Ο νυν επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, που με τις μελέτες του αποδεικνύει τις αδιέξοδες κυβερνητικές πολιτικές, αποχωρεί. Πώς και γιατί ο Γ. Παναγόπουλος προσπαθεί να επιβάλει τον στενό του συνεργάτη Γ. Αργείτη.
Του Τζώρτζη Ρούσσου
Με τακτικισμούς ώστε να περάσει στη θέση του επιστημονικού διευθυντή του ΙΝΕ ο επί χρόνια επιστήθιος φίλος του και στενός του συνεργάτης Γ. Αργείτης, παρακάμπτοντας κάθε έννοια επετηρίδας, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, ουσιαστικά επιχειρεί τη μετάλλαξη του Ινστιτούτου από έναν φορέα επιστημονικής τεκμηρίωσης σε μια μηχανή «ταχυφαγίας» κονδυλίων που θα αντλεί κοινοτικούς πόρους.
Ο κ. Παναγόπουλος, ο άνθρωπος που με τις ενέργειές του κατάφερε να ηττηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα σε όλες τις μάχες που έδωσε στη μνημονιακή εποχή (έφτασε στο σημείο να αναβάλει πορεία διαμαρτυρίας επειδή έβρεχε!), προσπαθεί με την επιβολή φίλων και κουμπάρων σε καίριες θέσεις να περιορίσει το επιστημονικό έργο που επιτελεί το ΙΝΕ στους τομείς επεξεργασίας πολιτικών συνδικαλιστικής παρέμβασης. Ετσι, στερεί από τα συνδικάτα το μοναδικό όπλο που έχουν για να αντιπαρατεθούν στις κυβερνητικές πολιτικές.
Κυνήγι προγραμμάτων
Στο εξής λοιπόν, και εφόσον περάσουν οι τακτικισμοί Παναγόπουλου, περιορίζεται και καταργείται η πρακτική της διάχυσης του έργου του ΙΝΕ στα συνδικάτα, ενώ στρέφεται από τη διοίκησή του σε κυνήγι προγραμμάτων υποβαθμίζοντας τους τομείς επεξεργασίας πολιτικών συνδικαλιστικής παρέμβασης. Στα προγράμματα αυτά, που δεν ελέγχονται από τον επιστημονικό διευθυντή του ΙΝΕ, εντάσσεται σωρεία εξωτερικών επιστημονικών συνεργατών (πολλοί από αυτούς αξιόλογοι είναι η αλήθεια), προκειμένου από αυτούς να επιλεγούν οι πλέον κατάλληλοι που θα υποκαταστήσουν το «παλιό» ΙΝΕ και θα «στρογγυλέψουν» τα πορίσματά του όντας λιγότερο ανεξάρτητοι.
Θα πρέπει να επισημανθεί πως ο κ. Παναγόπουλος θεωρεί ευκαιρία σύλησης της ανεξαρτησίας του ΙΝΕ ΓΣΕΕ και «ενθρόνισης» του εκλεκτού του, τη συνταξιοδότηση από το Πανεπιστήμιο του επιστημονικού διευθυντή από το 1993 Σ. Ρομπόλη που αποχωρεί από το ΙΝΕ βάσει αποφάσεων για αποχώρηση των συνταξιούχων. Με το ίδιο πρόσχημα είχε επιτευχθεί πριν από 4 έτη η αποπομπή του ειδικού σε ασφαλιστικά θέματα Γ. Ρωμανιά ως «συνταξιούχου». Ολως περιέργως ο Γ. Ρωμανιάς έθιγε συχνά-πυκνά με τις επισημάνσεις του τους εκάστοτε κυβερνώντες σε όσα καταστροφικά για το ασφαλιστικό σύστημα νομοθετούσαν.
Ο ρόλος της ΔΑΚΕ
Ο τακτικισμός του κ. Παναγόπουλου προκειμένου να κάμψει τις διαφωνίες ακόμη και της ΔΑΚΕ για τον κ. Αργείτη στοχεύει, σύμφωνα με πληροφορίες, στα υπόγεια του Μαξίμου. Ούτε λίγο ούτε πολύ, έγκυρες πηγές που γνωρίζουν τα τεκταινόμενα στη ΓΣΕΕ, υποστηρίζουν ότι ο κ. Παναγόπουλος «ψάρεψε» στα θολά νερά της κυβέρνησης Σαμαρά και έτσι άρχισαν οι πιέσεις για αποχή της ΔΑΚΕ από τη σχετική ψηφοφορία για τον κ. Αργείτη (στην προηγούμενη ψηφοφορία καταψήφισε την υποψηφιότητα).
Οπως φαίνεται λοιπόν, η χρόνια (τουλάχιστον από το 2000) δυσαρέσκεια των κυβερνητικών επιτελείων για την ανεξάρτητη δράση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, που με την επιστημονική τεκμηρίωση «φαλκίδευε» τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες, βρήκε χώρο να «καρπίσει» μέσω της δράσης του κ. Παναγόπουλου, ο οποίος μπορεί να μην εμφανίζεται στους αγώνες του συνδικαλιστικού συστήματος (και να κάνει τα πάντα για να μην προκηρυχθούν απεργιακές κινητοποιήσεις), αλλά καταβάλλει τιτάνιες παρασκηνιακές προσπάθειες για να αποδομήσει το αυτόνομο έργο του ΙΝΕ και των επιστημονικών του στελεχών.
Ωστόσο και ο κ. Αργείτης φαίνεται ότι υποπίπτει, στην προσπάθειά του να «ενθρονιστεί», σε σοβαρές δεοντολογικές παραβάσεις που εγείρουν μείζονα ζητήματα στους πανεπιστημιακούς κύκλους. Ετσι, για να βρει «καρέκλα» δεν διστάζει να παρακάμψει τη φυσική διαδοχή του Σ. Ρομπόλη από τον αρχαιότερο συνεργάτη του Ινστιτούτου (από το 1990) Γ. Κουζή, επίσης πανεπιστημιακό και υψηλότερης ακαδημαϊκής βαθμίδας από τον ίδιο.
Η εξέλιξη αυτή, που φαίνεται να έχει απρόβλεπτες συνέπειες, θεωρείται ότι αποτελεί το επιστέγασμα της στρατηγικής της κυρίαρχης αντίληψης στην κορυφή της συνομοσπονδίας. Μιας αντίληψης που, μαζί με τη γενική απαξίωση που εισπράττει από τους εργαζομένους λόγω των επιλογών της και της χαρακτηριστικής της αδράνειας στις επιθέσεις της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, προσπαθεί να εξαρθρώσει και τον μοναδικό φορέα των συνδικάτων, που με το αναγνωρισμένο και κοινωνικά χρήσιμο έργο του περιόριζε μέχρι τώρα το εύρος αυτής της απαξίωσης.
Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών, 4-6-2014
