Εισήγηση του Λευτέρη Τσοπάνογλου, μέλους του ΔΣ ΕΚΑ, στην προσυνδιάσκεψη που έγινε στα γραφεία της «Ανοιχτής Πόλης», στην Αθήνα.
Η κρίση των συνδικάτων προηγήθηκε της οικονομικής κρίσης γιατί το κίνημα είχε επαναπαυθεί στις κατακτήσεις των παλιών και γιατί βασιζόταν σε ένα θεσμικό πλαίσιο προστασίας του εργαζόμενου που είχε κατοχυρωθεί με νομοθετικές ρυθμίσεις (1264/82 , ΟΜΕΔ κλπ) και αυτό αποδυνάμωσε τις μορφές πάλης,
Η γραφειοκρατική λειτουργία η εξυπηρέτηση των συντεχνιών και των συσχετισμών, οι σχέσεις με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις απομακρύνουν από τη συλλογικότητα και ενώ διευρύνεται η εργατική τάξη όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενη τοποθέτηση παρατηρείται μικρότερη συσπείρωση στο συνδικαλιστικό κίνημα, ο εργαζόμενος δεν εντάσσεται, απομακρύνεται από τα σωματεία με τη λογική ότι το συνδικάτο δεν έχει να προσφέρει πλέον και αυτή είναι μια εικόνα που οφείλουμε να την αλλάξουμε. Χρειάζεται ξεπέρασμα του ξεπεσμένου συνδικαλισμού στα μάτια των εργαζομένων.
Δεν πρέπει να λέμε ότι δεν υπάρχει η νομική δυνατότητα γιατί με το ισχύον καθεστώς υπάρχει αδυναμία διαπραγμάτευσης, πρέπει να εξαντλούμε όλα τα κινηματικά μέσα
Το καλό που προκύπτει από την κρίση είναι ότι πλέον υπάρχει πεδίο για αυθεντική συνδικαλιστική δράση και μια ευκαιρία για να επανεξετάσουμε το μοντέλο του συνδικαλισμού κοιτάζοντας στην εποχή που τα συνδικάτα δεν ήταν νόμιμα.
Υπάρχουν παραδείγματα αγώνων το προηγούμενο διάστημα (καθηγητές, καθαρίστριες, σχολικοί φύλακες) ενώ μεταξύ μας σήμερα βρίσκονται συνάδελφοι από χώρους που η ασυδοσία των εργοδοτών περισσεύει όπως το ΣΕΤΤΕΑ που με τους αγώνες τους απέτρεψαν αλλά και διεκδίκησαν με επιτυχία και οι συνάδελφοι από την εθνοdata που πέτυχαν την ένταξη των εργαζομένων στο τακτικό προσωπικό της Εθνικής τράπεζας.
Σκοπός μας πρέπει να είναι η δημιουργία συλλογικότητας στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα που θα εκφράσουν μια πιο πλατιά κοινωνική συμμαχία.
