δουλειές. Έφευγε νωρίς το πρωί απ’ το σπίτι της και γυρνούσε αργά το βράδυ. «Το έκανα για τα παιδιά μου. Τώρα είναι σπουδασμένα και τα δυο και κάνουν τη ζωή τους». Θέλοντας μια πιο ήρεμη ζωή, αποφάσισαν με τον άντρα της να μετακομίσουν στην Κέρκυρα και η ίδια να συνεχίσει να εργάζεται μόνο ως καθαρίστρια. «Έφυγα με απόσπαση. Εκεί πήραμε ένα σπίτι με δάνειο και από το δικό μου μισθό πληρώναμε τις δόσεις». Η είδηση της απόλυσής της ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί για τα οικονομικά της οικογένειας. «Δεν ονειρευόμασταν μεγάλη ζωή και πισίνες. Θέλαμε ένα χώρο για να ξεκουραστούμε και προσωπικά εγώ ονειρευόμουν να σπάσω αυτό το ξυπνητήρι. Στην πιο κρίσιμη περίοδο, μας απέλυσαν».
“Ο Στουρνάρας με το sushi, εμείς με το κουκούτσι!”
Απ’ την πρώτη στιγμή οι καθαρίστριες αντέδρασαν. «Σφίξαμε τις γροθιές μας και είπαμε να παλέψουμε να πάρουμε πίσω τις δουλειές μας». Από το κίνημα που άρχιζε να παίρνει από τη μία στιγμή στην άλλη σάρκα και οστά δεν μπορούσε να λείπει. Έτσι όταν έβγαλε εισιτήρια για Αθήνα εξήγησε στους δικούς της ότι αν δεν το έκανε δεν θα ήταν ο εαυτός της. Καθημερινά βρίσκεται στην Καραγεώργη Σερβίας. Κοιμάται στη σκηνή και πηγαίνει για κανένα μπάνιο στου γιου της που μένει στην Αθήνα. Μαζί με τις συναδέλφισσές της έχουν δώσει χρώμα στη μουντή μέχρι πρότινος είσοδο του υπουργείου. Στους τοίχους και τις κολώνες του υπάρχουν αφίσες, πανό, σκίτσα, φωτογραφίες από τις κινητοποιήσεις και την καταστολή σε βάρος τους, χειρόγραφα δικά τους σχόλια. “Ο Στουρνάρας με το sushi, η κυρά του με το Gucci κι εγώ η καθαρίστρια ψάχνω για κανά κουκούτσι!” γράφει ένα από αυτά. Έχουν αναπτύξει σχέσεις με τους γύρω μαγαζάτορες. Εξ ου και το εβδομαδιαίο πρόγραμμα του καφέ. Δεν παίρνουν από ένα μαγαζί, αλλά τα έχουν χωρίσει σε μέρες “για να τους ενισχύουμε όλους”.
Ο αγώνας των καθαριστριών είναι σημείο αναφοράς για το εργατικό κίνημα. Είναι από τους λίγους που δεν έχουν “σπάσει”, από τους λίγους αγκαλιάστηκαν από την κοινωνία. Το στοιχείο αυτό σε συνδυασμό με τις μεταξύ τους σχέσεις αποτελεί τη μέχρι τώρα μαγιά. Το άδικο πονάει. «Δεν έχουμε πάρει μισό ευρώ παραπάνω. Εμείς ήμασταν το πρόβλημα;» αναρωτιέται η Ευ. Αλεξάκη. Θεωρεί τον αγώνα τους αυτονόητο καθήκον διότι “δεν παίρνουν χρήματα από τα κεφάλια και τους πλούσιους, αλλά από μεσήλικες γυναίκες με πενιχρούς μισθούς“, όπως και φυσιολογική εξέλιξη επειδή “ήμασταν πάντα αγωνίστριες. Δεν ήμασταν στον δρόμο, αλλά η δουλειά μας είναι δύσκολη και την κάναμε για να ζήσουμε όχι για να πλουτίσουμε“.
“Δεν τους φοβόμαστε, θα τους ανατρέψουμε”
Οι περισσότερες έχουν πίσω τους από μια ιστορία με δύσκολα παιδικά χρόνια. Η Ευ. Αλεξάκη μεγάλωσε στη Μυτιλήνη, ο πατέρας ήταν ψαράς και η μάνα της μοδίστρα. Με δυο χαμηλά μεροκάματα προσπαθούσαν να ζήσουν την πολύτεκνη οικογένειά τους. Η ίδια έπαιζε με κούκλες φτιαγμένες από κουρέλια, αλλά δεν είχε παράπονο. Αυτές οι εμπειρίες την έχουν κάνει δυνατή. “Δεν έχουνε να φοβηθούμε τίποτα“, λέει και τονίζει ότι για την ίδια πλέον δεν είναι ένας αγώνας για τη δουλειά της. Είναι κάτι παραπάνω από μια συντεχνιακή διεκδίκηση. Είναι ένας αγώνας “για το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων. Ένας αγώνας για το μέλλον των παιδιών μας, γιατί έτσι όπως διαμορφώνεται έχουμε τεράστια ευθύνη. Θα μείνουμε στον δρόμο μέχρι να πετύχουμε όχι μόνο τη νίκη στον δικό μας κλάδο, αλλά μέχρι να έρθει η κοινωνική ανατροπή“.
Με τη Χαρούλα στο Σύνταγμα
Η συναυλία στις 28 Ιουλίου θα είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα. Μια “ανάσα” για τις καθαρίστριες, που θ’ αφήσουν για λίγο τις ντουντούκες στην άκρη και θα τραγουδήσουν. “Ελπίζουμε να έρθει αρκετός κόσμος, όπως έρχεται κάθε μέρα από εδώ στις σκηνές μας“, λέει η Ευ. Αλεξάκη. Αυτές οι γυναίκες που έχουν δώσει τόσα, δεν ξεχνούν να ευχαριστήσουν όσοι τους στηρίζουν. “Σε όλους όσους μας έχουν στηρίξει, στην ‘Αλληλεγγύη για όλους’, και τον ρ/σ Στο Κόκκινο, που διοργανώνουν τη συναυλία“.
Γι’ αυτές τις γυναίκες που κρατούν τη χαραμάδα της ελπίδας ανοιχτή και μέσα από το κουτί των Μνημονίων βλέπουμε ακόμα ουρανό, αξίζει να μην κανονίσουμε τίποτα άλλο για την επόμενη Δευτέρα. H θέση μας είναι στο πλευρό τους, να τους δώσουμε κουράγιο, μαζί με τη Χαρούλα.
Αναδημοσίευση από avgi.gr
Διαβάστε επίσης:
