«Πιλότο» για τη μονιμοποίηση ΑμεΑ που εργάστηκαν σε δήμους και δημοτικές επιχειρήσεις μέσα από το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ «3+1» αποτελεί απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου υπέρ ατόμου με ποσοστό αναπηρίας 80%, ο οποίος εργάστηκε στον πρώην δήμο Αφάντου, μετατάχθηκε στο Δήμο Ροδίων, και στη συνέχεια, αφού έληξε η σύμβασή του, απολύθηκε. Αναλυτικότερα:
Το δικαστήριο, με πρόεδρο την πρωτοδίκη Έλενα Μπαρκούκη, προχώρησε σε οριστική αναγνώριση της εξαίρεσης των ΑμεΑ από το νόμο του ΑΣΕΠ, αλλά και του άρθρου 103 του Ελληνικού Συντάγματος, βάσει της οποίας (αναγνώρισης) οι νόμοι που προστατεύουν ΑμεΑ είναι ειδικότεροι.
Έτσι, δικαίωσε τον 30χρονο Πέτρο Γιαννού, ο οποίος εργάστηκε συνολικά 4 χρόνια στους δύο παραπάνω δήμους, και σύμφωνα με το δικηγόρο του Μιχάλη Κόκκινο «η απόφαση αυτή μπορεί να αποτελέσει πιλότο για πολλές ανάλογες περιπτώσεις στη χώρα μας».
Ο Π. Γιαννού, όταν έληξε η σύμβασή του, κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα για την έκδοση προσωρινής διαταγής. Κέρδισε την υπόθεση, με αποτέλεσμα να εργάζεται μέχρι σήμερα. Αλλά πλέον, πέραν της προσωρινής διαταγής, έχει υπέρ του και την οριστική απόφαση, σύμφωνα με την οποία η σύμβασή του μετατρέπεται σε αορίστου χρόνου.
Στο σκεπτικό της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου αναγνωρίζεται ότι «ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες που έχουν εργαστεί σε ΟΤΑ στο πλαίσιο προγραμμάτων δεν εμπίπτουν στην απαγόρευση μετατροπής των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου, όπως ορίζεται από το άρθρο 103 του Συντάγματος».
Σύμφωνα με το δικαστήριο, η διάταξη του άρθρου 11 του Ν. 3227/2004 περί δυνατότητας απασχόλησης ΑμεΑ και μετά τη λήξη των προγραμμάτων «εξασφαλίζει περαιτέρω την προεκτεθείσα προστασία και διαμορφώνει μία κατεύθυνση του νομοθέτη για οιονεί αυτόματη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου, εφόσον ο εργοδότης εκφράσει ρητή βούληση για τη συνέχιση των συμβάσεων αυτών, δηλαδή διευρύνεται το εφαρμοστικό πεδίο του Ν. 2643/1998 και επεκτείνεται η προστασία του νόμου αυτού και στη συνέχιση της απασχόλησης των ΑμεΑ μετά την κατά τα άνω πρόσληψή τους για ορισμένο χρονικό διάστημα.
»Κατ’ ακολουθίαν δεν ισχύει για τις συμβάσεις αυτές και η σχετική νομολογία που αφορά τις περιπτώσεις κατά τις οποίες απαγορεύεται ρητά η δυνατότητα συνέχισης των συμβάσεων, δηλαδή βάσει των άρθρων 103 παρ. 7 και 8 του Συντάγματος και 21 του Ν. 2190/1994 (ΟλΑΠ 19 και 20/2007)» (σ.σ.: αρχή της ανάγκης ειδικής προστασίας των ΑμεΑ) .
