Του Ανδρέα Πετρόπουλου
Αφετηρία σημαντικών ανακατατάξεων και έντονης κινητικότητας στο συνδικαλιστικό κίνημα σηματοδοτούν τα αποτελέσματα του 28ου συνεδρίου του ΕΚΑ. Τα αποτελέσματα δεν είναι υπερβολή να χαρακτηριστούν ως ανατροπή. Μια ανατροπή που αχνοφαινόταν πριν από περίπου δύο μήνες στην Αλεξανδρούπολη, κατά τη διάρκεια του πρόσφατου 35ου συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Εκεί, ωστόσο, οι εκλεγμένοι προ τριετίας σύνεδροι (δηλαδή σε χρόνο προ Μνημονίου) υπέκυψαν στις καθεστωτικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, που με νύχια και με δόντια κατάφεραν να περιορίσουν απλώς τις διαρροές τους σε ανεκτά επίπεδα.
Πριν μία εβδομάδα, από τις κάλπες του μεγαλύτερου Εργατικού Κέντρου της χώρας αναδείχθηκε καταρχήν μια νέα πραγματικότητα: Οι παραδοσιακές παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ πολύ απλά κατέρρευσαν. Η παράταξη του ΠΑΣΟΚ, από 12 έδρες που διέθετε στην προηγούμενη διοίκηση έπεσε στις 5. Έχουμε δηλαδή μια (πρώτη) μείωση των δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού κατά 60%! Αντιστοίχως, η μείωση στην πλευρά της ΔΑΚΕ φθάνει το 50%. Από 6 έδρες στην προηγούμενη διοίκηση, τώρα περιορίζεται στις 3. Στον αντίποδα η Αυτόνομη Παρέμβαση διπλασίασε τις δυνάμεις της, ενώ τόσο το ΠΑΜΕ όσο οι άλλες αριστερές παρατάξεις, “κράτησαν” αλλά με απώλειες.
Αυτή η νέα πραγματικότητα δεν φαίνεται να είναι συγκυριακή, αλλά απότοκος σημαντικών αλλαγών. Κι αυτό για τρεις λόγους. Πρώτον είναι οι πρώτες εκλογές σε ένα μεγάλο συνδικάτο που αποτυπώνουν σε έναν σημαντικό βαθμό και σε συνδικαλιστικό επίπεδο τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί μέσα στην κοινωνία την τελευταία μνημονιακή τριετία. Δεύτερον, η καταβύθιση των δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού, των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, δρομολογεί ένα “τέλος εποχής” σε δύο παραδοσιακές παρατάξεις, οι οποίες για περισσότερο από 35 χρόνια αναπαρήγαγαν με τον χειρότερο τρόπο όσα δρομολογούνταν αρχικά σε κομματικό – κυβερνητικό επίπεδο. Τελευταία πράξη τους η ανοχή ή η χλιαρή αντίδρασή τους στο πρώτο Μνημόνιο, που αποτέλεσε ουσιαστικά την αρχή του τέλους της κυριαρχίας τους. Αυτό αποτυπωνόταν την τελευταία τριετία στις πλατείες που ζωντάνευαν, με χιλιάδες εργαζόμενους να προσέρχονται αυθόρμητα για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα μνημονιακά μέτρα, εν αντιθέσει με τους 300 συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ που μαζεύονταν σε κάθε απεργία μπροστά από τα γραφεία της ΓΣΕΕ. Αυτή η νέα πραγματικότητα θα αποτυπωνόταν κάποια στιγμή, έστω αργά και βασανιστικά. Τρίτον, η μεγάλη κινητικότητα και η αποδέσμευση συνδικαλιστικών δυνάμεων από ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ φαίνεται να είναι ισοδύναμη με την ενίσχυση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στις πρόσφατες εκλογές. Το ψηφοδέλτιο που συγκρότησαν πρόσφατα οι συνδικαλιστές που αποχώρησαν από την ΠΑΣΚΕ (ΕΜΕΙΣ) έλαβε 3 έδρες, ενώ οι αποχωρήσαντες από τη ΔΑΚΕ, που συγκρότησαν τη Νέα Πορεία, έλαβαν 4 έδρες έναντι 3 της μητρικής παράταξης.
Άνοδος της Αριστεράς…
Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με κύριο εκφραστή την Αυτόνομη Παρέμβαση, σχεδόν διπλασίασαν τα ποσοστά τους (από το 8% στο 16%), καταλαμβάνοντας 5 έδρες στη νέα διοίκηση, από 3 που διέθεταν, και ουσιαστικά ήταν η μοναδική παράταξη από τα αριστερά που ενισχύθηκε σημαντικά. Κι αυτό γιατί το ΠΑΜΕ, αν και πέρασε στην πρώτη θέση μετά την κατάρρευση της ΠΑΣΚΕ, έλαβε σχεδόν 90 ψήφους λιγότερες από το προηγούμενο συνέδριο (ή -20%), ενώ και η Αγωνιστική Ταξική Ενότητα (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που έλαβε 2 έδρες (από 1 που διέθετε στην προηγούμενη διοίκηση), έλαβε λιγότερες ψήφους από το προηγούμενο συνέδριο.
Τα αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι οι εργαζόμενοι γυρνούν την πλάτη στον παραδοσιακό συνδικαλισμό: στα τεχνάσματα, τις διπλοψηφίες, τους αντιπροσώπους – “μαϊμού”, την υποβάθμιση των διαδικασιών, τις “ανταλλαγές” και την παροχολογία των γνωστών μηχανισμών. Το ετοιμόρροπο συνδικαλιστικό καθεστώς έχει αρχίσει να κατεδαφίζεται και εκ των έσω. Οι κομματικές περιχαρακώσεις έχουν πάει περίπατο, οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κινητικότητα και αναζητούν αυθεντικούς εκπροσώπους των συμφερόντων τους…
Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ 09/06/2013
